Η εθνική… παραζάλη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αποκαλυπτικά ορισμένων εκ των πλέον χαρακτηριστικών αντιφάσεων, στις οποίες έχει περιπέσει η ελληνική κοινωνία και βεβαίως το εκλογικό σώμα της, είναι τα συμπεράσματα πρόσφατης έρευνας της διαΝΕΟσις, υπό τον τίτλο «Τι πιστεύουν οι Έλληνες».

Σύμφωνα, λοιπόν, με την έρευνα, η οποία διεξήχθη από την MRB Hellas, μεταξύ Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου 2018, για λογαριασμό της διαΝΕΟσις, μολονότι ποσοστό 68% των ερωτηθέντων αξιολογεί ως θετική τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε., ταυτόχρονα, σε άλλη ερώτηση, ποσοστό 58,2% αποφαίνεται ότι εκείνη που είναι κυρίως ωφελημένη από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ένωση είναι η ίδια η Ένωση.

Μετά, δε, από μία δεκαετία κρίσης και λίγο πριν την τυπική εκπνοή του οκταετούς μνημονιακού βίου της χώρας μας, ποσοστό 78% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι «τα μνημόνια έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό στην ανάπτυξη της χώρας», ότι ήταν «εφεύρημα των Ευρωπαίων για να μας εκμεταλλευθούν» (71%) και ότι η Ελλάδα μπορούσε μόνη της, χωρίς την Ευρώπη, να ξεπεράσει την κρίση (57,7%).

Όλα αυτά, μάλιστα, τη στιγμή κατά την οποία ποσοστό 75% εκτιμά ότι η παρατεταμένη κρίση οφείλεται κυρίως σε «δικές μας αδυναμίες», οι οποίες εντοπίζονται στην «ανεπάρκεια και στη διαφθορά των ελληνικών κυβερνήσεων» (92,6%), στον εθισμό της κοινωνίας «στον δανεισμό και στην κατανάλωση πέρα από τις δυνατότητές της» (77,1%) καθώς και στα «οργανωμένα συμφέροντα και στις συντεχνίες» (66%).

Βάσει, δηλαδή, των παραπάνω εκτιμήσεων, αν και εμείς και οι κυβερνήσεις που αναδείξαμε φταίνε για την κρίση, τα μνημόνια τα εφηύραν οι Ευρωπαίοι για να μας εκμεταλλευθούν και θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε και χωρίς αυτά, μολονότι είμαστε ή «ήμασταν» σε κρίση, από την οποία θα μπορούσαμε να εξέλθουμε με τις δικές μας δυνάμεις…

Υπό το φως των παραπάνω ευρημάτων, ενδεχομένως, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό τόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015, όσο και γιατί ουδέποτε οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας οκταετίας ανέλαβαν τη λεγομένη «ιδιοκτησία» των μνημονίων.

Οκτώ χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας, αν και ορισμένα από τα αίτια της κρίσης καταγράφονται κατά τρόπο διαυγή στην «εθνική συνείδηση», ακόμη δεν έχει αποσαφηνιστεί ποιος ήταν ο σκοπός και η στόχευση των όποιων μεταρρυθμίσεων έγιναν στη χώρα μας κατά το προηγούμενο διάστημα, είτε στο δημοσιονομικό πεδίο, είτε σε εκείνο της εξασφάλισης ανταγωνιστικότητας.

Όπως, επίσης, δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι δίχως τη χρηματοδότηση που εξασφάλισε η χώρα μέσω των μνημονίων, θα είχε οδηγηθεί -από πολλού χρόνου- σε άτακτη χρεοκοπία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη χώρα και τους κατοίκους της.

Κύρια ευθύνη, βεβαίως, για την εικόνα αυτή φέρει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, το οποίο από την πρώτη στιγμή της κρίσης έως και σήμερα κήρυξε ανηλεή αγώνα κατά αυτών των μνημονίων, επιλέγοντας να τα ενστερνιστεί -και μόνον μερικώς- ενόσω βρισκόταν στα ηνία της εξουσίας.

Από τα Ζάππεια της ΝΔ έως τα «θα σκίσω τα μνημόνια με ένα άρθρο και έναν νόμο» του ΣΥΡΙΖΑ ή το διαβόητο «στα τέσσερα» των ΑΝΕΛ, έως τις κάθε λογής «κωλοτούμπες» που αυτά τα κόμματα έκαναν στη συνέχεια, ουδέποτε επέτρεψαν την καλλιέργεια μεταρρυθμιστικής συνείδησης στην ελληνική κοινωνία ή τουλάχιστον την απενοχοποίηση της έννοιας «μεταρρύθμιση».

Πλέον, όμως, ίσως να είναι αργά ώστε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, όπως και η έρευνα της διαΝΕΟσις δείχνει...