Έτσι θα γίνει ο Κυριάκος πρωθυπουργός

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Στροφή στον εκσυγχρονισμό και ασφαλώς στις μεταρρυθμίσεις καταδεικνύει η επικράτηση του Κυρ. Μητσοτάκη στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ και η ανάδειξή του, χθες, στη θέση του 9ου προέδρου του κόμματος.

Στον βαθμό που η στροφή αυτή στη ΝΔ αντικατοπτρίζει μία γενικότερη τάση στην κοινωνία, ο Κυρ. Μητσοτάκης, ως κύριος εκφραστής της, θα μπορούσε να οδηγηθεί έως την πρωθυπουργία της χώρας.

Τουλάχιστον, αυτό δείχνει μία πρώτη ανάγνωση του χθεσινού αποτελέσματος.

Διότι, σε δεύτερη ή και τρίτη, οφείλουμε να σημειώσουμε, αφενός, ότι το ενδεχόμενο αυτό θα ήταν πιο ξεκάθαρο εάν η διαφορά του με τον Β. Μεϊμαράκη δεν ήταν μονοψήφια και αφετέρου, εάν στην Ελλάδα δεν υπήρχε ο άγραφος κανόνας που θέλει να εκλέγεται πρωθυπουργός όποιος... τάζει τα περισσότερα.

Ο δε φίλτατος Μητσοτάκης τάζει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έως τώρα μάλλον μικρό «σουξέ» είχαν στην κάλπη των εθνικών εκλογών.

Η ανατροπή των πολιτικών εκτιμήσεων που έφεραν ως νικητή της εσωκομματικής αναμέτρησης τον Β. Μεϊμαράκη, ωστόσο, καταδεικνύει -τουλάχιστον στο μέτρο του χθεσινού εκλογικού αποτελέσματος- ότι ένα κόμμα, εκ των κυριοτέρων πυλώνων του πελατειακού συστήματος επί του οποίου οικοδομήθηκαν τα κόμματα εξουσίας στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, επιθυμεί να αλλάξει.

Κατά πόσον η επιθυμία αυτή είναι κυρίαρχη εντός του ευρύτερου σώματος ψηφοφόρων της ΝΔ ή πολύ περισσότερο εντός του ελληνικού εκλογικού σώματος είναι άγνωστο και μπορεί να διαπιστωθεί μόνον στην επόμενη εθνική εκλογική αναμέτρηση.

Όμως αυτό, εν πολλοίς, είναι και το στοίχημα Μητσοτάκη.

Κατά πόσον, δηλαδή, μπορεί να απευθυνθεί κατά τρόπο επιτυχή και αποτελεσματικό σε όσους επιθυμούν πραγματική αλλαγή στην Ελλάδα -μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων- και κατά προέκταση την επιστροφή της χώρας σε μία στοιχειώδη ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Πρόκειται για ένα στοίχημα το οποίο αφορά, στην ουσία του, στην ικανότητα του κ. Κυρ. Μητσοτάκη να προσελκύσει υπό την εκλογική σκέπη της ΝΔ το περίφημο ποσοστό του «Ναι» στο τελευταίο δημοψήφισμα, αλλά ενδεχομένως και ένα τμήμα των υπόλοιπων ψηφοφόρων...

Όσους πιστεύουν, με άλλα λόγια, ότι η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ είναι μη διαπραγματεύσιμη και ότι η χώρα οφείλει να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των Ευρωπαίων εταίρων της, σημαντικό τμήμα των οποίων αφορά στο εύρος και στον ρόλο του κράτους στην οικονομία.

Καλώς ή κακώς, δε, σημαντικό τμήμα του πολιτικού κεφαλαίου, επί του οποίου αναρριχήθηκε στη θέση του προέδρου της ΝΔ ο Κυρ. Μητσοτάκης, προέρχεται από τη θητεία του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στη διάρκεια της οποίας η προσπάθεια αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα υπήρξε κυρίαρχη.

Ως αποτέλεσμα, αλλά και ως απότοκο της ευρύτερης ρητορικής που αναπτύσσει, το όνομά του έχει συνδεθεί με την υπόθεση των μεταρρυθμίσεων και άρα της αποστασιοποίησης από το σημερινό μοντέλο οικονομικής λειτουργίας στην Ελλάδα.

Την «απελευθέρωση», δηλαδή, της ελληνικής οικονομίας από τον σφικτό κρατικό εναγκαλισμό, στον οποίο βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο τμήμα της Μεταπολίτευσης και η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ως κύριας δύναμης που μπορεί να οδηγήσει τον τόπο σε ανάπτυξη.

Κατά πόσον αυτή η πολιτική πλατφόρμα θα σταθεί ικανή να προσφέρει τα ηνία της εξουσίας στον ίδιο αλλά και στο κόμμα του οποίου από χθες ηγείται, είναι άγνωστο.

Αφορά, όμως, το ερώτημα αυτό, κυρίως, στην ικανότητα του κ. Μητσοτάκη να πείσει ένα κατά τα λοιπά «πελατειακό» ακροατήριο, ότι οι παλαιές μορφές «δούναι και λαβείν» ελάχιστα μπορούν, πλέον, να αποφέρουν και ότι ο τόπος χρειάζεται πραγματική αλλαγή...