Το τέλος της ανίερης συμμαχίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επί μήνες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δοκιμάζει το όριο της κοινής λογικής αλλά και των στοιχειωδέστερων κανόνων περί λειτουργίας κυβερνήσεων συνασπισμού, επιλέγοντας τη διαφοροποίηση των δύο συνθετικών της μερών επί ενός μείζονος εθνικού ζητήματος: αυτού της συμφωνίας με την πΓΔΜ.

Δεν ψηφίζουμε (τη Συμφωνία των Πρεσπών), αλλά στηρίζουμε (την κυβέρνηση) επαναλαμβάνει μονότονα η μία πλευρά, συγκυβερνούμε αλλά δεν ταυτιζόμαστε ιδεολογικά, απαντά η άλλη.

Πρόκειται για μία δοκιμασία η οποία έχει τραβήξει σε μάκρος και πλέον εμφανίζεται να φθάνει στα όριά της.

Τουλάχιστον αυτό καταδεικνύουν η σκληρή αντιπαράθεση Π. Καμμένου και Ν. Κοτζιά, που οδήγησε χθες στην παραίτηση του τελευταίου από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, αλλά και η κατηγορηματική τοποθέτηση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα ότι δεν θα ανεχθεί «από εδώ και στο εξής, καμία διγλωσσία από οποιονδήποτε και καμία προσωπική στρατηγική, στην εθνική γραμμή της χώρας».

Το μήνυμα, με κύριο αποδέκτη τον κυβερνητικό εταίρο, σημειώνεται ενώ έχουν ήδη προηγηθεί πολλαπλές επαφές συναινετικού χαρακτήρα μεταξύ των δύο πλευρών, τόσο πρόσφατα, για την εκτόνωση της ενδοκυβερνητικής κρίσης που προκάλεσαν οι δηλώσεις Καμμένου στις ΗΠΑ περί «εναλλακτικού σχεδίου» σε περίπτωση ναυαγίου της Συμφωνίας των Πρεσπών, όσο και παλαιότερα.

Σημειώνεται επίσης, στον απόηχο του μάλλον ιδιότυπου -πλην αναγκαίου, κατά τα φαινόμενα- αιτήματος του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα προς τα μέλη της κυβέρνησής του, κατά το πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο, για την παροχή δεσμεύσεων ότι τη… στηρίζουν.

Μολονότι αυτές οι δεσμεύσεις δόθηκαν και μολονότι αμφότερες οι πλευρές είχαν επίσης δεσμευτεί, προ περίπου δύο εβδομάδων, σε ένα -αντίστοιχα ιδιότυπο- «μορατόριουμ» δηλώσεων, αναφορικά με το «Μακεδονικό» ζήτημα, τουλάχιστον μέχρι την προσεχή Άνοιξη, για την εκτόνωση της μεταξύ τους κρίσης, τούτη όχι μόνον κορυφώθηκε αλλά οδήγησε και στην παραίτηση του Ν. Κοτζιά, εκ των αρχιτεκτόνων της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Όλο αυτό το «πράγμα» όμως έχει πλέον κακοφορμίσει και κάνει ζημιά.

Εάν αυτή η ζημιά, δε, περιοριζόταν στο κομματικό πεδίο της κάθε συνιστώσας πλευράς της κυβέρνησης, τότε θα ενδιέφερε ελάχιστα ή εντέλει μόνον τους ενασχολούμενους με εκάστη πλευρά εκ των δύο.

Όμως κάνει εθνική ζημιά, διότι εμφανίζει την κυβέρνηση της χώρας να πορεύεται για την επίλυση ενός θέματος, το οποίο ταλανίζει επί σχεδόν μία τριακονταετία τον τόπο, αφενός, διχασμένη και αφετέρου, με το βασικό της μέρος υπό την ομηρεία του έτερου.

Πρόκειται για μία εικόνα η οποία όχι μόνον δυνητικά διακυβεύει την πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη ο τόπος ώστε να ανακάμψει οικονομικά, αλλά στέλνει και μήνυμα αδυναμίας προς το εξωτερικό και ως εκ τούτου οφείλει να τερματιστεί.

Εάν πολιτικά η ετερόκλητη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κρίθηκε σκόπιμη για την εξυπηρέτηση στοχεύσεων που κυριαρχούσαν σχεδόν προ τετραετίας, πλέον, υπό το φως της τροπής των πραγμάτων και της υποβόσκουσας ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης επί ενός μείζονος εθνικού θέματος, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί έως και διχαστικό για τον τόπο, κρίνεται ως ανίερη.

Όσα διαδραματίστηκαν χθες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επαναληφθούν και στο μέλλον, υπό άλλη μορφή και με άλλα πρόσωπα, στο επίπεδο της αναζήτησης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όταν και εφόσον κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή η  περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ποιο θα είναι τότε το μήνυμα που θα απευθύνει η χώρα προς γείτονες, συμμάχους ή εχθρούς;