Κακό σπυρί!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο ευπρόσδεκτη κι αν ήταν η χείρα φιλίας που έτεινε χθες προς τη χώρα μας η Τουρκία, διά στόματος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η πρόταση «ανταλλαγής» που τη συνόδευσε την καθιστά -αυτόματα- κενό γράμμα.

Και τούτο διότι καθιστά σαφές ότι η Τουρκία είναι μία χώρα πρόθυμη να αγνοήσει παντελώς κάθε έννοια δικαίου, εθνικού ή διεθνούς, μεταχειριζόμενη ως ομήρους ή εντέλει ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, οι οποίοι κρατούνται στην Αδριανούπολη, ώστε να ανακτήσει τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που κατηγορεί ως πραξικοπηματίες, αντί να αφήσει το ζήτημα στα χέρια της δικαιοσύνης, εκατέρωθεν.

Με αυτή τη στάση της, βεβαίως, επιβεβαιώνει τόσο τους ενδοιασμούς που τηρεί η ελληνική δικαιοσύνη, η οποία αρνείται να παραδώσει τους οκτώ στην Τουρκία επικαλούμενη την απουσία ασφάλειας δικαίου στη χώρα αυτή, όσο και τις πρόσφατες εκτιμήσεις της Κομισιόν, πως η Τουρκία έχει «απομακρυνθεί με μεγάλα βήματα» από την ΕΕ, διολισθαίνοντας σοβαρά στο κράτος δικαίου, στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, στα βασικά δικαιώματα των πολιτών και στην ελευθερία της έκφρασης.

Όταν, λοιπόν, ο «συνομιλητής» σου έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί μία όντως βιώσιμη λύση μαζί του;

Για την ακρίβεια, σε τι έχουν αποδώσει οι συστηματικές προσπάθειες εξωτερικής πολιτικής και διαλόγου που καταβάλλει η χώρα μας έναντι της Τουρκίας επί 44 χρόνια, τώρα, αν όχι στη μεγιστοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο;

Καίριος άξονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας έχει υπάρξει, επί μακρόν, η κατά το δυνατόν προσέγγιση αυτής της χώρας στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, διαμέσου της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι μονομερείς τουρκικές αμφισβητήσεις που προβάλλονται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου αποτελούν ένα κρίσιμο κεφάλαιο στη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας, η χώρα αυτή είναι η μόνη παγκοσμίως που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος της Β. Κύπρου και συνάμα δεν αναγνωρίζει την Κύπρο, η οποία είναι μέλος της ΕΕ, ενώ διαρκώς διογκώνει τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Αντίστοιχα, όταν οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, ακόμη και σε εορτές όπως το Πάσχα, είναι συνεχές φαινόμενο, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις του μνημονίου Παπούλια - Γιλμάζ και παρά τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που έχουν συμφωνήσει οι δύο χώρες, και όταν -ιδίως μετά την υπόθεση των Ιμίων, το 1996- η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί σειρά νήσων και βραχονησίδων έχει μεγιστοποιηθεί, πόσο ουσιαστική μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η χείρα φιλίας που μας έτεινε χθες ο φίλτατος Ερντογάν;  

Η Τουρκία είναι παλιά γνώριμος, που έχει αποδείξει, διαμέσου της διαχρονικότητας που έχει η εξωτερική πολιτική της, ότι έχει σταθερούς στόχους, την εξασφάλιση των οποίων επιδιώκει ανεξαρτήτως της εκάστοτε κυβέρνησής της.

Έχει καταδείξει, δε -επίσης διαχρονικά- ότι εκλαμβάνει την οδό της διαλλακτικότητας και του κατευνασμού ως ένδειξη αδυναμίας προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, επί των οποίων εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχει δείξει ότι «υπακούει» κυρίως στο πρωτόγονο δόγμα του δίκιου του ισχυρότερου και ότι το διεθνές δίκαιο είναι κάτι το οποίο μπορεί να επικαλείται κατ’ επιλογήν και μόνον όταν τη συμφέρει.

Εάν δεν κατορθώσουμε να της μιλήσουμε στην ίδια «γλώσσα», κατά τρόπο σαφή και αποτρεπτικό, γιατί θα έπρεπε να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει στάση;