Απ’ το ολότελα…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κατ’ αρχήν συναίνεση που επιτεύχθηκε μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης -μείζονος και ελάσσονος, κατά περίπτωση-, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την αναθεώρηση 6 άρθρων του Συντάγματος, σημαίνει, κατά πάσα βεβαιότητα, ότι δεν θα χαθεί ακόμη μία ευκαιρία να γίνει… το αυτονόητο.

Να καταργηθεί το άρθρο περί ευθύνης υπουργών και να τροποποιηθεί το καθεστώς της βουλευτικής ασυλίας. Προβλέψεις οι οποίες αμφότερες ταλάνισαν για καιρό τη χώρα και την πολιτική ζωή της.

Μπορεί η συμφωνία των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να σημειώθηκε επί ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή, επί μόλις 6 συνταγματικών άρθρων, ωστόσο εκτιμάται ότι παρέχει, πλην απροόπτου, την πεποίθηση ότι τουλάχιστον επ’ αυτών των σημείων θα υπάρξουν οι αναγκαίες αλλαγές.

Η αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής και τις εκλογές, η κατάργηση του άρθρου περί ευθύνης υπουργών, η τροποποίηση του άρθρου για τη βουλευτική ασυλία, η τροποποίηση του άρθρου για τις Ανεξάρτητες Αρχές και τον τρόπο εκλογής των Διοικήσεών τους, η τροποποίηση του άρθρου για τη συγκρότηση των Εξεταστικών Επιτροπών της Βουλής και η εξομοίωση των στρατιωτικών δικαστηρίων με τα τακτικά δικαστήρια, αποτέλεσαν αυτόν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, στη λήξη των εργασιών της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, γεγονός που ελπίζεται ότι θα επαναβεβαιωθεί και από την Ολομέλεια της Βουλής.

Μολονότι σειρά άλλων ζητημάτων, όπως η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων ή παρεμβάσεις που απαιτούνται για την ισχυροποίηση της ανεξαρτησίας και της διάκρισης μεταξύ των τριών εξουσιών, παραπέμπονται στις… ελληνικές καλένδες, διατηρώντας έτσι τη χώρα μας στην ιδιότυπη θέση που κατέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, τουλάχιστον υπήρξε ένας -ελάχιστος- κοινός τόπος συναίνεσης, με τη μορφή των παραπάνω προτεινόμενων συνταγματικών τροποποιήσεων.

Εάν αυτός ο κοινός τόπος δεν είχε εξευρεθεί, με την επίκληση της οποιασδήποτε αιτιολογίας εκ μέρους των πολιτικών κομμάτων -και δη των ισχυρότερων-, θα είχε χαθεί και το τελευταίο φύλλο συκής για τον πολιτικό κόσμο της χώρας, παρέχοντας έτσι τροφή περαιτέρω αμφισβήτησης των προθέσεών του και πάντως απαξίωσής του ενώπιον του εκλογικού σώματος.

Υπό αυτό το πρίσμα και στον βαθμό που υπάρξει αντίστοιχη συναίνεση και στην Ολομέλεια της Βουλής, τουλάχιστον, θα έχει γίνει η… μισή δουλειά.

Θα είχε γίνει ακόμη περισσότερη, εάν -επιτέλους- άλλαζε ο τρόπος ανάδειξης της ηγεσίας του δικαστικού σώματος, ούτως ώστε να εξαλειφθεί και η τελευταία αμφιβολία ως προς τη δυνατότητα τυχόν επηρεασμού του από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, όμως ως προς αυτό προφανώς θα πρέπει να περιμένουμε τη…μεθεπόμενη Βουλή ή και αργότερα.

Επί του παρόντος, ας αρκεστούμε με όσα ο πολιτικός κόσμος της χώρας μπόρεσε να συμφωνήσει.

Αυτό το ελάχιστο, δε, κοινό έδαφος που μπόρεσε να κατακτήσει, καταδεικνύει πέραν όλων των άλλων, αφενός, την εμπέδωση της νοσηρότητας που φέρουν οι διαβόητες διατάξεις περί ευθύνης υπουργών και περί βουλευτικής ασυλίας ακόμη και από το ίδιο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και αφετέρου, ότι εφόσον υπάρχει βούληση μπορεί να υπάρξει και συναίνεση μεταξύ των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής.

Πράγμα, προφανώς, χρήσιμο, υπό το φως της επικείμενης έλευσης της απλής αναλογικής ως του εκλογικού συστήματος που θα εφαρμοστεί από τις… μεθεπόμενες εθνικές εκλογές.

Ιδίως, δε, εάν αναλογιστεί κανείς τις τρέχουσες «θεσμικές εκκρεμότητες» που εμφανίζονται στη διακυβέρνηση της χώρας, παρά το περίφημο μπόνους των 50 εδρών που προσέφερε στο πρώτο κόμμα η… «ενισχυμένη αναλογική».

Αυτό, όμως, είναι μία άλλη συζήτηση…