Δάνεια, εντυπώσεις και ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει κάποια «χρησιμότητα» στην υπόθεση του κ. Π. Πολάκη και του δανείου που αυτός έλαβε από την Τράπεζα Αττικής, τούτη έγκειται στον ρόλο της ως υπόμνηση της αέναης ανάγκης διαφάνειας στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και της εξεύρεσης τρόπων διασφάλισής της.

Όχι μόνον διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση εμφανίζεται να εμπλέκεται ένας εν ενεργεία υπουργός· όχι μόνον διότι εξακολουθητικά επικρέμαται υπεράνω του πολιτικού συστήματος η υπόθεση της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων -παρά τις μέχρι τούδε προσπάθειες «διευθέτησής» της- και βεβαίως όχι μόνον επειδή η παρούσα κυβέρνηση αναρριχήθηκε στην εξουσία με την επίκληση όρων κάθαρσης στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Κυριότερα, επειδή η ύπαρξη αυτής της διαφάνειας -ή η απουσία της- στέκει ως μέτρο της λειτουργίας τόσο του πολιτικού όσο και του τραπεζικού συστήματος και καθορίζει καταλυτικά τον βαθμό εμπιστοσύνης που αυτά χαίρουν εκ μέρους των πολιτών.

Όποια κι αν είναι η τροπή της υπόθεσης Πολάκη (σ.σ. το δάνειο, όπως διαμήνυσαν πηγές της ΤτΕ, δόθηκε σύμφωνα με τους κανόνες της τράπεζας) ή των όποιων άλλων αφορούν πολιτικά πρόσωπα ή κόμματα, η ύπαρξή τους και μόνον αρκεί για να μας θυμίσει τους λόγους για τους οποίους η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, όπως βεβαίως και η εποπτεία του, οφείλουν να είναι ανεξάρτητες από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία και τις όποιες παραφυάδες της.

Εάν, δε, αυτή η ανεξαρτησία έχει εξασφαλιστεί τουλάχιστον έως έναν βαθμό σε ό,τι αφορά στις λεγόμενες συστημικές τράπεζες, ελέω των αρμόδιων ευρωπαϊκών θεσμών (SSM και ΕΚΤ), το κύριο βάρος διαφύλαξής της στα λοιπά πιστωτικά ιδρύματα εναπόκειται στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ενός θεσμού, που και ο ίδιος έχει βρεθεί σε «αντιπαλότητα» με την εκτελεστική εξουσία.

Έτσι, λοιπόν, πέραν του όποιου εδάφους παρέχει για την καλλιέργεια τυχόν εντυπώσεων πολιτικού χαρακτήρα -και ανεξαρτήτως της όποιας έκβασής της- η υπόθεση Πολάκη είναι όντως χρήσιμη καθώς αναδεικνύει κατά τρόπο έμπρακτο την ανάγκη ανεξαρτησίας των θεσμών και εμπέδωσης αισθήματος εμπιστοσύνης προς τη λειτουργία τους.

Αυτή, όμως, είναι η βασική διαφορά μεταξύ των λεγομένων προηγμένων κοινωνιών και όσων δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να ενταχθούν πλήρως στον όμιλό τους.

Των κρατών, δηλαδή, στα οποία υφίσταται ασφάλεια δικαίου και διάκριση μεταξύ των εξουσιών και όλων των… υπολοίπων.

Θα εκκρεμούσαν επί τόσα χρόνια υποθέσεις ενώπιον της Δικαιοσύνης -με αποτέλεσμα ορισμένες εξ αυτών να οδηγούνται σε παραγραφή ή εντέλει στα όρια της αρνησιδικίας-, εάν η χώρα μας συγκαταλεγόταν σε αυτό τον όμιλο;

Θα μπορούσε το κυβερνών κόμμα να μέμφεται επί σειρά ετών την αξιωματική αντιπολίτευση ή την ελάσσονα με κατηγορίες περί σκανδάλων ή αντιστρόφως, εάν οι θεσμοί λειτουργούσαν ως θα όφειλαν σε αυτό τον τόπο;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα όσα είπε ο Θ. Τσουκάτος για το «μαύρο χρήμα» στο ΠΑΣΟΚ, τα οποία οδήγησαν σε παρέμβαση του Αρείου Πάγου. 

Εντέλει, θα υπήρχε έδαφος καλλιέργειας εντυπώσεων διακριτικής μεταχείρισης σε ό,τι αφορά στις δανειοδοτήσεις πολιτικών προσώπων και κομμάτων;

Στη διάρκεια των τελευταίων 8 μνημονιακών ετών, η Ελλάδα είχε μία λαμπρή ευκαιρία προώθησης μεταρρυθμίσεων οι οποίες -μεταξύ πολλών άλλων- θα διασφάλιζαν ακριβώς αυτές τις λειτουργίες, εξαλείφοντας έτσι το όποιο έδαφος αμφισβήτησής τους.

Η χώρα μας χρεοκόπησε εξαιτίας αυτών των δυσλειτουργιών και εξακολουθεί να κινείται με βασανιστικά αργούς ρυθμούς, επειδή στάθηκε απρόθυμη να τις θεραπεύσει.

Κατά τα φαινόμενα, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα πορευτεί και στο μέλλον.