Το κατάλληλο μήνυμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον κόσμο των επενδύσεων -διαμέσου των οποίων προσδοκά να σταθεί στα πόδια της και η χώρα μας-, η θεμελιώδης εξίσωση είναι μία: προσδοκώμενη απόδοση έναντι αναλαμβανόμενου ρίσκου.

Είτε στις άμεσες επενδύσεις επί παγίων ή άλλων στοιχείων ενεργητικού, είτε επί κινητών αξιών.

Όσο μεγαλύτερο το ρίσκο που αναλαμβάνει ο επενδυτής, τόσο χαμηλότερη η τιμή που είναι διατεθειμένος να καταβάλλει και αντιστρόφως, όπως πολύ εύγλωττα θα μπορούσε να περιγράψει εξάλλου και ο φίλτατος κ. Όλαφ Σολτς, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, τα δεκαετή ομόλογα της οποίας είχαν χθες απόδοση της τάξης του 0,63% ενώ τα δικά μας 4,46%.

Αυτή η διαφορά απόδοσης ή premium που εμφανίζουν τα ελληνικά δεκαετή ομόλογα έναντι των γερμανικών αντικατοπτρίζει το αίσθημα ασφάλειας ή ανασφάλειας που περιβάλλει, κατά περίπτωση, τις επενδύσεις σε αυτά.

Απλό δεν είναι; Χάριν οικονομίας της συζήτησης, ας μην αναζητήσουμε τα αίτια αυτής της ψαλίδας, τα οποία ευλόγως είναι πολλά, αλλά ας παραμείνουμε στην ύπαρξή της.

Έτσι, λοιπόν, εάν έχει κάποια αξία η παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και πολύ περισσότερο η ενεργοποίηση, έστω και πρόσκαιρα, του προγράμματος που έχει εκπονήσει για την Ελλάδα, αυτή αφορά στην επίδραση που αυτή θα έχει στο αίσθημα ασφάλειας που περιβάλλει τα ελληνικά ομόλογα.

Και τούτο, όχι μόνο διότι ως εκ του καταστατικού του το ΔΝΤ συμμετέχει σε προγράμματα χωρών των οποίων το χρέος είναι βιώσιμο, αλλά και δεδομένης της πεποίθησης του επενδυτικού κοινού ότι η παρουσία αυτού του διεθνούς οργανισμού στο πρόγραμμα εξυγίανσης μίας χώρας συνιστά μεταρρυθμιστική εγγύηση.

Για ακριβώς αυτό τον λόγο έχει αξία, εξάλλου, η τήρηση δημοσιονομικής ευταξίας μετά την ολοκλήρωση του τρέχοντος ευρωπαϊκού προγράμματος, η τήρηση των δεσμεύσεών μας επί των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος και των μεταρρυθμίσεων, όπως βεβαίως και η υλοποίηση ενός συγκροτημένου και πειστικού αναπτυξιακού σχεδίου.

Μπορεί όλες αυτές οι παράμετροι να είναι απολύτως αναγκαίες και για σειρά άλλων λόγων, όμως, εν προκειμένω, η σημασία τους έγκειται στην τόνωση ή μη του αισθήματος ασφάλειας του επενδυτικού κοινού.

Για ακριβώς, δε, αυτούς τους λόγους αποτελεί κύρια συνισταμένη της μεταμνημονιακής πορείας της χώρας, η ύπαρξη ή μη πολιτικής σταθερότητας.

Καλώς ή κακώς, η χώρα μας μπορεί να πάει μπροστά και να μην έχει πλέον ανάγκη τη στήριξη των κοινοτικών της εταίρων ή του ΔΝΤ, μόνον εφόσον ανακτήσει πρόσβαση στις αγορές -βάσει βιώσιμου επιτοκιακού κόστους-, ώστε να εξυπηρετεί το δυσθεώρητο χρέος της.

Το ΔΝΤ έχει αποδειχθεί -μακράν- ο ισχυρότερος σύμμαχος της Ελλάδας στην υπόθεση της απομείωσης του δημόσιου χρέους της, πιέζοντας συστηματικά, επί σειρά ετών, τους κοινοτικούς μας εταίρους και ιδίως τη Γερμανία, προς αυτή την κατεύθυνση και αρνούμενο να ενεργοποιήσει το πρόγραμμά του για την Ελλάδα, εάν δεν αξιολογήσει ως βιώσιμο το χρέος της.

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, είτε όταν διατυπώνονται αιτήματα για πρόωρες εκλογές, ανοίγοντας τον δρόμο σε ενδεχόμενη πολιτική αστάθεια, είτε όταν εξαγγέλλονται -ή ακόμη χειρότερα γίνονται- παροχές κάθε είδους, με στόχο την αποκόμιση εκλογικού οφέλους.

Η απουσία αξιοπιστίας μάς οδήγησε στο χείλος του γκρεμού και μόνον η ανάκτησή της μπορεί να μας κρατήσει μακριά από αυτόν.

Ούτως ή άλλως, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, ζούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο, στον οποίο η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία αποκτώνται μόνο σταδιακά και κατά κανόνα, με κόστος.

Αρκετά δεν «πληρώσαμε» έως τώρα; Ας μη στείλουμε το λάθος «μήνυμα» ακόμη μία φορά!