Ποια Ευρώπη, ποια Ελλάδα;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη μεταπολεμική προσφυγική κρίση, η ΕΕ στέκει αδύναμη να διαφυλάξει ορισμένες από τις πλέον θεμελιώδεις των αρχών της, που αφορούν στην αλληλεγγύη προς τα κράτη-μέλη της, την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών αλλά και την προστασία της ανθρώπινης αξίας.

Το τελεσίγραφο που απηύθυνε χθες προς την Ελλάδα το Kολέγιο των Επιτρόπων, να ανταποκριθεί εντός τρίμηνης διορίας στις υποχρεώσεις της για τη δημιουργία των διαβόητων πλέον «hot spots», ή να υποστεί μια «ντε φάκτο» εκπαραθύρωσή της από τη Συνθήκη Σένγκεν για έως και δύο χρόνια, συνιστά κόλαφο τόσο για τη χώρα μας όσο και για την ίδια την Ευρώπη.

Κόλαφο για την Ελλάδα, η οποία απέδειξε για ακόμη μια φορά αφενός την τραγική αναποτελεσματικότητα που χαρακτηρίζει τη λειτουργία της κρατικής της μηχανής και αφετέρου, τις ιδεοληψίες μιας μερίδας του πολιτικού της προσωπικού, αλλά κόλαφο και για την ΕΕ, η οποία κατά τρόπο ιδιαίτερα προσχηματικό εναποθέτει την ευθύνη αυτών των μαζικών συνοριακών ελέγχων σε ένα κράτος-μέλος που άγγιξε τα όρια της χρεοκοπίας και αδυνατεί να αντεπεξέλθει ακόμη και στις στοιχειωδέστερες των αναγκών σημαντικού τμήματος του πληθυσμού του.

Ποιος κρύβεται πίσω από ποιο δάχτυλο;

Η προσπάθεια ανάκτησης της περίφημης «εθνικής κυριαρχίας», η οποία έχει συνδεθεί από σειρά κυβερνήσεων αυτού του τόπου με την έξοδο από το μνημόνιο (πρώτο, δεύτερο και τρίτο...), κυριολεκτικά πετιέται από το παράθυρο, όταν η χώρα μας εμφανίζει ένα τόσο βαθύ έλλειμμα διαφύλαξης των εθνικών και συνάμα ευρωπαϊκών συνόρων, αλλά και μια παντελή αδυναμία διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών κατά τρόπο που να συνάδει με στοιχειώδεις κανόνες ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Πρόκειται για τη σημαντικότερη συστημική αποτυχία στην πρόσφατη ιστορία του τόπου αλλά και της ΕΕ, η οποία έχει πράξει ελάχιστα για να επικουρήσει ένα κράτος-μέλος της, που τελεί αποδεδειγμένα σε οικονομική αδυναμία, ώστε να αντεπεξέλθει στα ιδιαίτερα αυξημένα καθήκοντα που του εναποθέτει η παρούσα μεταναστευτική κρίση.

Μπορεί η λύση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος να βρίσκεται στη Συρία, όπως μας είπε χθες από το Ισραήλ ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, ή στην υπόλοιπη Β. Αφρική, η οποία αντιμετωπίζει χρόνια οικονομικά προβλήματα, όμως τις επιπτώσεις του τις υφίσταται σήμερα κυρίως η χώρα μας, που παραμένει δίχως ουσιαστική συνδρομή από τους εταίρους της.

Μετά την παντελή αποτυχία της συμφωνίας μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας για την επανεισδοχή τμήματος των μεταναστευτικών ροών, επιχειρείται η απομόνωση της Ελλάδας, στη βάση της γεωγραφικής ασυλίας που προσφέρει στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά η βαλκανική χερσόνησος.

Αντίστοιχα, μετέωρη παραμένει τόσο η υλοποίηση του περίφημου ευρωπαϊκού σχεδίου «Μάρσαλ» για την οικονομική αναζωογόνηση των χωρών της Β. Αφρικής, όσο και η δημοσιοποίηση ενός ευρύτερου σχεδίου αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, με τον γεωγραφικό καταμερισμό της στα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τις ατέλειες του ευρωπαϊκού δημιουργήματος αναφορικά με την απουσία ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Με την πιστωτική αρχικά και στη συνέχεια με την οικονομική κρίση, καταδείχθηκαν και οι παθογένειες της ευρωζώνης.

Η προσφυγική κρίση, όμως, κατέστησε σαφές ότι το ευρωπαϊκό δημιούργημα είναι περίπου ισοδύναμο με την ύπαρξη μιας περιχαρακωμένης γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες και τη χαλαρή «συνεννόηση» των κρατών-μελών του για ένα καλύτερο μοίρασμα της πίτας.

Αυτή είναι, λοιπόν, η «Ευρωπαϊκή Ένωση»;