… και επί γης ειρήνη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τελικώς αυτοί οι άνθρωποι του ΔΝΤ ήρθαν στη χώρα μας, έκατσαν τόσον καιρό, έκαναν σωρεία λαθών στις προβλέψεις τους και σήμερα, με όσα υποστηρίζουν, αποδεικνύουν ότι ουδέν «έμαθαν»…

Το γεγονός ότι κάναμε -ως χώρα- «αμάν και πώς» να τους ξεφορτωθούμε από το τρίτο μνημόνιο, μολονότι ήσαν οι κυριότεροι προασπιστές της ανάγκης ουσιαστικής μείωσης του δημόσιου χρέους και το βασικότερο «χαρτί» της Ελλάδας έναντι των Ευρωπαίων δανειστών της, δεν τους «είπε» τίποτε;

Το γεγονός ότι είμαστε -ως χώρα- τόσο πρόθυμοι να ξηλώσουμε το κουβάρι των μεταρρυθμίσεων, στα εργασιακά και αλλού, δεν σημαίνει τουλάχιστον «κάτι» γι' αυτούς;

Πόσο «εκτός τόπου» είναι πια, σε σχέση με την Ελλάδα;

Σε μία μεγάλη και δυναμική οικονομία, όπου οι κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης δεν θα είχαν χάσει το νόημά τους εξαιτίας της υπερφορολόγησης, της απουσίας ρευστότητας και της καταβαράθρωσης εισοδημάτων, το ΔΝΤ θα είχε απόλυτο δίκιο και οι πλειστηριασμοί ακινήτων θα όφειλαν να έχουν πάρει «φωτιά», βοηθώντας έτσι το τραπεζικό σύστημα να απαλλαχτεί από τα κόκκινα δάνεια και να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Έλα, όμως, που δεν είμαστε σε μία μεγάλη και δυναμική οικονομία αλλά στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα.

Σε μία χώρα, δηλαδή, όπου αφενός, οι γνήσια αδύναμοι δανειολήπτες έχουν επί χρόνια την ίδια προστασία από το νόμο, με εκείνην που απολαμβάνουν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές και αφετέρου, η ευθύνη αποπληρωμής ενός στεγαστικού δανείου συνεχίζει να συνοδεύει τον δανειολήπτη, ακόμη κι αν εκποιηθεί το εμπλεκόμενο ακίνητό του…

Σε αυτήν την τόσο στρεβλή χώρα, τι νόημα έχουν τα λόγια και οι προτροπές του ΔΝΤ;

Τι νόημα έχει αυτός ο διεθνής οργανισμός να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων και τις επιπτώσεις που θα έχει το γεγονός αυτό στη διαδικασία προσέλκυσης επενδύσεων, όταν -ήδη- επενδύσεις μείζονος σημασίας όπως εκείνες στην περιοχή του Ελληνικού ή όσες αφορούν την Cosco στον ΟΛΠ, ή και άλλες, προσκρούουν στα κάθε λογής εμπόδια που τους θέτει η ελληνική πολιτεία;

Ας μη γελιόμαστε. Ένα συγκεκριμένο μέτρο «γκρίνιας» είναι πάντα αναμενόμενο από το ΔΝΤ και θα προκαλούσε έκπληξη εάν αυτό απουσίαζε από την πρώτη μεταμνημονιακή του έκθεση. Ούτως ή άλλως, «με τα λεφτά των άλλων» κινείται και αυτό, εξαιρώντας εις το διηνεκές τον εαυτόν του από οποιοδήποτε τυχόν «κούρεμα» οφειλών.

Όμως, το ενδεχόμενο μίας νέας αδυναμίας πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας (λέγε με χρεοκοπία), ήδη από το 2021, υπό την ταυτόχρονη και σωρευτική ύπαρξη σειράς αρνητικών προϋποθέσεων, που επικαλείται το ΔΝΤ, ασφαλώς ξενίζει.

Όχι μόνον διότι μπορεί να θεωρήσει κανείς ως υπερβολικές τις εκτιμήσεις του Ταμείου ή ακριβέστερα την ενδεχόμενη ταυτόχρονη συνύπαρξη όλων των αρνητικών προβλέψεων που διατυπώνει, όσο -κυριότερα- διότι παραβλέπει το γεγονός ότι… είμαστε αυτοί που είμαστε (πάντα, ως χώρα).

Ότι, δηλαδή, θεωρούμε πως ο «αγώνας τώρα δικαιώνεται» στην υπόθεση των αναδρομικών και πως η κυβέρνηση έπραξε άριστα καταργώντας τον υποκατώτατο και αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό κατά σχεδόν 11%, παρά τις επιπτώσεις που θα έχουν αυτές οι εξελίξεις τόσο στη δημοσιονομική ευρωστία της χώρας, η πρώτη, όσο και στην ανταγωνιστικότητά της στη διεθνή οικονομία, η έτερη.

Όμως, εντάξει. Το να ζητάμε από μία χώρα που έχει γαλουχηθεί με τις αρχές των «πελατειακών σχέσεων» επί δεκαετίες να αλλάξει τα χούγια της, είναι σαν να προσδοκούμε… «επί γης ειρήνη». Γίνεται;