Ελεγχο στην εξουσία!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχουν ακόμη κάποιοι οι οποίοι αναζητούν τα αίτια των δεινών που υπέστη ο τόπος μας, ίσως να ήταν χρήσιμο να ανατρέξουν στον καταστατικό χάρτη της χώρας. Το ίδιο το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα το οποίο είναι «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα της -εκάστοτε- εκτελεστικής εξουσίας.

Για ποια «διάκριση των εξουσιών» μπορούμε να μιλάμε σε αυτόν τον τόπο, όταν είναι αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης ο διορισμός σύσσωμης της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, ακόμη και εκείνου που είναι αρμόδιο για να κρίνει επί αποφάσεών της, ήτοι του Συμβουλίου της Επικρατείας;

Για ποια ανεξαρτησία της νομοθετικής εξουσίας μπορούμε να κάνουμε λόγο υπό το φως των δεκάδων αποπομπών βουλευτών από την -εκάστοτε- «κυβερνητική πλειοψηφία», που βιώσαμε -ιδίως- επί μνημονιακών ετών, όταν αυτοί δεν συναινούσαν με την κυβερνητική γραμμή, υπερψηφίζοντας το ένα ή το άλλο νομοθέτημα;

Όταν το Άρθρο 90, παρ. 5 του Συντάγματος προβλέπει ότι στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας (Αρείου Πάγου, Ελεγκτικού Συνεδρίου και Συμβουλίου της Επικρατείας) διορίζονται -με προεδρικό Διάταγμα- πρόσωπα που προτείνει το υπουργικό συμβούλιο, πώς μπορούμε να αποκλείσουμε την καλλιέργεια εδάφους πρόσφορου για την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων ή εντέλει «ανταπόδοσης»;

Ακριβώς το ίδιο, δε, ισχύει και για τις θέσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του γενικού επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του γενικού επιτρόπου των διοικητικών δικαστηρίων.

Μόνη «ασφαλιστική δικλείδα», η τετραετής θητεία όλων των παραπάνω, την οποία κάποια «ψυχή» ήθελε να ξεπεράσει…

Εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όπως αυτό εκφράζεται από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, όντως επιθυμεί να προχωρήσει σε μία επί της ουσίας εξυγίανση του τρόπου «λειτουργίας» αυτού του τόπου, οφείλει να ενισχύσει τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία τους, προχωρώντας στην αλλαγή του Άρθρου 90, παρ. 5 του υφιστάμενου Συντάγματος.

Εναλλακτικοί τρόποι ανάδειξης των ανωτάτων δικαστικών λειτουργών υπάρχουν πολλοί ανά την υδρόγειο, από την απευθείας εκλογή τους, όπως συμβαίνει με τις θέσεις των Εισαγγελέων στις ΗΠΑ, την ανάδειξη του «πρώτου μεταξύ ίσων», ήτοι, από την Ολομέλεια αυτών των Ανωτάτων Δικαστηρίων, την απευθείας επιλογή τους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται βάσει ενισχυμένης πλειοψηφίας στη Βουλή, ενός διευρυμένου εκλεκτορικού σώματος κ.α.

Ο διορισμός αυτών των προσώπων, όμως, από την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν εκπνεύσει η θητεία των προηγουμένων, όπως ισχύει στη χώρα μας από το 1975 έως και σήμερα, παρά τις δύο προηγούμενες αναθεωρήσεις του Συντάγματος, ελάχιστη υπηρεσία έχει προσφέρει.

Έχει παράσχει έδαφος αμφισβήτησης της ανεξαρτησίας και του κύρους της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, προκαλώντας ρήγμα της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το σύνολο των εξουσιών και ιδίως προς τη Δικαιοσύνη, η οποία ούτως ή άλλως, λογίζεται ως το ύστατο καταφύγιο του κάθε πολίτη.

Όσο αναγκαία κι αν είναι η κατάργηση των συνταγματικών προβλέψεων περί (μη) ευθύνης υπουργών, που τόσο έχουν στοιχίσει στον τόπο μας, άλλο τόσο είναι και η αναθεώρηση του Συντάγματος ως προς τον τρόπο ανάδειξης των προέδρων, αντιπροέδρων και λοιπών ανωτάτων λειτουργών των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων.

Εάν η χώρα μας περιήλθε -και παραμένει- σε κατάσταση κρίσης, τούτο οφείλεται και στην απουσία γνήσιου ελέγχου και λογοδοσίας όσων κατά καιρούς κράτησαν τα ηνία της.

Η παρούσα διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος -εάν τελικώς προωθηθεί- αποτελεί μία λαμπρή ευκαιρία άρσης αυτών των αιτίων.