Σαράντα χρόνια «φαγούρα»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αποτελεί, ίσως, ένα από εκείνα τα ιδιόρρυθμα παιχνίδια της μοίρας πως μόλις δύο ημέρες μετά τις φετινές ευρωεκλογές η Ελλάδα ολοκληρώνει 40 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι επέτειοι αποτελούν πάντα μία ευκαιρία απολογισμού και αξιολόγησης και στην περίπτωσή μας, μπορούμε να μιλήσουμε για ύψη και για βάθη. Για μία μακρά περίοδο ευημερίας αλλά και χαμένων ευκαιριών. Για μυθώδη κοινοτική χρηματοδότηση αλλά και για αναποτελεσματική -αν μη τι άλλο- αξιοποίησή της. Για πλούτη και για χρεοκοπίες αλλά και για «διασώσεις» ή ακριβέστερα για «αλληλεγγύη» έναντι μεταρρυθμίσεων, όπως συνηθίζει να λέει μία ψυχή.

Μπορούμε να μιλήσουμε, εντέλει, για τα επίχειρα των δικών μας επιλογών.

Διότι κάθε βήμα το οποίο μεσολάβησε από τη στιγμή που ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής υπέγραφε ως πρωθυπουργός τη Συνθήκη Προσχώρησης στην ΕΟΚ στις 28 Μαΐου 1979 έως σήμερα, ήταν πλήρες των επιλογών που ο καθένας από εμάς έκανε, κυρίως, μπροστά στην κάλπη.

Είχαμε, δε, τη δυνατότητα να ασκήσουμε αυτές τις επιλογές αδιατάρακτα, σε μεγάλο βαθμό και χάρη στο γεγονός ότι ανήκουμε έκτοτε σε αυτή την ευρωπαϊκή οικογένεια. Στο γεγονός ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές και αξίες και είμαστε στέρεα προσδεμένοι σε αυτό το δυτικό άρμα.

Στην Ευρώπη του σήμερα, η οποία έρχεται αντιμέτωπη και η ίδια με τα επίχειρα των επιλογών της, δεν χωρούν ψευδαισθήσεις. Από την κάλπη των φετινών ευρωεκλογών κρίνονται πολλά, τόσο για τη χώρα μας όσο -ευλόγως- για την ίδια την Ευρώπη και το μέλλον της. Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δίκιο, χθες, όταν έλεγε ότι το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης «θα δώσει πολιτικές εξελίξεις» στη χώρα μας, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που θα εκφραστεί η λαϊκή ετυμηγορία από τον Σεπτέμβριο του 2015. Το διακύβευμα, δε, ίσως καταστεί περισσότερο προφανές υπό το φως των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.

Υπήρχαν λόγοι για τους οποίους φθάσαμε στο διαβόητο «αλληλεγγύη έναντι μεταρρυθμίσεων». Υπήρχαν λόγοι για τους οποίους χρειαζόμασταν αυτές τις μεταρρυθμίσεις και εξακολουθούμε -σε μεγάλο βαθμό- να τις χρειαζόμαστε.

Υπό αυτό το πρίσμα, τα λάθη των τελευταίων 40 ετών, αυτά που αφορούσαν στην αδιαφάνεια, στην κατασπατάληση πόρων, στις πελατειακές σχέσεις και στην αμέριμνη κατανάλωση του «εύκολου χρήματος» -είτε δανειακού είτε μέσω επιδοτήσεων- οφείλουν πλέον να μετουσιωθούν σε δίδαγμα.

Ουδέποτε -πραγματικά- έμαθε η Ελλάδα να «κολυμπά», όπως της είχε ορίσει ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, ήδη από το 1961, όταν και πάλι ήταν εκείνος ο οποίος είχε υπογράψει τη Συνθήκη Σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ, λέγοντας -αμέσως μετά- στον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ Λεωνίδα Κανελλόπουλο: «...υπέγραψα τη συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα στη θάλασσα. Τώρα μάθετε να κολυμπάτε».

Πλέον, μετά από τρία μνημόνια και 8 χρόνια «εντατικών μαθημάτων κολύμβησης», που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αναγκάστηκαν να μας δώσουν, μέλλει να καταδειχθεί κατά πόσον έχουμε αποκομίσει τα διδάγματά μας. Η αρχή, δε, θα γίνει με τις πολιτικές δυνάμεις που θα αναδείξουμε στην εξουσία και με εκείνες που θα στείλουμε στην Ευρωβουλή.

Έτσι, λοιπόν, καθ' οδόν προς την κάλπη της 26ης Μαΐου αλλά και εκείνη των εθνικών εκλογών -όποτε κι αν στηθεί- είναι απολύτως χρήσιμο να θυμόμαστε τι ακριβώς συνέβη τόσο τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, όσο και τα προηγούμενα 40…