Κάτσε εκεί που είσαι!

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Ούτε «ηρωική» έξοδο του κυβερνώντος συνασπισμού, ούτε πρόωρες εκλογές, ούτε, βεβαίως, μία μακρόσυρτη και πιθανώς αδιέξοδη διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές, με ανοικτό το ενδεχόμενο νέων περιπετειών τους επόμενους μήνες.

Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος.

Αυτό που -αντίθετα- έχει ανάγκη είναι η σταθερότητα και η επιστροφή σε μία στοιχειώδη κανονικότητα. 

Αν υπάρχει ένα μήνυμα από τη χθεσινή πανελλαδική απεργία και τις μαζικές κινητοποιήσεις που τη συνόδευσαν, αυτό δίχως άλλο αφορά στο γεγονός ότι -εύλογα- ένα ιδιαίτερα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας απορρίπτει, ευθέως, τις προωθούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό και το φορολογικό πλαίσιο.

Τις απορρίπτει, δε, διότι -πέραν όλων των άλλων λόγων- οι αποφάσεις για αυτές τις αλλαγές ελήφθησαν ερήμην του.

Ελήφθησαν, δηλαδή, ερήμην των άμεσα ενδιαφερομένων και πλέον διαμορφώνονται στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με την τρόικα, ή το κουαρτέτο, ή όπως αλλιώς λέγεται στις ημέρες μας, δίχως, μάλιστα, ιδιαίτερη επιτυχία, σύμφωνα με ορισμένες πλευρές…

Διάλογος επί του ασφαλιστικού ή του φορολογικού με τις παραγωγικές τάξεις και τους κάθε λογής φορείς, που θα μπορούσαν να συμβάλουν εποικοδομητικά στη διαμόρφωση ενός δόκιμου -υπό τις περιστάσεις- πλαισίου, ουδέποτε έγινε στην πραγματικότητα και οι όποιες συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν, αφορούσαν πολύ συγκεκριμένα ζητήματα, όπως π.χ. τις ασφαλιστικές εισφορές.

Υπό το πρίσμα αυτό, η ανοικτή πρόσκληση διαλόγου που απηύθυνε χθες ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου, Ν. Βούτσης, προς το σύνολο των εμπλεκομένων πλευρών στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, δεν σημειώνεται ούτε μία ημέρα νωρίτερα του απαιτουμένου.

Στη διαπίστωση ότι το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο και ότι πρέπει να μεταρρυθμιστεί ώστε να καταστεί βιώσιμο, όλοι καταλήγουν.

Ακόμη, όμως, κι αν δεν συμφωνούν ως προς αυτό, υπάρχει πάντα το βάρος που το ασφαλιστικό θέτει επί του προϋπολογισμού, το οποίο αποφαίνεται καταλυτικά σχετικά με τη βιωσιμότητα του συστήματος, καθώς μεταφράζεται εδώ και χρόνια σε ελλείμματα και αύξηση του χρέους, όπως μας θύμισε χθες η φιλτάτη κ. Κρ. Λαγκάρντ.

Αυτό στο οποίο οφείλει να καταλήξει η ελληνική κοινωνία, κατά τρόπο έντιμο και άρα βιώσιμο, είναι η οδός που πρέπει να πάρει αυτή η μεταρρύθμιση και τούτο γίνεται -στις συντεταγμένες κατά δημοκρατικό τρόπο πολιτείες- μόνον κατόπιν διαλόγου.

Έτσι, λοιπόν, όσοι φέρονται να προτείνουν μία «ηρωική έξοδο» στην παρούσα κυβέρνηση μέσω πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, υπό το φως της τερατώδους αναντιστοιχίας της πρότερης ρητορικής της με τις παρούσες πολιτικές της αλλά και τη λαϊκή κατακραυγή που αυτό το γεγονός προκαλεί, οφείλουν να σιωπήσουν και να της επιτρέψουν να ασκήσει μία γνήσια δημοκρατική επιλογή, όπως αυτή του διαλόγου, πριν πάρει τις τελικές αποφάσεις της για την πορεία των πραγμάτων.

Διότι, βεβαίως, αυτή η απόφαση -όσο δύσκολη ή πικρή κι αν εκτιμάται ότι θα είναι- εναπόκειται κυρίως στην ίδια. Τη νόμιμη κυβέρνηση του τόπου, η οποία αναδείχθηκε βάσει της λαϊκής ετυμηγορίας, μόλις προ πενταμήνου, αν και -εν προκειμένω- ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σημαντικός και θα καταγραφεί. 

Αντίστοιχα, ο φίλτατος κ. Τσίπρας οφείλει να τιμήσει την εμπιστοσύνη που του έδειξε το εκλογικό Σώμα και να κάνει τη δουλειά που του ανατέθηκε. Να κυβερνήσει.

Η τύχη της χώρας εναποτέθηκε στην κυβέρνησή του και αποτελεί πρώτιστο καθήκον οποιασδήποτε νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης να ασκεί κατά τον αποτελεσματικότερο τρόπο την αποστολή της.

Μπορεί;