Επιχείρηση φτωχή και μόνη ψάχνει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πείραμα που πήρε «πράσινο φως» από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ), πρόσφατα, στη διάρκεια συνεδρίασής του υπό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, δεν είναι καινούργιο.

Το ζήτημα είναι -αυτή τη φορά, τουλάχιστον- να διεξαχθεί με την όποια σοφία αποκτήθηκε από την αποτυχία του προηγουμένου.

Ο λόγος για τη διαμόρφωση ενός «σύγχρονου και με αναπτυξιακό προσανατολισμό θεσμικού πλαισίου για την επαναλειτουργία πτωχευμένων και εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων», που ανακοινώθηκε ότι ανέλαβε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου.

Στόχος της όλης προσπάθειας, όπως ανακοινώθηκε, είναι «η ενίσχυση της απασχόλησης, μέσω της ανάπτυξης και κοινωνικών συνεταιριστικών εγχειρημάτων, που θα συμβάλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση».

Αν και η κυβέρνηση δεν έχει ξεδιπλώσει πλήρως τα σχέδιά της για την υπόθεση, τούτη δεν παύει να θυμίζει έντονα τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, ο οποίος είχε ιδρυθεί επί ημερών ΠΑΣΟΚ το 1983 και είχε ως τότε στόχο την ανασυγκρότηση υπερχρεωμένων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, ο οποίος μάλλον δεν επετεύχθη έως το 2002, οπότε τερματίστηκε οριστικά η λειτουργία του.

Το τι ακριβώς συνέβη κατά τα χρόνια λειτουργίας του και ο βαθμός στον οποίο επιβαρύνθηκε ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ζητήματα γνωστά και δεν θα τα επαναλάβουμε...

Σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑNΕΛ εμφανίζεται να προωθεί ένα σχέδιο -σύγχρονο και με αναπτυξιακό προσανατολισμό, όπως δηλώνει- μέσω του οποίου θα επιχειρήσει την ανασύσταση σειράς επιχειρήσεων, οι οποίες είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, κατά κύριο λόγο βιομηχανικές, μέσω  «κοινωνικών συνεταιριστικών εγχειρημάτων».

Σε μια χώρα η οποία έχει χάσει πάνω από το 25% του πλούτου που παράγει σε ετήσια βάση και έχει βυθιστεί σε πολύχρονη ύφεση και ανεργία, οποιαδήποτε προσπάθεια αναζωογόνησης της παραγωγικής της βάσης είναι προφανώς ευπρόσδεκτη.

Αρκεί, να διεξαχθεί με όρους αγοράς και να έχει αποτέλεσμα ουσιαστικό και βιώσιμο…

Με άλλα λόγια, είναι ευπρόσδεκτη στον βαθμό που δεν θα αποτελέσει μια επανάληψη των αμαρτιών του παρελθόντος, των θαλασσοδανείων, της σπατάλης των χρημάτων των φορολογούμενων πολιτών, χάριν του διορισμού ημετέρων και της δημιουργίας νέων στρεβλώσεων των όποιων όρων ανταγωνισμού υπάρχουν ακόμη σήμερα στην ελληνική αγορά…

Στον βαθμό, δηλαδή, που οι επιχειρήσεις οι οποίες θα επιλεγούν, θα διαθέτουν ένα συγκροτημένο και βιώσιμο επιχειρησιακό σχέδιο, το οποίο θα καλύπτει ανάγκες της αγοράς σε προϊόντα ή υπηρεσίες και ως εκ τούτου θα έχει πιθανότητες επιτυχίας…

Διότι διαφορετικά, προφανώς, θα είναι τζάμπα ο κόπος αλλά και τα χρήματα…

Οι λόγοι για τους οποίους, επί σειρά ετών και όχι μόνο μέσα στη σημερινή κρίση, κλείνουν ή μετακομίζουν σε όμορες ή τρίτες χώρες οι κάθε λογής ελληνικές βιομηχανικές επιχειρήσεις είναι επίσης γνωστοί και συνιστούν την παθογένεια της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Το ασταθές και συνάμα δυσβάσταχτο φορολογικό περιβάλλον, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος εργασίας, η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή, η αδιαφάνεια και η απουσία όρων υγιούς ανταγωνισμού είναι ορισμένα από τα αίτια που έχουν επανειλημμένως καταγραφεί στο πλαίσιο αυτής της παθογένειας.

Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως, θα ήταν προτιμότερο, αντί η παρούσα κυβέρνηση να αναλίσκεται σε ενδεχόμενη επανάληψη αποτυχημένων πειραμάτων του παρελθόντος, να προσπαθήσει να φτιάξει ολόκληρο το «μαγαζί» που ακούει στο όνομα ελληνική οικονομία, αίροντας αυτές τις στρεβλώσεις από τη λειτουργία της…

Έτσι, τουλάχιστον, θα έχει ανταποκριθεί σε μεγάλο βαθμό και στις δεσμεύσεις της έναντι των εταίρων και δανειστών, για την προώθηση των περίφημων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες ούτως ή άλλως εκκρεμούν…