Η αδύναμη Ευρώπη που βλέπει με... λύπη τις προκλήσεις να περνούν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσα διαδραματίζονται αυτές τις ώρες μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου συνιστούν μία κρίσιμη δοκιμασία αποφασιστικότητας και αξιοπιστίας. Πρώτον, της αποφασιστικότητας που τρέφει η πατρίδα μας για την προάσπιση της κυριαρχίας της και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και, δεύτερον, της αξιοπιστίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό το φως της κατακρήμνισης του συνόλου των αιρέσεων που είχε θέσει, μόλις πρόσφατα, ώστε να μην επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία.

Μόλις την 1η του τρέχοντος μηνός, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είχε καλέσει «... την Τουρκία να απόσχει στο μέλλον από παρόμοιες ενέργειες κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου», υπογραμμίζοντας ότι «... η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης θα πρέπει να επιλυθεί μέσω διαλόγου και διαπραγμάτευσης καλή τη πίστει, με πλήρη σεβασμό του διεθνούς δικαίου».

Είχε θέσει, δε, εμμέσως πλην σαφώς, χρονοδιάγραμμα για την εξέλιξη αυτών των συζητήσεων και την αποφυγή μονομερών ενεργειών εκ μέρους της Τουρκίας έως τη Σύνοδό του, τον Δεκέμβριο.

Χθες, παρά την πρόσκαιρη -ολιγοήμερη- απόσυρσή του από το πεδίο, το ερευνητικό πλοίο Ορούτς Ρέις εμφανίστηκε να οδεύει προς τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Ρόδου, στο πλαίσιο NAVTEX που εξέδωσε παρανόμως η Τουρκία. Η Άγκυρα, δια στόματος του υπουργού Άμυνας Ακάρ, προανήγγειλε, δε, τη συνοδεία του ερευνητικού από τουρκικά πολεμικά πλοία.

Ευλόγως, υπό το φως αυτών των εξελίξεων, αντί διερευνητικών επαφών ή συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι δύο χώρες βρίσκονται ήδη σε κατάσταση έντασης, αν όχι κρίσης.

Με άλλα λόγια, η ΕΕ είδε σε διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων το σύνολο των προσπαθειών της για διευθέτηση -κατά τρόπο συντεταγμένο- των διαφορών περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπως βεβαίως και μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας, να καταρρέουν, με αποκλειστική τουρκική ευθύνη.

Είτε η εξέλιξη αυτή αφορά μία απόπειρα επίδειξης ισχύος εκ μέρους της Τουρκίας είτε ακόμη μία προσπάθεια άσκησης πίεσης ενόψει των όποιων συνομιλιών υπάρξουν μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών, οφείλει να αποτελέσει έναυσμα για την τήρηση των δεσμεύσεων που η ΕΕ ανέλαβε κατά την τελευταία συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Η υιοθέτηση οποιασδήποτε τυχόν άλλης στάσης εκ μέρους της, μόνον ως ένδειξη αδυναμίας μπορεί να εκληφθεί. Τόσο από την Τουρκία όσο και από οποιονδήποτε τρίτο παρατηρητή.

Υπό αυτό το πρίσμα, η έκφραση «λύπης» για την τουρκική προκλητικότητα, τόσο εκ μέρους του Βερολίνου όσο και του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ, αντί της ευθείας καταδίκης της, συνιστά κενό γράμμα και διακωμώδηση κάθε έννοιας αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και την Κύπρο, στον απόηχο όσων διαδραματίστηκαν πρόσφατα τόσο στα Βαρώσια όσο και χθες στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου.

Στον βαθμό που η ΕΕ παραμείνει άπραγη έναντι των δεσμεύσεων που η ίδια ανέλαβε σε ό,τι αφορά στην Τουρκία και δεν προχωρήσει στη λήψη μέτρων ή και κυρώσεων κατά της Άγκυρας, κατά την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της 15ης-16ης Οκτωβρίου, θα επιβεβαιώσει όσους εκτιμούν ότι δεν αποτελεί τίποτε ουσιαστικότερο παρά ένα χαλαρό διεθνικό οικονομικό μόρφωμα, ελάχιστης λοιπής σημασίας.

Θα επιβεβαιώσει, με άλλα λόγια, όσους διέβλεψαν πως η ΕΕ αδυνατεί να καλύψει το στρατηγικό κενό που δημιουργεί η σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ από την περιοχή και έσπευσαν να το καλύψουν οι ίδιοι. Δηλαδή, την Τουρκία.