Το διπλό κόστος των παροχών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με το εύρος της συναίνεσης του πολιτικού κόσμου και δη των κυριότερων εκπροσώπων του να οριοθετείται μεταξύ της μη μείωσης των συντάξεων και της διατήρησης του αφορολόγητου ορίου στα παρόντα επίπεδά του, η χώρα βρίσκεται ήδη προ διπλού κόστους.

Αυτού της διατήρησης των στρεβλώσεων και των αδικιών στο εσωτερικό της και εκείνου της απώλειας της όποιας αξιοπιστίας κατόρθωσε να ανακτήσει διεθνώς, στη διάρκεια των μνημονιακών της ετών.

Κατά τρόπο ήπιο πλην σαφή, ο οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Fitch μάς θύμισε χθες αυτό το γεγονός.

Η προειδοποίηση που απηύθυνε στη χώρα μας ότι το «πακέτο ελαφρύνσεων» που ανακοινώθηκε πρόσφατα αυξάνει την αβεβαιότητα σχετικά με τη δημοσιονομική μας πορεία και αναμένεται να δημιουργήσει εντάσεις με τους Ευρωπαίους δανειστές μας συνιστά μία ευθεία μομφή τόσο προς την κυβέρνηση όσο και προς την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και προς όσες πολιτικές δυνάμεις το υπερψήφισαν στη Βουλή.

Αν και ο διεθνής οίκος υιοθετεί μία τακτική αναμονής έως ότου προσδιορισθεί ο ακριβής αντίκτυπος αυτών των μέτρων στη δημοσιονομική και οικονομική πορεία της χώρας, αλλά και έως ότου υπάρξει σχετική αποτίμηση εκ μέρους και των Ευρωπαίων εταίρων μας, όσα διετύπωσε χθες αποτελούν επανάληψη αιτιάσεων που έχουν ήδη εγερθεί από τις Βρυξέλλες και ιδιαίτερα τον ESM.

Ακόμη κι αν για την ανάκληση των μειώσεων στις συντάξεις οι Ευρωπαίοι εταίροι συναίνεσαν, αγνοώντας σκοπίμως τα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται εξακολουθητικά αντιμέτωπο το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, με κυριότερο το δημογραφικό, για το αφορολόγητο -υπέρ της διατήρησης του οποίου συντάσσονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση- τι μπορεί να λεχθεί;

Ότι διατηρείται έτσι ένα καθεστώς, βάσει του οποίου ποσοστό περίπου 5% των φορολογουμένων πληρώνει σχεδόν το 50% του φόρου φυσικών προσώπων και ότι η απουσία διεύρυνσης της φορολογικής βάσης διαιωνίζει τη φορολογική αδικία, η οποία χαρακτηρίζει τη χώρα μας; Προφανώς, πρέπει να είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων γι' αυτό.

Όσο, δε, για την εκπεφρασθείσα πρόθεση κυβέρνησης τε και αξιωματικής αντιπολίτευσης να διεκδικήσουν μείωση των συμπεφωνημένων στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων, αξίζουν επίσης συγχαρητήρια και δη κυρίως προς την κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε και όλη αυτή τη φιλολογία περί «escrow account» ύψους 5,55 δισ. ευρώ, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις ανησυχίες εταίρων και δανειστών.

Ελέω ευρωεκλογών και του διακαούς πόθου των εταίρων μας αυτές να κυλήσουν δίχως εντάσεις (ξανά) περί την Ελλάδα ή και γενικότερα, η όλη υπόθεση του «ξηλώματος του μνημονιακού πουλόβερ» περνά επί του παρόντος στα «χαμηλά».

Ας μη γελιόμαστε, όμως, φίλτατοι. Το κακό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται και θα το βρούμε μπροστά μας.

Εάν η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αντιστρέψει τη φήμη που τη συνόδευε -στο εξωτερικό- όταν κατέκτησε την εξουσία το 2015, ως ριζοσπαστικής δύναμης, τούτο έγινε επειδή κατόρθωσε να φέρει εις πέρας αυτό που όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν είχαν κατορθώσει: ένα μνημόνιο.

Αν και συχνά με ιδιαίτερη δυσθυμία, εκπλήρωσε το σύνολο των δεσμεύσεών της, επωμιζόμενη σαφές πολιτικό κόστος.

Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ομαλή εκπνοή του χρόνου διάρκειας του μνημονίου, πέρυσι τον Αύγουστο, και στην ανάκτηση μέρους της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων.

Αντιστροφή αυτών των επιτευγμάτων, χάριν προεκλογικών σκοπιμοτήτων, οδηγεί τον τόπο, αφενός, στη διατήρηση των στρεβλώσεων που ακόμη τον χαρακτηρίζουν και αφετέρου, στην απώλεια της αξιοπιστίας του για ακόμη μία φορά.

Όμως, ποιος νοιάζεται γι' αυτά;