Το Σύνταγμα οφείλει να ενώνει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ορισμένες εκ των συνταγματικών προβλέψεων οφείλουν να τοποθετηθούν -ενδεχομένως με κάθε ευλάβεια- στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», τότε γιατί να χαθεί ακόμη μία ευκαιρία αυτό να γίνει πράξη;

Η διαδικασία που προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμα για την αναθεώρησή του είναι σαφής αλλά και μακρά, καθώς απαιτεί τον προσδιορισμό των αναθεωρητέων διατάξεων από μία Βουλή και την υλοποίηση αυτής της αναθεώρησης από την επόμενη.

Υπό αυτό το πρίσμα, οποιαδήποτε αναθεώρηση απαιτεί ευρεία συναίνεση του πολιτικού κόσμου και άρα, εξ ορισμού, ενώνει παρά διχάζει.

Κυριότερα, δε, η διαδικασία αναθεώρησης του πλέον θεμελιώδους νομοθετήματος που διαθέτει η χώρα μας οφείλει να μην οδηγείται στη χοάνη της μικροπολιτικής εκμετάλλευσης ή ακόμη και της εσωκομματικής αντιπαράθεσης.

Αντίθετα, θα αποτελούσε δείγμα πολιτικής ωριμότητας και -σαφώς- νηφαλιότητας, η καταβολή προσπάθειας για την εξεύρεση του κοινού τόπου μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων, έτσι ώστε, τουλάχιστον επ’ αυτών των ζητημάτων όπου θα διαπιστωθεί κοινό έδαφος, να τεθούν τα θεμέλια της αναθεώρησης, με χαρακτηριστικότερη ενδεχομένως την προστασία που προσφέρει το ισχύον Σύνταγμα σε ό,τι αφορά στις πράξεις υπουργών κατά τη θητεία τους.

Τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης πρέπει να μπορούν να ελέγχονται για τις πράξεις τους και όχι μόνο στα στενά χρονικά όρια που τίθενται από τις διαβόητες «αποσβεστικές προθεσμίες» που ισχύουν σήμερα.

Όπως, αντίστοιχα, πρέπει και οι βουλευτές να δίνουν λόγο στα ποινικά δικαστήρια, όπως κάθε άλλος πολίτης και να μην καλύπτονται πίσω από την ασυλία.

Εάν, δε, όντως διαβιούμε σε τόσο χαλεπούς καιρούς κατά τους οποίους δεν γίνεται σεβαστός ο διαχωρισμός των εξουσιών ή η εκτελεστική εξουσία επιχειρεί να ποδηγετήσει τη δικαστική, ιδού μία λαμπρή ευκαιρία να τους υπερβούμε, χαλυβδώνοντας ακόμη περισσότερο τη διάκριση των εξουσιών, μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος.

Αντίστοιχα, γιατί πρέπει να ζούμε σε μία χώρα στην οποία διεξάγονται εκλογές όποτε «βολεύει» την εκάστοτε κυβέρνηση και να μην εξαντλείται η τετραετία, διακόπτοντας έτσι την οικονομική και λοιπή ζωή του τόπου;

Σε αυτά τα ζητήματα, όπως και σε σειρά άλλων, υπάρχει διαπιστωμένη πολιτική συναίνεση από σχεδόν όλες τις πτέρυγες της Βουλής και άρα μπορούν να αποτελέσουν πρόσφορο έδαφος για την εκκίνηση μίας αναθεωρητικής διαδικασίας. 

Η χώρα μας εμφανίζεται να εξέρχεται από μία μακρά κρίση, κατά την οποία της δόθηκε η ευκαιρία να εντοπίσει πολλά από τα κακώς κείμενα που τη μαστίζουν.

Η θεραπεία τους, ωστόσο, υπήρξε μόνο μερική. Η συνταγματική αναθεώρηση θα επέτρεπε ριζικότερες παρεμβάσεις προς αυτή την κατεύθυνση και θα αποτελούσε μία χαμένη ευκαιρία να μην ξεκινήσει το αναθεωρητικό έργο από την παρούσα Βουλή.

Ούτως ή άλλως, εάν δεν εξασφαλιστούν από την παρούσα Βουλή οι αυξημένες πλειοψηφίες των 180 ψήφων που απαιτούνται για την αναθεώρηση προβλέψεων του Συντάγματος, η ολοκλήρωση της συγκεκριμένης διαδικασίας από την επόμενη Βουλή, επίσης τις απαιτεί. Άρα, προς τι το άγχος και η αγωνία, που διατυπώνεται δημοσίως περί της «ποιότητας» της παρούσας Βουλής;

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, η διαδικασία διαλόγου που έχει ήδη ξεκινήσει μεταξύ του πολιτικού κόσμου, όπως αυτή αποτυπώθηκε χθες στις επιστολές που αντάλλαξαν ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας και η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής Φ. Γεννηματά, οφείλει να συνεχιστεί με τη συμμετοχή και της λοιπής αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής.

Ας μη χαθεί ακόμη μία ευκαιρία για την αλλαγή -τουλάχιστον- εκείνων για τα οποία όλοι συμφωνούν πως πρέπει να αλλάξουν.