Κλωτσώντας το... τενεκεδάκι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον απόηχο της Συμφωνίας των Πρεσπών και έως την τελική ευθεία των εκλογών, ο κύριος ρυθμός εξέλιξης των πραγμάτων στην Ελλάδα αναμένεται να είναι αυτός του… ετεροχρονισμού.

Ούτως ή άλλως, ας μην περιμένουμε πολλά. Χρονιά εκλογών είναι και ουδείς επιθυμεί στην ΕΕ ή στις ΗΠΑ να δει το ελληνικό καράβι να κλυδωνίζεται, θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω τα όποια οφέλη προσφέρει η παρούσα νηνεμία.

Το «μέγα» ζητούμενο της εξόδου στις αγορές παραμένει επί του παρόντος ακόμη ως ζητούμενο ενώ όλα δείχνουν ότι ακόμη κι αν συμβεί -ενδεχομένως σύντομα-, δεν θα αλλάξει ριζικά τις παραμέτρους της ελληνικής εξίσωσης, όπως μαρτυρούν τα παρόντα επίπεδα αποδόσεων.

Στο πεδίο του χρέους θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την δεκαετή περίοδο «ανάπαυλας» που μας χορήγησαν οι εταίροι και δανειστές μας, όπως και τη σχετική ασφάλεια που παρέχει το κεφαλαιακό «μαξιλάρι» για τις υποχρεώσεις της τρέχουσας διετίας και υπό αυτό το πρίσμα, το περίφημο «τενεκεδάκι» του ελληνικού χρέους έχει κυλήσει αρκετά παρακάτω, διασκεδάζοντας έτσι τις όποιες ανησυχίες περί την ελληνική υπόθεση, εγχωρίως αλλά και στην Ευρώπη.

Στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, ουδείς αναμένει -κατά τρόπο σοβαρό- την καταγραφή θεαματικής προόδου εν μέσω μίας εκλογικής χρονιάς, γεγονός που κατέστη σαφές -διαμέσου των γραμμών- και με τις ανακοινώσεις «Κομισιόν» και ΔΝΤ μετά τη δεύτερη μεταμνημονιακή αξιολόγηση/αποτίμηση της πορείας των πραγμάτων.

Αντίθετα, αυτό που υπόσχεται η κυβέρνηση, δια στόματος τόσο του εκπροσώπου της κ. Δ. Τζανακόπουλου όσο βεβαίως και του ίδιου του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, είναι μία διαδικασία «αποκατάστασης αδικιών», αρχής γενομένης με την αύξηση του κατώτατου μισθού, η οποία αναμένεται να συζητηθεί σήμερα κιόλας, στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Εκκρεμεί, βεβαίως, η υπόθεση του νέου πλαισίου που θα αντικαταστήσει τον νόμο Κατσέλη και εκείνη του πλαισίου αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων, όπως φρόντισαν να μας «θυμίσουν» και οι εταίροι και δανειστές μας, στον απόηχο της πρόσφατης επίσκεψής τους, αλλά τούτο εναπόκειται και στους… ίδιους.

Αντίστοιχα, εξακολουθεί να εκκρεμεί η υπόθεση μίας γενναίας ρύθμισης φορολογικών οφειλών, για τα περίπου 4 εκατ. φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, καθώς επελέγη ο… ετεροχρονισμός της, υπό το φως των ενστάσεων εταίρων και δανειστών.

Κυριότερα, όμως, ουδέν το συγκλονιστικό αναμένεται ως προς την επιτάχυνση της αναπτυξιακής διαδικασίας και σχεδόν το σύνολο των ανησυχιών ή προσπαθειών εστιάζεται στο να μην υπάρξει «πισωγύρισμα» σε όσες μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη συντελεστεί, με στόχο τη διατήρηση του όποιου ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος κατόρθωσε να εξασφαλίσει η Ελλάδα κατά τη μνημονιακή της περίοδο. Επ’ αυτού, δε, ο ΣΕΒ έχει ήδη σημειώσει αρκετά…

Την ίδια ώρα, βεβαίως, οι κίνδυνοι παραμένουν. Τόσο οι δημοσιονομικοί, εξαιτίας του βάρους που υπόσχονται για τον προϋπολογισμό οι δικαστικές αποφάσεις περί των μνημονιακών μειώσεων μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κ.λπ., όσο και στην ευρύτερη οικονομία, ελέω της παρατηρούμενης μεταρρυθμιστικής κόπωσης και του επιδεινούμενου διεθνούς περιβάλλοντος.

Υπό αυτό το πρίσμα, ωστόσο, η παρούσα περίοδος εμφανίζεται ως στείρα.

Εμφανίζεται ως μία περίοδος χαμηλών προσδοκιών, με το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, όπως και συνολικότερα των επενδύσεων, να εξελίσσεται μάλλον νωχελικά και πάντως δίχως να αναμένεται ότι θα επηρεάσει καταλυτικά την οικονομική πορεία της χώρας.

Όσο ταχύτερα λήξει, άρα, η παρούσα περίοδος χαμηλών προσδοκιών και ενδεχόμενου «ξηλώματος του μνημονιακού πουλόβερ»… τόσο καλύτερα.

Τουλάχιστον, θα μπορούμε να προσδοκούμε σε… κάτι.