Το σύνταγμα, η αναθεώρηση και η… Παναγιώταινα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Προ μηνός επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση ότι η τρέχουσα διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης συνιστά ακόμη μία χαμένη ευκαιρία για την προώθηση σειράς τομών που έχει ανάγκη ο τόπος.

Το ακριβές εύρος αυτής της απώλειας, ωστόσο, θα καταδειχθεί απόψε, στη Βουλή.

Ότι πρέπει να παρέλθει περίπου μία δεκαετία έως ότου καταστεί ορατή ακόμη και η πιθανότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, ή ενίσχυσης της ανεξαρτησίας των εξουσιών με την αλλαγή του τρόπου ανάδειξης της ηγεσίας του δικαστικού σώματος, ή θέσπισης των υποχρεωτικά ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, είναι ήδη σαφές.

Αυτές οι προτάσεις ήδη απερρίφθησαν από την Ελληνική Βουλή, μετ’ επαίνων ή μη,  διατηρώντας τη χώρα μας στον ιδιότυπο κόσμο που έχει επιλέξει να βρίσκεται, τουλάχιστον έως την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση. 

Πλέον, λοιπόν, αναζητούμε την υλοποίηση του… στοιχειωδώς αυτονόητου, επί του οποίου ήδη εξασφαλίστηκε συναίνεση σε επίπεδο άνω των 180 ψήφων κατά την πρώτη κοινοβουλευτική ψηφοφορία, προ μηνός, στο πλαίσιο της τρέχουσας διαδικασίας αναθεώρησης.

Κατά πόσον, δηλαδή, θα υπάρξει εκ νέου αντίστοιχο επίπεδο συναίνεσης για τουλάχιστον ορισμένα από τα  έξι άρθρα που πέρασαν το κατώφλι των 180 ψήφων, ώστε η επόμενη -Αναθεωρητική- Βουλή να μπορέσει να κάνει τις σχετικές αλλαγές στο Σύνταγμα, βάσει ελάχιστης πλειοψηφίας 151 ψήφων.

Διότι μόνον ως αυτονόητη μπορεί να χαρακτηριστεί η ανάγκη περιορισμού των προνομιακών ρυθμίσεων περί ευθύνης υπουργών (άρθρο 86) και της βουλευτικής ασυλίας (άρθρο 62) ή της αποσύνδεσης της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής (άρθρο 32).

Εάν εξέλειπε αυτός ο κοινός τόπος μεταξύ των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων της χώρας ως προς την ανάγκη αναθεώρησης των συγκεκριμένων συνταγματικών προβλέψεων, θα είχε όντως χαθεί και το τελευταίο φύλλο συκής που ενδεχομένως αυτές ακόμη διαθέτουν.

Και τούτο, αφενός, διότι θα διατηρούνταν ένα φαύλο καθεστώς προστασίας και διακριτικής μεταχείρισης υπέρ του πολιτικού προσωπικού, που οδήγησε στην απαξίωση μεγάλης μερίδας του έναντι του εκλογικού σώματος κατά το παρελθόν και αφετέρου, διότι θα παρέμενε ακέραιη μία δυνητική πηγή πολιτικής αστάθειας για τον τόπο. 

Υπό αυτό το πρίσμα και στον βαθμό που επαναβεβαιωθεί απόψε η ταύτιση απόψεων μεταξύ κυβερνητικής πλειοψηφίας και αξιωματικής αντιπολίτευσης -ή και της ελάσσονος αντιπολίτευσης- και εξασφαλιστεί εκ νέου η υπερψήφιση αυτών των έξι άρθρων (τα παραπάνω καθώς και τα 68, 96 και 101Α) από 180 βουλευτές κατ’ ελάχιστον, το εύρος αυτής της «χαμένης ευκαιρίας» θα έχει όντως περιοριστεί.

Αν και από το αποτέλεσμα της αποψινής ονομαστικής ψηφοφορίας θα κριθεί ποιες διατάξεις θα μπορέσουν να αναθεωρηθούν από την επόμενη Βουλή με απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών και ποιες θα απαιτήσουν αυξημένη πλειοψηφία 180, αυτό που εντέλει κρίνεται, είναι κατά πόσον η όλη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης θα αποδειχθεί ουσιαστική ή μη.

Εάν, δηλαδή, ο πολιτικός κόσμος της χώρας θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επαναβεβαιώσει το επίπεδο συναίνεσης στο οποίο ήδη κατέληξε  προ μηνός, κατά την αρχική ονομαστική ψηφοφορία, προωθώντας την τροποποίηση των παραπάνω άρθρων ή εάν θα επιλέξει να επικαλεσθεί την οποιαδήποτε αιτιολογία, ώστε να πράξει το αντίθετο.

Αν μη τι άλλο, θα καταδειχθεί έτσι και το όποιο σημερινό ποιόν του…