Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Φίλτατοι καλή σας ημέρα και χρόνια πολλά!

Εάν το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις αφορά στην επιλογή μεταξύ του «λουκέτου» ή της μετακόμισής τους σε όμορες χώρες, όπως η Βουλγαρία, τότε η περαιτέρω συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας -και ιδίως του παραγωγικού της τμήματος- αποτελεί μόνο θέμα χρόνου.

Δίχως αμφιβολία, η επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» και ώθησε σε κύμα φυγής ελληνικών επιχειρήσεων προς τη Βουλγαρία, τους τελευταίους μήνες, όπως επισημαίνει σε σχετικό του θέμα, ο Μιχάλης Καϊταντζίδης.

Όμως τα θεμελιώδη αίτια για την ύπαρξη του φαινομένου αυτού, το οποίο εκδηλώνεται σταδιακά εδώ και χρόνια, ακόμη και πριν την εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα, ήσαν και παραμένουν οι στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν την ίδια την ελληνική οικονομία και ορθώνονται ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην υγιή επιχειρηματικότητα.

Η οικονομική ύφεση και η νομισματική αβεβαιότητα απλά έφεραν στην επιφάνεια κατά τρόπο βίαιο όσα παράμεναν για χρόνια υπό τη σκιά της αυξημένης ζήτησης και κατανάλωσης που πρόσφερε η περιρρέουσα ρευστότητα στη χώρα μας, την εποχή της δανειακής ευμάρειας...

Τα δομικά προβλήματα που όλοι γνωρίζουν αλλά ουδείς εξ όσων κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου θέλησε να αντιμετωπίσει.

Την ίδια ώρα που η Ελλάδα κατέχει την τρίτη θέση σε άμεσες ξένες επενδύσεις στη γειτονική Βουλγαρία, ύψους άνω των 3,6 δισ. ευρώ, στη χώρα μας τα λουκέτα συνεχίζουν να διαδέχονται το ένα το άλλο, υπό το φως των τερατωδών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα οποία μεγιστοποίησε η ύφεση.

Αντιμέτωπες με ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο φορολογικό τοπίο και βεβαίως με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές αλλά και με... προκαταβολές φόρων στο 100%, γιατί να μην αναζητήσουν οι ελληνικές επιχειρήσεις την όαση ενός σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος, με χαμηλούς συντελεστές, ιδίως εάν αυτό προσφέρεται σε μια όμορη χώρα της ΕΕ;

Αντιμέτωπες με την αβυσσαλέα γραφειοκρατία και την αναποτελεσματική λειτουργία του ελληνικού δημόσιου τομέα, γιατί να μην προτιμήσουν το φιλόξενο περιβάλλον που προσφέρει για τις επιχειρήσεις η Βουλγαρία;

Την ίδια ώρα που εξαιτίας της εσωτερικής υποτίμησης στη χώρα μας το μισθολογικό κόστος τείνει να εξομοιωθεί με εκείνο γειτονικών, το μη μισθολογικό κόστος παραμένει σε μη ανταγωνιστικά επίπεδα, όπως και το κόστος ενέργειας και διακίνησης εμπορευμάτων.

Αντίστοιχα, όταν η φοροδιαφυγή αποτελεί για την Ελλάδα μία από τις κυριότερες -αν όχι η κυριότερη- πηγές οικονομικής και κατά προέκταση κοινωνικής ανισότητας, ποιοι είναι οι όροι ανταγωνισμού που διαμορφώνονται για τις συνεπείς επιχειρήσεις;

Όσο, λοιπόν, μελετά το υπουργείο Οικονομίας, από κοινού με το ΚΕΠΕ, το περίφημο «επόμενο αναπτυξιακό μοντέλο» για την ανάκαμψη της χώρας, το οποίο προγραμματίζουν να παρουσιάσουν τον προσεχή Μάρτιο, ίσως θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξει κανείς τις σοβαρές παθογένειες που εδώ και χρόνια παρουσιάζει η χώρα μας.

Τα μεγάλα και μεγαλόπνοα σχέδια ασφαλώς είναι χρήσιμα, όμως, τα προβλήματα είναι πολύ παλιά, ιδιαίτερα συγκεκριμένα και οι λύσεις τους γνωστές.

Το «επιχειρείν» οφείλει να αποποινικοποιηθεί στην πατρίδα μας. Ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να αποποινικοποιηθεί και το κράτος, αντίστοιχα, οφείλει κάποτε να μάθει να κάνει καλά τη δουλειά του και να πάψει να ξεζουμίζει τον καθέναν από εμάς με φόρους και κόντρα φόρους...

Ας γίνουν πραγματικότητα αυτά στην Ελλάδα και ίσως έρθει πάλι μια στιγμή που η χώρα μας θα μπορέσει να αρχίσει και πάλι να παράγει...