Το κόστος του λαϊκισμού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Απαξίωση, αποστροφή και αποξένωση από τους κυριότερους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας και στροφή στα άκρα.

Για όσους απορούν για την άνοδο που καταγράφει το ακροδεξιό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στη δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσίευσε χθες το «Βήμα», τις απαντήσεις δίνουν οι κυριότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Εθνική κόντρα και μικροπολιτική εκμετάλλευση, εκεί όπου απαιτείται συναίνεση για τη διαμόρφωση εθνικής γραμμής και αντίστοιχα, «πόλεμος μέχρις εσχάτων» και άκρατος λαϊκισμός κατά τη διερεύνηση ενός -κατά τα λοιπά υπαρκτού- οικονομικού σκανδάλου, όπως αυτό της Novartis.

Τα κέρδη που κατέγραψε η ακροδεξιά και η αναρρίχησή της στην τρίτη θέση του πολιτικού φάσματος, με ποσοστό 9,4% στην εκτίμηση ψήφου, δεν είναι το μόνο ανησυχητικό σημείο αυτής της δημοσκόπησης.

Πολύ μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας οφείλει να είναι η τάση απομάκρυνσης των πολιτών, ιδίως, δε, των λεγόμενων παραγωγικών ηλικιών, 17-44, ολοένα και περισσότερο από τους πολιτικούς και τα κόμματα.

Όταν η παραγωγική «καρδιά» του εκλογικού σώματος εμφανίζεται χαμένη για το σημερινό πολιτικό σύστημα, σε τι μπορεί να ελπίζει η χώρα;

Αυτό, όμως, είναι το απότοκο του άκρατου λαϊκισμού.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κάθε «κωλοτούμπας» που έκαναν στο διάβα της κρίσης οι εκπρόσωποι των κυριότερων πολιτικών σχηματισμών. Από το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν» έως τα «Ζάππεια» και τα «σχίζω τα μνημόνια με ένα άρθρο και ένα νόμο», οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις καταβαραθρώθηκαν και ακόμη και εκείνες που αναδείχθηκαν ενισχυμένες, σύντομα απώλεσαν δυνάμεις όταν καταδείχθηκε η «αυταπάτη» τους, το σαθρό των επιχειρημάτων τους και επήλθε η αναγκαία «κυβίστηση».

Ακόμη και τώρα, που η χώρα εμφανίζεται να βρίσκεται στα καταληκτικά στάδια έως την τυπική εκπνοή του τρέχοντος μνημονίου και της στήριξής της από εταίρους και δανειστές, πού βρίσκεται ο «διάλογος» για την εκπόνηση του σχεδίου της «επόμενης ημέρας»;

Σε τι είδους συνεννόηση βρίσκεται ο πολιτικός κόσμος της χώρας, ώστε να αναλάβει το εθνικό έργο της οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησής της, όταν το μνημόνιο θα είναι όντως παρελθόν;

Μολονότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες για «συμμαχίες με τον Διάολο», απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά στρέφουν ένα τμήμα του εκλογικού σώματος στα πολιτικά άκρα.

Η μαζικότητα των διαδηλώσεων της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για το Σκοπιανό δεν αφορούσαν μόνο την αποδοκιμασία των κυβερνητικών χειρισμών σε αυτό το εθνικό ζήτημα. Κυριότερα, αφορούσαν την καπηλεία αυτού του ζητήματος για μικροκομματικά οφέλη.

Όταν, δε, ένα ζήτημα που όφειλε να έχει λυθεί εδώ και πολλά χρόνια παραμένει ακόμη αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, τότε η αντίθεση μετατρέπεται σε αποξένωση και αποστροφή.

Ας μην έχουμε, λοιπόν, απορίες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αποτελούν την έκφραση αποδοκιμασίας των έως τώρα κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων του τόπου για τις ευθύνες που φέρουν για τη σημερινή κατάντια αυτής της χώρας.

Ενός τόπου που αδυνατεί να ορθοποδήσει εξαιτίας της υπερφορολόγησης και των συνεχιζόμενων πελατειακών σχέσεων, με τα λεφτά των μεν να μετατρέπονται σε θέσεις στο Δημόσιο για τους δε…

Εάν οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι οι ίδιες όταν έρθει η ώρα της κάλπης, μπορούμε να περιμένουμε μόνο χειρότερα.

Το αβγό θα έχει σπάσει και το φίδι έχει ήδη εκκολαφθεί…