Ιδού η Ρόδος, ιδού και το… χρέος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακριβώς το ίδιο δίλημμα, τους ίδιους όρους και τις ίδιες προϋποθέσεις, που θέτουν στην Ελλάδα κατά την τελευταία τριετία, ακούσαμε και χθες από τα πλέον αρμόδια χείλη εταίρων και δανειστών, αναφορικά με το ενδεχόμενο ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους.

Κάντε αυτά που πρέπει και εμείς θα καθίσουμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, με στόχο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους σας.

Πρόκειται για μία δέσμευση, η οποία ακούστηκε για πρώτη φορά, στη μετά PSI εποχή, τον Νοέμβριο του 2012, με τη μορφή ανακοινωθέντος του Eurogroup και έκτοτε επαναλαμβάνεται κατά τρόπο σταθερό, έως και μονότονο, εκ μέρους των κοινοτικών εταίρων και λοιπών δανειστών μας.

Περίπου εν χορώ, Σόιμπλε, Ρέγκλινγκ και ο «δικός» μας Ντέκλαν Κοστέλο, την επανέλαβαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Η επίδειξη αλληλεγγύης εκ μέρους της Ευρώπης προϋποθέτει την τήρηση των δεσμεύσεων από ελληνικής πλευράς, επανέλαβε για πολλοστή φορά ο φίλτατος Βόλφγκανγκ στη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης, προχθές, ενώ χθες, ο Ντ. Κοστέλο, επικεφαλής της ομάδας των δανειστών από την ΕΕ, μας είπε από το βήμα συνεδρίου ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Όπως κατέστησε σαφές, «το ζήτημα δεν είναι εάν θα υπάρξει ρύθμιση χρέους, αλλά το πώς και με ποιους όρους». Για να συνεχίσει, λέγοντας ότι «προφανώς και θα υπάρχουν συνθήκες για τη νέα ελάφρυνση του χρέους: Να εφαρμόζει (η κυβέρνηση) πλήρως το πρόγραμμα και να είναι σαφής ως προς τις μακροπρόθεσμες πολιτικές».

Λίγες ώρες νωρίτερα, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλινγκ, σε συνέντευξη που έδωσε στη φινλανδική εφημερίδα «Kauppalehti» πήγαινε την όλη υπόθεση λίγο… παραπέρα, λέγοντας ότι μία ελάφρυνση χρέους που θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητά του και μετά το 2018 (οπότε λήγει το παρόν πρόγραμμα) «… θα μπορούσε να συνεχίσει να συνδέεται με κάποιου είδους όρους για να ελέγχεται και να διασφαλίζεται ότι η μεταρρυθμιστική διαδικασία θα συνεχισθεί μετά τη λήξη του προγράμματος».

Υπό το πρίσμα αυτό, ακριβώς όπως κατά το πρόσφατο παρελθόν, έτσι και σήμερα, η Ελλάδα έχει μπροστά της έναν σαφή οδικό χάρτη, ο οποίος όχι μόνον εγγυάται τη χρηματοδότησή της και βεβαίως την παραμονή της στην Ευρωζώνη για όσο διαρκεί το πρόγραμμα (διάβαζε Γ’ μνημόνιο), αλλά και πολύ πέρα από αυτό…

Σε αντάλλαγμα, τι μας ζητούν οι άνθρωποι;

Αυτό που πάντα μάς ζητούσαν: Να θέσουμε σε τάξη τα του οίκου μας και να μην παράγουμε νέα ελλείμματα -κάτι που εν πολλοίς, με κύρια εξαίρεση το ασφαλιστικό, φαίνεται ότι έχουμε κατορθώσει-, αλλά και να καταστήσουμε την οικονομία μας ανταγωνιστική, ώστε να μπορεί για ακόμη μία φορά να παράγει πλούτο.

Αυτά τα δύο πράγματα ήσαν πάντα το ζητούμενο σε ό,τι αφορά στην ελληνική υπόθεση.

Το περίφημο «διπλό έλλειμμα», το οποίο ακόμη αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε.

Η υπέρβαση αυτού του ελλείμματος, δε, γίνεται μόνον με έναν τρόπο: Σοβαρότητα και συνέπεια.

Δίχως λαϊκισμούς, δίχως ιδεοληψίες και δίχως μικροκομματικές σκοπιμότητες εκ μέρους του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Πρωτίστως, η κυβέρνηση και ασφαλώς και η αντιπολίτευση οφείλουν να μην ξεχνούν ότι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας, εκείνο το οποίο την οδήγησε εκτός αγορών και την κρατά ακόμη σε καθεστώς μνημονίου, αφορά στην αξιοπιστία της.

Εάν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας και υλοποιήσουμε όσα υποσχεθήκαμε, ο δρόμος στέκει ανοικτός ώστε το δημόσιο χρέος να μη βαρύνει τις επόμενες γενιές,  όσο τις παρούσες.

Εάν δεν τις τηρήσουμε…