Το δίκοπο μαχαίρι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε πρώτη ανάγνωση, παρέχεται προστασία έναντι τυχόν εργοδοτικών αυθαιρεσιών και εναρμονίζεται το εθνικό μας δίκαιο με το κοινοτικό, στον συγκεκριμένο τομέα.

Στην πραγματικότητα, όμως, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες δικαστικών περιπετειών για τις ελληνικές επιχειρήσεις και γίνονται δυσκολότερες οι προσλήψεις και άρα η περαιτέρω μείωση της ανεργίας.

Ο λόγος για ρύθμιση που εισάγεται στο ελληνικό δίκαιο μέσω του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας για τις 120 δόσεις προς τα ασφαλιστικά Ταμεία, βάσει της οποίας θεσπίζεται η λεγόμενη «αιτιολογημένη απόλυση».

Η υποχρέωση, δηλαδή, των εργοδοτών να αιτιολογούν τις όποιες απολύσεις κάνουν, κατά τρόπο βάσιμο και συγκεκριμένο.

Όπως δήλωσε η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ1, «το νομοσχέδιο που φέρνουμε στη Βουλή περιλαμβάνει μία ρύθμιση-τομή για τα εργασιακά στη χώρα. Προβλέπει ότι οι απολύσεις στο εξής θα πρέπει να είναι αιτιολογημένες. Επομένως, μετά την ψήφιση του νόμου, κανείς δεν θα μπορεί να απολύεται, αν δεν συντρέχει βάσιμος λόγος, που θα πρέπει να αποδεικνύεται συγκεκριμένα».

Σύμφωνα με την ίδια, «αν ένας εργαζόμενος προσφύγει στα δικαστήρια θεωρώντας ότι δεν υπάρχει βάσιμος λόγος απόλυσης, θα πρέπει ο εργοδότης να αποδείξει ότι είχε σοβαρό λόγο για να τον απολύσει. Εάν δεν μπορεί να το αποδείξει ο εργοδότης, τότε ο εργαζόμενος δικαιούται επαναπρόσληψη, μισθούς για όλο αυτό το διάστημα και αποζημίωση. Είναι μία πολύ μεγάλη τομή, που θα γίνει αντιληπτή στην καθημερινότητα των εργαζομένων. Με τη ρύθμιση αυτή, το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην εργατική προστασία γίνεται πράξη στη χώρα μας».

Μολονότι η έννοια της καταχρηστικής απόλυσης ήδη υφίσταται στο ελληνικό δίκαιο και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στο οποίο αναφέρεται η φιλτάτη κα Αχτσιόγλου έχει ήδη ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία μέσω της κύρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (το άρθρο 24 του συγκεκριμένου χάρτη εισάγει στο εθνικό δίκαιο την αρχή της δικαιολογημένης καταγγελίας), όντως πρόκειται για μία ρύθμιση-τομή.

Σε μία ήδη χειμαζόμενη αγορά εργασίας από την ανεργία και τη μαύρη απασχόληση, η οποία επισήμως καταγράφηκε στο επίπεδο του 8,94% το 2018 (στοιχεία Επιχειρησιακού Σχεδίου Άρτεμις) και ανεπισήμως υπολογίζεται πολύ υψηλότερα, πλέον οποιαδήποτε απόλυση εμπεριέχει τον κίνδυνο μακράς εμπλοκής των εργοδοτών στη Δικαιοσύνη και σημαντικών δαπανών.

Υπό αυτό το πρίσμα, πρόκειται για μία ρύθμιση η οποία αποθαρρύνει παρά ενθαρρύνει τις προσλήψεις και συνιστά έμμεσο κίνητρο χαλαρών εργασιακών σχέσεων (μερικής απασχόλησης κ.λπ.) ή ακόμη και μαύρης εργασίας.

Ακόμη, τι ακριβώς θα εμποδίζει κάθε απολυόμενο από το να αμφισβητεί δικαστικά το βάσιμο της απόλυσής του και να εγείρει διεκδικήσεις από την επιχείρηση στην οποία εργαζόταν, όταν γνωρίζει ότι στη χειρότερη των περιπτώσεων μπορεί να επιτύχει κάποια μορφή εξωδικαστικού συμβιβασμού και στην καλύτερη να επαναπροσληφθεί, λαμβάνοντας μάλιστα και «μπόνους»;

Αντίστοιχα, όταν οι ρυθμοί απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας συνιστούν ήδη ένα σαφές κώλυμα στην επιχειρηματικότητα -εξαιτίας του οποίου μάλιστα χάνουμε και βαθμίδες στις διεθνείς κλίμακες μέτρησης ανταγωνιστικότητας-, η προωθούμενη διάταξη μόνον ως «μαύρο σύννεφο» μπορεί να χαρακτηριστεί.

Φίλτατοι, εκ του αποτελέσματος θα κριθούν όλα αλλά -έτσι όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα- η προωθούμενη διάταξη είναι πολύ πιθανό να έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επιδιώκει.

Η απασχόληση δεν προστατεύεται με φιρμάνια αλλά με τη δημιουργία συνθηκών πρόσφορων για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Αυτό δεν είναι κατανοητό;