Η μάχη για το δεξιό κάστρο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι σκέψεις για τη δημιουργία ενός καθαρόαιμου δεξιού σχήματος, το οποίο θα απευθύνεται προς το ακροατήριο που κείται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας αλλά απέχει του ακροδεξιού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, δεν είναι καινούργιες.

Ήδη από την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά και εντεύθεν, προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτήν έχουν καταγραφεί στον πολιτικό χάρτη της χώρας, με τη μία ή την άλλη μορφή, δίχως ιδιαίτερη επιτυχία.

Το πρόσφατο «διαζύγιο» Α. Τσίπρα - Π. Καμμένου και η άτυπη προεκλογική περίοδος που ήδη διανύουμε, ωστόσο, προσφέρουν εύφορο έδαφος, ώστε οι σκέψεις αυτές ίσως να καρποφορήσουν.

Η χθεσινή συνάντηση του προέδρου των ΑΝΕΛ, Π. Καμμένου και του Τάκη Μπαλτάκου, πρώην γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά και πλέον γενικού γραμματέα της Δύναμης Ελληνισμού, αποτελεί το ένα σκέλος αυτής της εξίσωσης.

Το έτερο αποδελτιώνεται δια στόματος Γ. Καρατζαφέρη (ΛΑΟΣ), σε πρόσφατη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ: «Ο Δημήτρης Καμμένος και ο Τάκης Μπαλτάκος έχουν ταχθεί μαζί μας, συμπλέουμε. Συμπλέουμε μαζί. Θα πάμε παρέα. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Ελπίζω το σχήμα να γίνει ευρύτερο. Είναι σίγουρο πως υπάρχουν υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας στο νέο σχήμα».

Πρόκειται, σε μεγάλο βαθμό, για τους ίδιους υπουργούς περί των οποίων ερίζουν και οι Τ. Μπαλτάκος - Π. Καμμένος, οι οποίοι έκαναν λόγο χθες για τη δημιουργία ενός «πατριωτικού μετώπου», απευθύνοντας πρόσκληση σε 45 πρώην υπουργούς κυβερνήσεων της ΝΔ.

Η εξίσωση, δε, γίνεται ακόμη δυσκολότερη, εάν προσμετρηθεί και η δημόσια τοποθέτηση του Π. Καμμένου ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει πολιτικά με τον Γ. Καρατζαφέρη όπως και η παράμετρος Κυριάκου Βελόπουλου, προέδρου της Ελληνικής Λύσης και πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, το κόμμα του οποίου «φλερτάρει» με το κατώφλι του 3% του εκλογικού νόμου για την είσοδό του στη Βουλή ή η παράμετρος του κ. Φ. Κρανιδιώτη, πρώην συμβούλου της κυβέρνησης Σαμαρά και προέδρου της Νέας Δεξιάς.

Ανεξαρτήτως της τελικής σύνθεσης του σχήματος αυτής της «δεξιάς πολυκατοικίας», η διαφαινόμενη «άλωση» του μεσαίου χώρου από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται να προσφέρει έδαφος για τη θεμελίωση του συγκεκριμένου οικοδομήματος. 

Βάσει των δημοσκοπήσεων που έχουν δει έως τώρα το φως της δημοσιότητας, καμία από τις συνιστώσες πλευρές αυτής της «πολυκατοικίας» μπορεί να διαβεί αυτόνομα το κατώφλι του 3% που ορίζει ο εκλογικός νόμος, καθιστώντας έτσι ελκυστικό -για τους ίδιους- το ενδεχόμενο σύμπραξής τους.

Δεν διασφαλίζει την είσοδό τους στη Βουλή, ενδέχεται όμως να στερήσει την πιθανότητα αυτοδυναμίας από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία διαθέτει ξεκάθαρο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις πρόθεσης ψήφου, καθώς θα απευθύνεται σε ένα παραδοσιακό τμήμα του δικού της ακροατηρίου.

Υπό το πρίσμα αυτό, το κύριο όφελος από την ενδεχόμενη συγκρότηση ενός νέου δεξιού πόλου στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό -ανεξαρτήτως της εισόδου του ή μη στη Βουλή- είναι πιθανόν να δρέψει ο βασικός πολιτικός αντίπαλος του Κ. Μητσοτάκη, Α. Τσίπρας.

Η απουσία αυτοδυναμίας του νικητή των επόμενων εθνικών εκλογών, δε, αφήνει ορθάνοικτο το «παράθυρο» στο ενδεχόμενο αδυναμίας συγκρότησης κυβέρνησης και άρα επαναληπτικών εκλογών, αυτή τη φορά, όμως, με το εκλογικό σύστημα της «απλής αναλογικής».

Δίχως αμφιβολία -ακόμη- πρόκειται περί σχεδίων επί χάρτου και σεναρίων. Ενδεχομένως βάσιμων και ορατών, πλην ακόμη, σεναρίων.

Θα παρακολουθήσουμε, όπως όλοι, την εξέλιξή τους.