Αυτό το κέντρο ποιος θα το πάρει;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το στοίχημα παραμονής ή αναρρίχησης στην εξουσία στην Ελλάδα διέρχεται σήμερα διαμέσου του κεντρώου χώρου, ο οποίος δίχως αμφιβολία θα αποτελέσει το μήλον της έριδος Τσίπρα - Μητσοτάκη, κατά το επόμενο διάστημα.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων, με την υπογραφή ακόμη ενός μνημονίου, πέρυσι το καλοκαίρι, αυτή τη φορά από κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» και η συνεπακόλουθη απομάκρυνση των αριστερών δυνάμεων υπό τον κ. Π. Λαφαζάνη για τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας, ενίσχυσε καθοριστικά τις «πασοκογενείς» -και άρα σε μεγάλο βαθμό κεντρώες- δυνάμεις στο πλαίσιο του κυβερνώντος κόμματος και εξουδετέρωσε ακραίες φωνές. 

Ούτως ή άλλως, βάσει ακριβώς αυτών των «πασοκογενών» δυνάμεων είχε κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αναρριχηθεί από εκλογικά ποσοστά της τάξης του 4-5% σε εκείνα που τελικά του πρόσφεραν την εξουσία.

Αντίστοιχα, η επικράτηση του Κυρ. Μητσοτάκη στην εσωκομματική κούρσα της ΝΔ φέρνει σε πρώτη μοίρα μια κεντρώα στροφή του κόμματος, η οποία αναμένεται να ξεδιπλωθεί με αυξανόμενη ένταση κατά το επόμενο διάστημα.

Γεγονός το οποίο, με τη σειρά του, αναμένεται να αυξήσει την πίεση προς τα μικρότερης κοινοβουλευτικής ισχύος κόμματα που σήμερα αναδεικνύει ο κεντρώος χώρος, εξέλιξη που ήδη αποτυπώθηκε στην αμηχανία με την οποία υποδέχθηκαν την έλευση Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τα κομματικά επιτελεία ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού.  

Αμηχανία η οποία κατέστη σαφής ακόμη και σε επίπεδο ρητορικής, χθες, εκ μέρους της φιλτάτης κ. Φ. Γεννηματά, η οποία αν και υποστήριξε ότι «με τις απόψεις του κ. Μητσοτάκη μάς χωρίζει άβυσσος», δεν κατόρθωσε να εξηγήσει πώς η άβυσσος αυτή δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη συγκατοίκηση του κόμματός της με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, υπουργός της οποίας, ως γνωστόν, διετέλεσε ο κ. Μητσοτάκης.

Αντίστοιχα, πρόκειται για μια αμηχανία η οποία αναμένεται να οδηγήσει σε προσπάθεια εσωκομματικής συσπείρωσης, το καθένα από τα τρία μικρότερα κεντρώα κοινοβουλευτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου του οποίου ηγείται ο φίλτατος κ. Β. Λεβέντης, ενώ απομακρύνει και το σενάριο περί διεύρυνσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Απότοκο της προσπάθειας αυτής, δίχως αμφιβολία, θα είναι η όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης και η απουσία ευρύτερων συναινέσεων με την κυβέρνηση, όπως αυτή που φερόταν να εξυφαίνεται σε περίπτωση επικράτησης του κ. Β. Μεϊμαράκη στην κούρσα διαδοχής στη ΝΔ.

Σε περίπτωση, δε, αναταράξεων στην κυβερνητική πλειοψηφία επ' αφορμή -φερειπείν- της ψήφισης των ρυθμίσεων για το ασφαλιστικό, ενδυναμώνεται το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

Το στοίχημα του κεντρώου χώρου, ωστόσο -εάν αυτός είναι ο καθοριστικός παράγοντας εκλογικής επικράτησης-, αφορά την αποφυγή λαϊκιστικών ολισθημάτων, αντίστοιχων ακριβώς εκείνου στο οποίο υπέπεσε χθες η φιλτάτη κ. Γεννηματά.

Εξ ορισμού, ο μεσαίος χώρος στέκει διαμετρικά αντίθετος με τα άκρα και κατά συνέπεια τον λαϊκισμό. Η κατάκτησή του αφορά στην ικανότητα όσων τον διεκδικούν να συνθέσουν και να «επικοινωνήσουν» ένα μήνυμα σοβαρότητας, συνέπειας και ορθολογισμού, ή εντέλει αυτής της καθ' όλα υποτιμημένης στις ημέρες κρίσης που διανύουμε  «κοινής λογικής».

Υπό το πρίσμα αυτό, μηνύματα αντίστοιχα του διαβόητου «θα σχίσουμε το μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο», ελάχιστη ισχύ μπορούν πλέον να έχουν ενώ, αντίθετα, κυρίαρχα αναμένεται να αναδειχθούν όσα προτάσσουν την επιστροφή σε μια στοιχειώδη ευρωπαϊκή κανονικότητα, μέσω οικονομικής ανάπτυξης.

Πρόκειται για μηνύματα που μπορούν να επενδύσουν τον λόγο αμφοτέρων των «μνηστήρων» της εξουσίας, αν και με διαφορετικές αποχρώσεις για τον καθέναν εξ αυτών, και θα κρίνουν ποιος εκ των δύο θα εισέλθει τελικά στον νυμφώνα...