Καλή και κακή βία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από τη στιγμή που αρχίσαμε να διαχωρίζουμε μεταξύ «καλής» και «κακής» βίας σε αυτόν τον τόπο, το «παιχνίδι» πρέπει να θεωρείται χαμένο. Χαμένο για την κοινωνία αυτής της χώρας -εάν αυτός ο όρος ανταποκρίνεται στο άθροισμα των πολιτών της-, χαμένο για τους θεσμούς της, χαμένο για το μέλλον της.

Όσο απαραίτητη κι αν ήταν η καταδίκη της βίας που ασκήθηκε στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, άλλο τόσο αναγκαίο ήταν το καθολικό και απερίφραστο αυτής της καταδίκης εκ μέρους του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Τι σημαίνει, άραγε, ότι «αυτοί που επιτέθηκαν στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη δεν είναι ούτε αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος; Είναι απλά ακροδεξιοί τραμπούκοι, που πρέπει να βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους», που είπε χθες μία ψυχή;

Εάν ήσαν «αγανακτισμένοι πολίτες» ή «συγκεντρωμένο πλήθος» ή ακόμη και ακροαριστεροί τραμπούκοι, θα είχε καθαγιαστεί η βία που ασκήθηκε εναντίον του Γ. Μπουτάρη; Θα ήταν νόμιμη ή επιτρεπτή και άρα δεν θα έπρεπε να διωχθούν αυτοί οι άνθρωποι;

Αντίστοιχα, τι σημαίνει η φράση «αυτή είναι η μοίρα των προδοτών», που αποδίδεται σε μία άλλη «ψυχή» της «αντίπερα όχθης»; Ακόμη κι αν η σχετική φράση ανακλήθηκε στη συνέχεια, σε ποια βάθη μίσους πρέπει να οδηγηθούμε ώστε να την κατανοήσουμε;

Συμψηφισμοί δεν χωρούν στη βία. Το δοκιμάσαμε αυτό το τροπάριο σε άλλες εποχές και μας βγήκε σε κακό και ακόμη δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε, από ό,τι φαίνεται. Δεν μπορούμε τη μία στιγμή να ζούμε υπό καθεστώς ασφάλειας δικαίου και την επόμενη να ζούμε στη ζούγκλα της βίας και στον φασισμό κάθε χρώματος.

Το παιχνίδι στη χώρα μας -επί εποχής μνημονίων- άρχισε να χάνεται στις πλατείες, στους «αγανακτισμένους», στα έκτροπα και στις βιαιότητες που συγκλόνισαν την Αθήνα και άλλες πόλεις και βεβαίως στην ανοχή που τα συνόδευσε. Τόσο από ένα φοβισμένο κράτος, όσο και από ένα μεγάλο τμήμα μίας φοβισμένης κοινωνίας. Από τη στιγμή και μετά που δεν σταμάτησε αυτή η κατρακύλα, όσα βλέπουμε σήμερα αποτελούν τη «λογική» συνέχειά της. Είτε φορούν μαύρα, είτε κόκκινα «ράσα», το «δια ταύτα» είναι το ίδιο.

Όταν οι μεν έχουν «τάγματα εφόδου» και οι δε καίνε καθημερινά τα Εξάρχεια ή προχωρούν στις κάθε λογής «ακτιβιστικές» ενέργειες και δεν ιδρώνει κανενός το αυτί, σε τι συμπέρασμα πρέπει να οδηγηθεί ο κάθε πολίτης, αν όχι ότι υπάρχει «καλή και κακή βία» και ότι τόσο το κράτος, όσο και ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου είναι έτοιμο να ασπασθεί αυτή τη συλλογιστική;

Πόσο βοηθά, δε, αυτό το συμπέρασμα στην επιβίωση της κοινωνίας μας και τι μήνυμα στέλνει στα παιδιά μας ή ακόμη και πέραν της επικράτειάς μας, για το τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα;

Ας μην ξεπερνάμε τόσο αβίαστα αυτούς τους διαχωρισμούς. Ας μη δίνουμε κανενός είδους νομιμοποίηση ή αποδοχή σε όσους λένε «ναι μεν… αλλά». Στις συντεταγμένες πολιτείες δεν υπάρχουν «ναι μεν… αλλά». Υπάρχει κράτος δικαίου και τιμωρία όσων παραβίασαν την κείμενη νομοθεσία. Είτε είναι μαύροι, είτε κόκκινοι, είτε φέρουν οποιοδήποτε άλλο χρώμα ή υμνούν οποιονδήποτε θεό.

Ας μην ξεχάσουμε ό,τι στοιχειωδέστερο υπάρχει και βρίσκεται στον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματός μας.