Δουλειά δεν κάνουμε με... παράλληλους μονολόγους!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση επί του προϋπολογισμού στη Βουλή και η έκβαση της ψηφοφορίας επ' αυτού επιβεβαίωσαν, για ακόμη μία φορά, το τρομακτικό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που αντιμετωπίζει ο τόπος.

Κοινοβουλευτικός πόλεμος κομματικών χαρακωμάτων και αντεγκλήσεις επί γνωστών θεμάτων, δίχως τέλος, χαρακτήρισαν μια διαδικασία από το αποτέλεσμα της οποίας εξαρτάται, εν πολλοίς, προς τα πού βαδίζει ο τόπος.

Μπορεί η κυβέρνηση να έχει κάνει μια θεαματική πιρουέτα επί της πολιτικής που πρέσβευε, όμως ακριβώς το ίδιο ίσχυε και για τη διακυβέρνηση Σαμαρά...

Μπορεί η χώρα να έχει εισέλθει στο τρίτο κατά σειρά μνημόνιο, όμως εκεί βρίσκεται όχι μόνον εξαιτίας των λαθών της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και των προηγουμένων...

Εντέλει, ουδείς αντιλαμβάνεται ότι τα προβλήματα παραμένουν και ότι με οδηγό τον λαϊκισμό και τις κορώνες δεν πρόκειται να βρούμε διέξοδο από αυτά;

Τα προβλήματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια, πλήρως καταγεγραμμένα και με λύσεις που είναι επίσης γνωστές.

Όσο στρουθοκαμηλίζουμε, όμως, αυτά δεν πρόκειται να λυθούν....

Το διαβόητο διπλό έλλειμμα, δημοσιονομικό και εμπορικό (κατ' ουσία ανταγωνιστικότητας), παραμένει ως ογκόλιθος στις ζωές όλων μας και καθορίζει τις τύχες της χώρας. Όσο αρνούμεθα να δούμε αυτό το καθ' όλα απλό γεγονός, αρνούμεθα την πραγματικότητα.

Η δημοσιονομική προσαρμογή που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων μνημονίων μπορεί να αντιμετώπισε το πρώτο σκέλος αυτού του διπλού ελλείμματος, όμως το έκανε στρεβλά και κυρίως μέσω της αύξησης των εσόδων από την υπερφορολόγηση πολιτών και επιχειρήσεων αλλά και μέσω των «οριζόντιων μαχαιριών» σε μισθούς-συντάξεις, που με τη σειρά τους οδήγησαν την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Ακριβώς την ίδια πολιτική συνεχίζει και η παρούσα κυβέρνηση, επιλέγοντας να δώσει έμφαση στη μεγιστοποίηση των εσόδων, αντί της μείωσης των δαπανών, μέσω της ορθολογικοποίησής τους.

Αντίστοιχα, σε ό,τι αφορά στο δεύτερο σκέλος, πόσες από τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονταν στα δύο πρώτα μνημόνια εξακολουθούν να φιγουράρουν και στο τρίτο, καταδεικνύοντας την απροθυμία του συνόλου των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών να τις προωθήσουν;

Πόσο «άνοιξε» η ελληνική οικονομία και απαλλάχθηκε από τα χρόνια προβλήματά της, όπως η γραφειοκρατία, τα εμπόδια εισόδου σε επαγγελματικούς κλάδους και αγορές, η αδιαφάνεια, η απουσία υγιών όρων ανταγωνισμού, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος και τόσα άλλα τα οποία έχουν αποτυπωθεί επανειλημμένως σε σειρά μελετών;

Εάν σε αυτά τα προβλήματα προστεθούν, δε, και εκείνα που σχετίζονται με τους κεφαλαιακούς περιορισμούς αλλά και τη νομισματική αβεβαιότητα που εξακολουθεί να υφίσταται, γιατί θα έπρεπε να ελπίζει ο οποιοσδήποτε νοήμων ότι υπάρχει δυνατότητα αναζωογόνησης της παραγωγικής βάσης της χώρας;

Γιατί θα έπρεπε να προσδοκά ότι θα βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος, Ελληνας ή αλλοδαπός, να επενδύσει σε αυτόν τον τόπο;

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στο Κοινοβούλιο και στην πολιτική σκηνή της χώρας είναι σαφώς κατώτερα των περιστάσεων.

Αντί να επικρατήσει κλίμα συναίνεσης και ομοψυχίας, με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση, κυριαρχεί η μικροκομματική σκοπιμότητα και ο λαϊκισμός. Ένθεν και ένθεν.

Η κυβέρνηση οχυρώνεται πίσω από την αναιμική της πλειοψηφία και η αντιπολίτευση, με κυρίαρχες τις λεγόμενες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού τόξου», αρνούνται να παράσχουν οποιαδήποτε στήριξη.

Έτσι, όμως, φίλτατοι, ούτε δουλειά μπορεί να γίνει, ούτε και να υπάρξει ελπίδα για έξοδο από την κρίση μια ώρα αρχύτερα...