Στον χορό των σκανδάλων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τη δικογραφία της Novartis να βρίσκεται ήδη στη Βουλή και εκείνη της πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία να την ακολουθεί, η πολιτική ζωή κινείται για ακόμη μία φορά στον αστερισμό των σκανδάλων ή εντέλει της σκανδαλολογίας.

Μία πρακτική, η οποία ουδόλως ωφέλιμη αποδείχτηκε, κατά το παρελθόν, για τον τόπο μας.

Τι βγήκε από την περίφημη υπόθεση του Βατοπεδίου, που τόσο απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και συνέβαλε στην πτώση της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, αν όχι ότι δεν υπήρξε τελικώς ζημία του Δημοσίου;

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της διαβόητης υπόθεσης Siemens, μετά από έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό και την απόρριψη, εν συνεχεία, των εναντίον του προσφυγών, καθώς και την καταδίκη -εκ των πολιτικών προσώπων- του φίλτατου κ. Τ. Μαντέλη σε οκταετή κάθειρξη αλλά με αναστολή;

Της «Κοσκωτιάδας», των τηλεφωνικών υποκλοπών, της υπόθεσης της ΑΓΕΤ και τόσων άλλων «σκανδάλων» που έθρεψαν τις κάθε λογής ιαχές και βεβαίως την πολιτική αντιπαράθεση, ποιο ήταν το αποτέλεσμα, αν όχι -εντέλει- αμιγώς πολιτικό, εξυπηρετώντας τις σκοπιμότητες των τότε συγκυριών;

Για τις όποιες ποινικές επιπτώσεις σκανδάλων θα πρέπει να ανατρέξουμε είτε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν και τον φίλτατο Α. Τσοχατζόπουλο, είτε στο απώτερο και τον Ν. Αθανασόπουλο, με την υπόθεση του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, ώστε να εντοπίσουμε καταδίκες και εκτελέσιμες ποινές.

Ο «συνήθης ύποπτος», ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, φρόντισε, ακόμη κι αν εντοπίζονταν ευθύνες, αυτές να παραμένουν ατιμώρητες λόγω παραγραφής, μετά την πάροδο ορισμένων κοινοβουλευτικών περιόδων, εκτός κι αν αφορούσαν «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος», όπως στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου. Άρα, πέραν του διασυρμού και της εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων, τι «έμεινε» αν όχι το τραύμα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς;

Κάτι που δεν αποκλείεται να επαναληφθεί και με την υπόθεση της Novartis, τουλάχιστον κατά ένα σκέλος της, δεδομένου ότι αφορά χρονικές περιόδους ακόμη και προ οκταετίας…

Η παρούσα εικόνα, δε, σχετικά με την ήδη πολύκροτη δικογραφία της Novartis, βρίθει καταγγελιών σχετικά με την ύπαρξη κυβερνητικών παρεμβάσεων προς τη Δικαιοσύνη, αλλά και ομολογημένων ατοπημάτων εκ μέρους στελεχών της κυβέρνησης, όπως η γνώση της δικογραφίας, πριν καν αυτή τεθεί υπόψη των εμπλεκομένων.

Περί διακρίσεως των εξουσιών και τα συναφή έχουμε υπόψη μας σε αυτόν τον τόπο;

Η διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης και ο καταλογισμός ευθυνών, όπου αυτές προκύπτουν, είναι το προφανές και στοιχειώδες ζητούμενο, τόσο στη συγκεκριμένη όσο και σε κάθε άλλη υπόθεση που σχετίζεται με τη διαχείριση δημόσιου χρήματος. Των χρημάτων των φορολογουμένων, δηλαδή.

Όμως, ζητούμενο οφείλει να είναι ο καταλογισμός των ευθυνών να μην αφορά μόνο τα μη πολιτικά πρόσωπα -και μάλιστα μετά από μία συχνά πολύχρονη διαδικασία- και για τα πολιτικά να μένουν οι ιαχές ή ο διασυρμός και η λάσπη.

Όπως, αντίστοιχα, ζητούμενο είναι να παραμείνει αλώβητο το κύρος των θεσμών ή τουλάχιστον να μην πληγεί περαιτέρω.

Εάν δεν υπάρξει πλήρες φως και μάλιστα με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο σε υποθέσεις που εμπλέκουν πολιτικά πρόσωπα, όπως αυτές της Novartis και της πώλησης όπλων στη Σ. Αραβία, και αυτές αφεθούν βορά της πολιτικής αντιπαράθεσης, ελάχιστα εξυπηρετούνται αυτά τα ζητούμενα και κάκιστη υπηρεσία προσφέρεται στον τόπο.

Όπως, επίσης -ας το συνειδητοποιήσουμε πλέον- είναι επιτακτική η ανάγκη τροποποίησης των Συνταγματικών προβλέψεων περί -μη- ευθύνης υπουργών.

Σε αυτό το ζήτημα οφείλει να υπάρξει, επιτέλους, διακομματική συναίνεση.