Ο πελάτης έχει πάντα… δίκιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μία χώρα όπου οι πελατειακές σχέσεις έχουν αναχθεί -εδώ και δεκαετίες- σε εθνικό σπορ, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη χρεοκοπία της, η επίρριψη ευθυνών στο ένα ή στο άλλο κόμμα ή ακόμη, στη μία διακυβέρνηση έναντι της άλλης, τελικά, ίσως δεν έχει σημασία.

Το κακό ήταν -προφανώς- γενικό και αφορούσε τόσο τα κόμματα όσο και τους «πελάτες».

Ασφαλώς η πλάστιγγα έγειρε άτσαλα προς τη λάθος κατεύθυνση στη διάρκεια συγκεκριμένων κυβερνητικών περιόδων, όμως, το «έργο» τους συχνά συνεχίστηκε και από τις επόμενες…

Για την ακρίβεια, το κομματικό κράτος χτίστηκε πάνω στις πελατειακές σχέσεις και το «πρόθυμο κοινό» του μετακινιόταν από το ένα κόμμα στο άλλο, στη βάση κριτηρίων που συχνά αφορούσαν την εξυπηρέτηση και αυτών των σχέσεων, αν όχι κυρίως αυτών.

Σήμερα, που η χώρα μας εμφανίζεται προ των πυλών της εξόδου της από τη μνημονιακή εποπτεία -τουλάχιστον έως έναν βαθμό-, ο κυριότερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει είναι να υποτροπιάσει στην παλιά της ασθένεια: τις πελατειακές σχέσεις.

Εκείνες τις σχέσεις που οι «κακοί μνημονιακοί νόμοι» εμπόδιζαν να αναπτυχθούν, θέτοντας -μεταξύ άλλων- πλαφόν στις προσλήψεις στο δημόσιο, ανεξαρτητοποιώντας τον φορολογικό έλεγχο ώστε αυτός να ασκείται έναντι όλων και όχι επιλεκτικά ή καθόλου και ανοίγοντας τις αγορές και τα επαγγέλματα, ώστε να μην επωφελούνται από αυτά εις το διηνεκές οι συντεχνίες.  

Ο Σταύρος Θεοδωράκης καταφέρθηκε χθες, από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, κατά του κομματικού κράτους, λέγοντας ότι εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της χώρας.

Κατά την εκτίμηση του υπογράφοντος, έπραξε άριστα αλλά δυστυχώς είπε μόνον τη μισή αλήθεια.

Το πρόβλημα, ευλόγως, δεν αφορά μόνον τα κόμματα αλλά και τους πολίτες.

Το «πρόθυμο πελατειακό κοινό». που σπεύδει να ενισχύσει εκλογικά την πολιτική παράταξη από την οποία εκτιμά ότι θα αποκομίσει τα μεγαλύτερα -πελατειακά- οφέλη και όχι εκείνην που φέρεται αποφασισμένη να εφαρμόσει την προσήκουσα για την εκάστοτε περίσταση πολιτική, υπό όρους αξιοκρατίας, αριστείας και διαφάνειας.

Αυτήν τη σχέση δεν εξυπηρετεί η ύψιστη πολιτική τέχνη της «παροχολογίας»;

Σε αυτήν τη φίνα τεχνική δεν καταφεύγει κάθε κυβέρνηση, ώστε να ενισχύσει το εκλογικό της έρεισμα και να ανεβάσει τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις;

Είναι ανάγκη να επικαλεστούμε παραδείγματα και περιπτώσεις; Δεν είναι όλα τόσο νωπά στη μνήμη μας; Τόσο την πρόσφατη όσο και την απώτερη;

Εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμφανίζεται συχνά τόσο ελλειμματικό, το γεγονός αυτό δεν αφορά μόνο σε ζητήματα ανεπάρκειας, αν και -κατά περίπτωση- τούτο είναι σαφώς συζητήσιμο.

Κυριότερα, αφορά  στα κωλύματα που του θέτει η παράμετρος του «πολιτικού κόστους» ή -υπό την άλλη εκδοχή της- του «πελατειακού κόστους».

Πρόκειται για ένα κόστος το οποίο το εκλογικό σώμα εμφανίζεται συχνά ιδιαίτερα πρόθυμο να κατακυρώσει, στρεφόμενο προς τους πολιτικούς αντιπάλους εκείνων που θεωρεί ότι το «αδίκησαν».

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και εάν ο μόνος λόγος, για τον οποίο μία μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού προσδοκά το τέλος της μνημονιακής περιόδου, αφορά στην αναβίωση της δυνατότητάς της να «εξυπηρετεί» το πελατειακό της κοινό, τότε προς τι ο ντόρος και ο σαματάς περί του τέλους του μνημονίου;

Έτσι στρώσαμε και έτσι θα κοιμηθούμε.

Εάν δεν ήταν έτσι, εξάλλου, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, με πρώτη την κυβέρνηση, θα φρόντιζαν να μας έχουν παρουσιάσει έως τώρα, μόλις λίγους μήνες πριν το τυπικό τέλος του μνημονίου, τις ακριβείς τους προτάσεις -το σχέδιό τους εντέλει- για την «επόμενη ημέρα».

Το γεγονός ότι η παρούσα συγκυρία δεν προσφέρεται εκλογικά, έχει να κάνει με αυτό;