Το αυτογκόλ είναι πάντα ίδιο…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πρόβλημα με όσα διαδραματίζονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία εικοσιτετράωρα προφανώς δεν αφορά μόνον την ένοπλη εισβολή ενός μαινόμενου ποδοσφαιρικού μεγαλοπαράγοντα στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας.

Ούτε αφορά μόνον το γεγονός ότι η απόφαση του διαιτητή για την τελική κατακύρωση του γκολ στον ΠΑΟΚ άλλαξε τρεις φορές ή ότι για μία υπόθεση που αφορά δύο ομάδες ανεστάλη ολόκληρο το πρωτάθλημα.

Κυριότερα, το πρόβλημα αφορά στην ύπαρξη ή μη ισονομίας και κανόνων δικαίου στο ελληνικό ποδόσφαιρο και -κατά προέκταση- συνολικά στη χώρα μας.

Διότι, όταν αποφάσεις εφετείων εκδίδονται σε χρόνο-ρεκόρ και δημοσιοποιούνται τις πρώτες πρωινές ώρες, διαιτητικές αποφάσεις για γκολ αλλάζουν δυο και τρεις φορές, οπλισμένοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και αφήνονται να φύγουν ανενόχλητοι και ως απάντηση η κυβέρνηση τιμωρεί εν χορώ όλες τις ελληνικές ομάδες αναστέλλοντας το πρωτάθλημα, τότε -ομολογημένα- δεν πρόκειται περί πλαισίου κανόνων αλλά περί… «Φαρ Ουέστ».

Ο κ. Α. Τσίπρας προφανώς έχει δίκιο όταν διαπιστώνει -ενώπιον του κ. Στ. Θεοδωράκη- ότι «το θέμα είναι πως κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε ότι αυτός ο γόρδιος δεσμός πρέπει να κοπεί και πρέπει να αποφασίσουμε, όλοι μαζί, ότι πρέπει να αγνοήσουμε το πολιτικό κόστος».

Θα είχε, δε, ιδιαίτερη αξία αυτή η τοποθέτησή του, εάν δεν βρισκόταν στην πρωθυπουργική καρέκλα ήδη επί μία τριετία και εάν η κυβέρνησή του δεν είχε ήδη καταβάλει προσπάθειες εξυγίανσης του χώρου, οι οποίες προφανώς παραμένουν άκαρπες…

Εάν όμως, «δεν μπορεί το κράτος να επιβάλει κανόνες στο ποδόσφαιρο, τότε γιατί να μπορεί να επιβάλει κανόνες στην οικονομία;» ή οπουδήποτε αλλού, όπως έσπευσε να αναρωτηθεί ο κ. Θεοδωράκης…

Πρόκειται για ένα στοιχειώδες ερώτημα, το οποίο ωστόσο βρίσκεται στο επίκεντρο των δεινών που εξακολουθεί να υφίσταται αυτή η χώρα, αδυνατώντας να καταστεί ένας ελκυστικός επενδυτικός προορισμός.

Αδυνατώντας, δηλαδή, να πείσει τη διεθνή επενδυτική κοινότητα ότι εάν φέρει τα χρήματά της στον τόπο μας, θα απολαύσει ασφάλεια δικαίου και ισονομία και δεν θα κινδυνεύσει να οδηγηθεί σε οικονομική ζημία, εξαιτίας  των συνθηκών «Φαρ Ουέστ» που ακόμη απαντώνται στην Ελλάδα.

Εάν, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα, φίλτατοι, τότε  το μόνο που καταφέρνουμε είναι ένα τερατώδες αυτογκόλ!

Ένα αυτογκόλ συνολικά για την ομάδα που λέγεται «Ελλάδα», χάριν της εξυπηρέτησης του ενός ή του άλλου «παίκτη» της και όσων οπαδών «κουβαλά» μαζί του.

Έπρεπε, άραγε, η υπόθεση των έργων ανάπτυξης στο Ελληνικό να αποτελέσει προαπαιτούμενο της τρίτης αξιολόγησης, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει;

Έπρεπε το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας και του ρόλου που έχει η ΔΕΗ σε αυτήν να καταστεί «Οδύσσεια» έως ότου ληφθούν αποφάσεις με στόχο την τόνωση του ανταγωνισμού;

Έπρεπε η υπόθεση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το ξεκαθάρισμα του χαρτοφυλακίου των τραπεζών και άρα ο ρόλος που αυτές μπορούν να διαδραματίσουν στην οικονομία, να περάσει από σαράντα κύματα έως ότου αρχίσει να υλοποιείται;

Τα παραδείγματα, τόσο του πρόσφατου παρελθόντος όσο και του απώτερου, είναι πολλά και ως κοινό παρονομαστή τους έχουν την ύπαρξη ή μη ασφάλειας δικαίου και ισονομίας στην Ελλάδα.

Η απουσία διαφάνειας στο ποδόσφαιρο οδήγησε στην αναστολή του πρωταθλήματος.

Για την Ελλάδα, τι λέτε να σημάνει;