Μόνο προαπαιτούμενο η ανάπτυξη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κύριο και μόνο ζητούμενο για τη χώρα μας παραμένει η έξοδός της από την κρίση και την πολυετή ύφεση.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο κατάλογος των 13 προαπαιτούμενων ενεργειών στον οποίο συμφώνησαν πρόσφατα η Ελλάδα και οι εταίροι και δανειστές της αποτελεί μόνο μικρό τμήμα όσων πρέπει να γίνουν για την επίτευξη του τελικού σκοπού, ο οποίος, ευλόγως, αφορά στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την έξοδο της χώρας από την πολυετή κρίση.

Αν και η συμφωνία που υπέγραψε το προηγούμενο καλοκαίρι η Ελλάδα με τους εταίρους και δανειστές της, το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο πρέπει να τιμηθεί στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που ανέλαβε, ώστε να εξασφαλίσει πολύτιμη χρηματοδότηση αλλά και για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη τους καθώς και εκείνην των αγορών, τούτο δεν αρκεί για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Δεν αρκεί, πρώτον, διότι βασίζεται ακριβώς στην ίδια συνταγή υπερφορολόγησης και περικοπής εισοδημάτων, επί των οποίων εδράζονταν τα δύο προηγούμενα μνημόνια που βάθυναν κατά τρόπο υπέρμετρο την υφεσιακή πορεία της οικονομίας και δεύτερον, επειδή στο σκέλος των μεταρρυθμίσεων, ακόμη κι αν εφαρμοστεί, τούτο θα γίνει κατά πάσα βεβαιότητα μόνον κατ’ όνομα και όχι επί της ουσίας.

Όσοι κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε αυτόν τον τόπο, από όποιον πολιτικό χώρο κι αν προέρχονται, οφείλουν να αποδεχθούν ότι το έως τώρα κρατικοδίαιτο και πελατειακό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας, το οποίο είχε στο επίκεντρό του την κατανάλωση ως όχημα ανάπτυξης, δεν μπορεί να ανασυσταθεί.

Η οικονομία του τόπου πρέπει να απελευθερωθεί από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό της και τα κάθε λογής πελατειακά, συντεχνιακά και ολιγοπωλιακά συμφέροντα που την κρατούν καθηλωμένη να παραμεριστούν.

Με το τρίτο μνημόνιο μπορούμε να διανύσουμε  ένα μέρος της αναγκαίας απόστασης. Για το υπόλοιπο πρέπει να το θέλουμε και οι ίδιοι…

Έτσι, αποτελεί κόλαφο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα το γεγονός ότι είναι απαραίτητο να συμπεριληφθεί ως προαπαιτούμενη ενέργεια για την εκταμίευση της υποδόσης του ενός δισ. ευρώ και την έναρξη της αξιολόγησης από την τρόικα (κουαρτέτο, θεσμούς ή όπως αλλιώς λέγεται) η λήψη μέτρων για την ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, για παράδειγμα.

Μια δουλειά η οποία αφορά άμεσα μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρο των δημόσιων οικονομικών, τη συλλογή φόρων, έχει μείνει μισή από την εποχή της διακυβέρνησης Σαμαρά ενώ δύο φορές και επί δύο διαφορετικών κυβερνήσεων (Σαμαρά και Τσίπρα), οι επικεφαλής της ΓΓΔΕ εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, καταδεικνύοντας έτσι την απουσία ανεξαρτησίας του συγκεκριμένου φορέα.

Αντίστοιχα, αποτελεί κόλαφο και το γεγονός ότι προωθούνται μόνο δέκα εκ των μεταρρυθμίσεων που συμπεριλαμβάνονται στην εργαλειοθήκη ΙΙ του ΟΟΣΑ, η οποία καταρτίστηκε με μόνο στόχο την ανασύσταση της ελληνικής οικονομίας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της διεθνώς.

Αποτελεί, δε, μια πραγματική ιλαροτραγωδία, ότι ενώ η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε ύφεση, το υπουργείο Οικονομικών εξακολουθεί να πρεσβεύει ότι το σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας δεν θα είναι έτοιμο πριν την Άνοιξη του 2016…

Τι ακριβώς περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι, ώστε να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να σχεδιάσουν τον… τροχό που χρησιμοποιούν τόσες αναπτυσσόμενες και ανεπτυγμένες χώρες διεθνώς;

Λείπουν οι μελέτες του ΟΟΣΑ, του ΙΟΒΕ, ή ακόμη και του ΚΕΠΕ, το οποίο επικαλείται ο φίλτατος κ. Σταθάκης ως τον αρωγό του στην προσπάθεια αυτή;

Προφανώς όχι και επίσης προφανώς, το μόνο που λείπει είναι η βούληση…

Αν όμως αυτή λείπει, τότε θα μας λείψουν και άλλα πολλά…