Το «clean exit» και ο εκλογικός κύκλος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον απόηχο των ιαχών και της αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βιώσαμε το βράδυ της Τετάρτης στη Βουλή αλλά και της «υπόσχεσης» ότι η υπόθεση θα πάει «μέχρι το τέλος» μετά τις εκλογές, ίσως θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι παραμένουμε μία χώρα σε κρίση.

Μπορεί να διανύουμε τα καταληκτικά στάδια αυτής της κρίσης, όμως, με την ανεργία να αφορά ακόμη ένα εκατ. συμπολίτες μας και την ανάπτυξη να παραμένει ανεμική, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, ο ισχυρισμός ότι η κρίση έχει παρέλθει, απλά, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 

Ακόμη κι αν διατυπωθεί εκ μέρους ορισμένων πλευρών, είναι βέβαιον ότι δεν θα γίνει πιστευτός από τα 4 εκατ. φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία ή από όσους δουν το σπίτι τους να εκπλειστηριάζεται το επόμενο διάστημα.

Ωστόσο, σαφώς, τα πράγματα στέκουν καλύτερα από ό,τι πριν από 1,5-2 χρόνια.

Οι κυριότεροι μακροοικονομικοί δείκτες εμφανίζονται με θετικό πρόσημο, μολονότι το εμπορικό ισοζύγιο παραμένει ως «αγκάθι» και υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι μπορούν να βελτιωθούν περαιτέρω.

Αρκεί να συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση. Εκείνην της υλοποίησης των δεσμεύσεών μας έναντι εταίρων και δανειστών και της αποκατάστασης του κλίματος εμπιστοσύνης που τρέφει το διεθνές επενδυτικό κοινό έναντι της χώρας μας.

Για όσους αμφιβάλλουν, δε, για τη σημασία των παραμέτρων αυτών, αρκεί μία σύντομη ματιά στις πρόσφατες εκθέσεις αξιολόγησης των οίκων Moody’s και Fitch, στις οποίες τονίζεται η ανάγκη σταθερότητας στη χώρα και συνέχισης της μεταρρυθμιστικής πορείας της.

Όπως αντίστοιχα τονίζεται, στα σχετικά «ραπόρτα», η ανάγκη διασφάλισης ύπαρξης όρων αιρεσιμότητας στα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους, ούτως ώστε να υπάρχει «ένα ξεκάθαρο κίνητρο για τις ελληνικές αρχές να μην αντιστρέψουν τις βασικές δομικές μεταρρυθμίσεις που έχουν υλοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, ακόμη και εν μέσω των αναπόφευκτων εγχώριων πολιτικών πιέσεων ενόψει των εκλογών του 2019», όπως μας είπε πρόσφατα η Moody’s.

Υπό το πρίσμα αυτό, η μόνη συζήτηση που έχει νόημα σχετικά με μία «καθαρή έξοδο» της Ελλάδας από τα μνημόνια -μετά από 6,5 χρόνια παλινωδιών και 1,5 χρόνο εφαρμογής- είναι αυτή που θα αφορά στην εκπόνηση και υλοποίηση ενός πραγματικά εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου, το οποίο θα μας οδηγήσει στην «επόμενη ημέρα» των μνημονίων.

Δεδομένων, δε, των όρων αυξημένης ή μη εποπτείας που ήδη υφίστανται αλλά και εκείνων που θα συνοδεύσουν την όποια ελάφρυνση χρέους, «καθαρή έξοδος» δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο παρά ο «τυπικός» τερματισμός του μνημονίου και η εκ νέου ανάληψη της δυνατότητας χάραξης και άσκησης οικονομικής πολιτικής από το πολιτικό προσωπικό του τόπου.

Για να γίνει αυτό, όμως, το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει να βρει μία οδό συνεννόησης. Όχι μόνο για την κατάρτιση αυτού του περίφημου αναπτυξιακού σχεδίου, που το περιμένουμε εδώ και τόσο καιρό, όσο κυριότερα για την υλοποίησή του.

Με την αυτοδυναμία να αποτελεί ακόμη στόχο για την πρώτη στις δημοσκοπήσεις ΝΔ και το ενδεχόμενο να οδηγηθεί ο τόπος σε επαναληπτικές εκλογές ισχυρό -και μάλιστα σε καθεστώς απλής αναλογικής-, είναι απολύτως απαραίτητο αυτό το αναπτυξιακό σχέδιο να φέρει σφραγίδα πολιτικής συναίνεσης από ένα -κατά το δυνατόν- ευρύτερο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας και βεβαίως των δύυο κυριότερων πολιτικών κομμάτων.

Μετά από τόσα πισωγυρίσματα και εκατέρωθεν «κωλοτούμπες» μεταξύ του μνημονιακού και του αντιμνημονιακού στρατοπέδου, ας θυμηθούμε ότι όλη αυτή η υπόθεση δεν γίνεται μόνο για τις καρέκλες αλλά για τον τόπο μας και ας δώσουμε μία ευκαιρία στη συνεννόηση, τουλάχιστον ως προς τους βασικούς στόχους.

Όσο αδύνατο κι αν φαντάζει αυτό, μετά από όσα διαδραματίστηκαν προχθές βράδυ στη Βουλή.