Τα κόκκινα δάνεια και ο κρυμμένος θησαυρός

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη κι αν το πολιτικό σύστημα της χώρας εγερθεί στο ύψος των περιστάσεων και προωθήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας από τις σημερινές της αγκυλώσεις, επιστροφή στην ανάπτυξη… δεν προβλέπεται, δίχως την αναγκαία χρηματοδότηση.

Με λίγα λόγια, ανάπτυξη δίχως λεφτά δεν υπάρχει.

Όσο οι παραδοσιακοί χρηματοδότες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι τράπεζες, έχουν εγκλωβισμένα τα χρήματά τους στα κόκκινα δάνεια, ο τόπος μας στερείται ακόμη μιας δυνατότητας να εξέλθει από την κρίση μια ώρα αρχύτερα.

Υπό το πρίσμα αυτό, εάν όντως ποσοστό της τάξης μόνον του 10%-15% εκ των κόκκινων δανείων ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που δεν μπορούν να ρυθμιστούν, όπως είπε χθες από το βήμα συνεδρίου ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς Σπύρος Παπασπύρου, τότε ποσό περίπου 85-90 δισ. ευρώ από το σύνολο των κόκκινων δανείων, ύψους 100 δισ. ευρώ, δυνητικά μπορεί να βρει τον δρόμο του για τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας.  

Όπως επεσήμανε και ο διευθύνων σύμβουλος του ΤΧΣ Άρης Ξενόφος, η διαχείριση των κόκκινων δανείων πρέπει να αποτελέσει εθνικό στόχο, επισημαίνοντας ότι η ανάπτυξη του τραπεζικού τομέα και της οικονομίας θα έρθει μέσα από την υπεραξία που θα προκύψει από τη διαχείριση των κόκκινων δανείων.

Αρκεί να υπάρξει η απαραίτητη σοφία και βούληση γι' αυτό.

Αρκεί, δηλαδή, το πλέγμα των λύσεων που θα προτείνει ο τραπεζικός τομέας προς τους δανειολήπτες, οι οποίοι σήμερα αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, να είναι τέτοιο, ώστε να καθιστά εκ νέου βιώσιμη την εξυπηρέτηση των δανείων τους.

Η δαμόκλειος σπάθη των πλειστηριασμών είναι ήδη υπαρκτή και έως έναν βαθμό διασφαλίζει την εξασφάλιση συνεργασίας εκείνων που ήσαν σε θέση αλλά δεν είχαν τη βούληση να εξυπηρετήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.

Ουδείς νοήμων επιθυμεί, ωστόσο, ένα κύμα πλειστηριασμών σε αυτή τη χώρα. Ούτε το τραπεζικό σύστημα, που θα δει στην περίπτωση αυτή την απαξίωση ακόμη και του υγιούς χαρτοφυλακίου του, ούτε βεβαίως η ίδια η κοινωνία και οι πολιτικοί εκφραστές της.

Έτσι, με την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησής τους, οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας οφείλουν να παρουσιάσουν βιώσιμες λύσεις για τα προβληματικά δάνεια, στη βάση των πραγματικών δυνατοτήτων του κάθε δανειολήπτη.

Σε μια χώρα η οποία βρίσκεται σε ύφεση επί σχεδόν μια επταετία, η ανεργία έχει εκτοξευτεί και έχει χαθεί ποσοστό άνω του 25% του ετήσιου ΑΕΠ, είναι αδιανόητο να αναμένει κανείς ότι οι λύσεις που θα προταθούν προς τους χιλιάδες δανειολήπτες που βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμών, δεν θα προσμετρά την οικονομική τους πραγματικότητα.

Όσο ταχύτερα, δε, μπουν αυτές οι λύσεις στο τραπέζι του διαλόγου τραπεζών και δανειοληπτών, τόσο πιο βιώσιμη θα γίνεται η καθημερινότητα χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών, που σήμερα ζουν υπό το φάσμα της αβεβαιότητας.

Αντίστοιχα, όσο πιο σοφή και ρεαλιστική είναι η προσέγγιση των τραπεζών έναντι των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η επιχειρηματική κοινότητα, τόσο πλησιέστερα θα βρεθεί η οικονομία της χώρας μας σε φάση ανάκαμψης και κατά προέκταση ανάπτυξής της.

Η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και η συνεπακόλουθη μείωση της ανεργίας διέρχεται αναγκαστικά  διαμέσου του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Υπό το πρίσμα αυτό, η εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης για την εξυπηρέτηση των κεφαλαίων που στέκουν σήμερα εγκλωβισμένα με τη μορφή μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι όντως εθνικός στόχος.