Η επιτυχία στο ταμείο θα κριθεί…

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Εδώ δεν χωρούν ούτε πρόωροι πανηγυρισμοί, αλλά ούτε και αναίτιες επικρίσεις.

Η υπόθεση αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, διότι ο όρος πάταξη έχει μάλλον απαξιωθεί στο ζήτημα αυτό, είναι ιδιαίτερα σοβαρή, ιδίως σε μια χώρα στην οποία το συγκεκριμένο αδίκημα έχει αναχθεί, επί σειρά ετών, σε «εθνικό σπορ».

Έτσι, λοιπόν, όταν η προσπάθεια αντιμετώπισης αυτού του διαχρονικού φαινομένου, που παραμένει -επίσης διαχρονικά- άκαρπη, συνοδεύεται από εξελίξεις όπως η πρόσφατη εισαγγελική «έφοδος» στα γραφεία ελβετικής τράπεζας στην Αθήνα, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι επιτέλους κάτι δείχνει να «κινείται».

Όπως αντίστοιχα, κάτι σαφώς «κινήθηκε» με τις διασταυρώσεις στοιχείων τραπεζικών λογαριασμών και δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος, που ήρθαν πρόσφατα στη δημοσιότητα.

Όμως η σοβαρότητα του ζητήματος αυτού μας υποχρεώνει να σημειώσουμε, επίσης, ότι ο εντοπισμός 200 «μεγαλοκαταθετών» στα γκισέ μιας ελβετικής τράπεζας, η οποία βρίσκεται δίπλα σε ένα από τα ακριβότερα προάστια της Αθήνας, δεν συνιστά αφεαυτού μια επιτυχία. 

Τι ακριβώς περίμεναν οι φίλτατοι των αρμόδιων δικαστικών ή διωκτικών αρχών ότι θα έβρισκαν εκεί; Τους συνήθεις καταθέτες ή συναλλασσόμενους λιανικής τραπεζικής ενός επαρχιακού ή και αστικού υποκαταστήματος;

Το ζήτημα σε μια ευνομούμενη χώρα, όπου ο πλούτος εξακολουθεί να μην είναι έγκλημα, είναι κατά πόσον τα χρήματα αυτά έχουν νομίμως δηλωθεί και φορολογηθεί.

Όπως ακριβώς έχει και σε ό,τι αφορά στις τόσες λίστες καταθετών και μεγαλοκαταθετών που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας…  Της διαβόητης, πλέον, λίστας Λαγκάρντ, του Λουξεμβούργου, των cash Greeks του Λονδίνου και τόσες άλλες, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και εκείνης που προμηθεύτηκε πρόσφατα το υπουργείο Οικονομικών από τη Γερμανία.

Ζητούμενο, επίσης, είναι κατά πόσον αυτή η νέα ώθηση που διαφαίνεται στις κινήσεις των αρμοδίων αρχών, πρώτον, θα συνεχιστεί με την ίδια ταχύτητα και δεύτερον, θα αποφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα, με τον καταλογισμό ευθυνών και την είσπραξη των κατά τον νόμο προβλεπομένων.

Κατά πόσον, δηλαδή, οι αρμόδιες αρχές έχουν τόσο τη βούληση όσο και τη δυνατότητα εντοπισμού και τιμωρίας κατά τον νόμο, όσων φοροδιέφυγαν και άρα πλούτισαν εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων.

Κάτι για το οποίο ο φίλτατος κ. Τρ. Αλεξιάδης εμφανίστηκε χθες αισιόδοξος, λέγοντας ότι «τα αποτελέσματα θα είναι γρήγορα και θεαματικά. Όχι για να χρησιμοποιηθούν σαν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι την ώρα που ο πολίτης πληρώνει, οφείλουμε να αποδώσουμε φορολογική δικαιοσύνη και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζονται οι εισαγγελείς και οι υπηρεσίες».

Ακριβώς αυτή η φορολογική δικαιοσύνη είναι το μέγα ζητούμενο, τόσο για τον μισθωτό ή συνταξιούχο, όσο και για τον συνεπή επιχειρηματία, ο οποίος δεν βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με τα δεινά της οικονομικής ύφεσης, αλλά καλείται να ανταγωνισθεί και όσους φοροδιαφεύγουν, αλλοιώνοντας έτσι τους όρους ανταγωνισμού αλλά και επιβίωσης στη χώρα μας.

Διότι, εντέλει, περί αυτού πρόκειται και για ακριβώς αυτόν τον λόγο η φοροδιαφυγή αποτελεί την κυριότερη πηγή οικονομικής και κοινωνικής αδικίας στην πατρίδα μας, την οποία ουδεμία κυβέρνηση μπόρεσε να δαμάσει κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών.

Στον βαθμό, λοιπόν, που όντως οι πρόσφατες κινήσεις των αρμόδιων Αρχών αφορούν σε μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου της φοροδιαφυγής, τότε πράγματι ο στόχος εξασφάλισης «φορολογικής δικαιοσύνης» ίσως γίνει ορατός.

Όμως, αυτό είναι πολύ νωρίς να λεχθεί, καθώς όπως όλοι γνωρίζουμε, εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα…