Ποια Ευρώπη;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο «θεάρεστη» κι αν υπήρξε η άμεση καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας εκ μέρους της ΕΕ, δια στόματος Ντ. Τουσκ, Ζ. Γιούνκερ αλλά και του «δικού» μας, Μ. Σχοινά, στον απόηχο του πρόσφατου επεισοδίου στα Ίμια, άλλο τόσο υπενθυμητική ήταν της παντελούς απουσίας ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής αυτού του ευρωπαϊκού μορφώματος.

Για την ακρίβεια, κατέδειξε για πολλοστή φορά τα ιδιαίτερα περιορισμένα όρια εντός των οποίων κινείται η ΕΕ σε ζητήματα άμυνας και διπλωματίας, υπό το φως της απουσίας βούλησης των κρατών μελών της να παραχωρήσουν τη δυνατότητα χάραξης και άσκησης πολιτικής επί των ζητημάτων αυτών προς τον διεθνικό οργανισμό που τα ίδια απαρτίζουν.

Εάν όμως η άσκηση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής παραμένει αποκλειστικά εθνικό προνόμιο -και δικαίωμα- του κάθε κράτους μέλους, τότε για ποια «ευρωπαϊκά σύνορα» μπορούμε να κάνουμε λόγο;

Πόσο έμπρακτη μπορεί να είναι η συνδρομή οποιουδήποτε κράτους μέλους της ΕΕ προς ένα άλλο σε περίπτωση απειλών κατά της εδαφικής του ακεραιότητας, ακόμη κι αν τα εθνικά του σύνορα ταυτίζονται με τμήμα των ευρωπαϊκών, όπως της Ελλάδας ή της Κύπρου; 

Διαθέτει τρόπο η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιπαρατεθεί -ακόμη και ως το ενιαίο σύνολο των κρατών μελών της- έναντι τρίτου κράτους που τυχόν επιβουλεύεται την εδαφική ακεραιότητα οποιουδήποτε από τα μέλη αυτά;

Τι κι αν η ναυπήγηση του σκάφους «Γαύδος» του Λιμενικού Σώματος (090), που κόστισε 28,8 εκατ. ευρώ, είχε χρηματοδοτηθεί κατά 82,5% από κοινοτικά κονδύλια και οι επιχειρήσεις που εκτελούσε αφορούσαν την επιτήρηση των ελληνικών συνόρων για ζητήματα όπως η λαθρομετανάστευση, που συνιστά ένα πρόβλημα για σειρά ευρωπαϊκών κρατών;

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι, και κυριότερα ας μην αναζητούμε συμμάχους εκεί όπου υπάρχει… κενό.  

Η πρόσφατη κρίση στα Ίμια -όπως και η πολύ σοβαρότερη που ακόμη εξελίσσεται στην κυπριακή ΑΟΖ- καταδεικνύουν τις εκκωφαντικές ατέλειες στη δημιουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όπως, κατά τρόπο απολύτως ειρωνικό, κατέδειξε η ελληνική κρίση χρέους τις αντίστοιχες ατέλειες της ευρωζώνης.

Την ύστατη ώρα και μόνον κατόπιν της εκδήλωσης της ελληνικής κρίσης «έτρεχαν» οι φίλτατοι Ευρωπαίοι για τη δημιουργία «θεσμών» όπως ο EFSF και αργότερα ο ESM, ώστε να αποτρέψουν τον κίνδυνο επέκτασης της κρίσης ακόμη και στις δικές τους τράπεζες.

Εάν, δε, οκτώ χρόνια μετά, τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα στα οικονομικά ζητήματα -υπολογιζόμενης βεβαίως και της τερατώδους βοήθειας που προσέφερε στην ευρωπαϊκή οικονομία η ΕΚΤ μέσω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης-, σε ζητήματα τυχόν παραβιάσεων των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών μελών της, πόσο χρονικό διάστημα χρειάζεται η ΕΕ ώστε να «αντιδράσει»;

Ερωτήματα ακριβώς αυτού του είδους απηύθυνε, πρόσφατα, προς την ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Φ. Μογκερίνι ο φίλτατος ευρωβουλευτής της ΔΗΣΥ Ν. Ανδρουλάκης και… ακόμη περιμένει απάντηση.

Εάν, όμως, παρά τη μεταναστευτική-προσφυγική κρίση που ταλάνισε και συνεχίζει να ταλανίζει την Ευρώπη και παρά τις σαφείς απειλές κατά της εδαφικής τους ακεραιότητας που δέχονται δύο κράτη μέλη της από την Τουρκία, η ΕΕ εξακολουθεί να κινείται στη βάση της επιφυλακτικότητας και ατολμίας που τη χαρακτηρίζει επί τόσες δεκαετίες, τότε ποιος είναι εντέλει ο λόγος ύπαρξής της;

Το σημερινό μόρφωμα που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση στήθηκε στα ερείπια του Β' Π.Π. ως το «εργαλείο» σταδιακής οικονομικής ενοποίησης των κρατών της Γηραιάς Ηπείρου, με την ελπίδα αποτροπής της εκδήλωσης ακόμη ενός πολέμου στα εδάφη της.

Σήμερα, που η απειλή βρίσκεται στα «σύνορά» της, πόσο διατεθειμένη είναι να «θυμηθεί» τον λόγο ύπαρξής της;