Eτσι δεν θα προκάνετε έως την άνοιξη…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ότι μπορεί να κυβερνήσει με 153 βουλευτές ο φίλτατος κ. Τσίπρας δεν τίθεται αμφιβολία.

Όπως μπορεί και με 152, αλλά και με 151, αν και εκεί τα πράγματα αρχίζουν μάλλον να δυσκολεύουν… όπως είδαμε και σε άλλες περιπτώσεις, κατά το παρελθόν.

Δίχως όραμα, όμως, και με κυβερνητική πολιτική η οποία στοχεύει αποκλειστικά στην ικανοποίηση των δεσμεύσεων έναντι των εταίρων και δανειστών -και μάλιστα με μέτρα ατάκτως ερριμμένα, όπως αυτά που παρέλασαν κατά τη διάρκεια του προηγουμένου διημέρου από τη Βουλή-, είναι βέβαιον ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει.   

Με τον ογκόλιθο του ασφαλιστικού και των λοιπών προαπαιτούμενων, τα οποία θα μας έρθουν περίπου «πακέτο» από τους θεσμούς το επόμενο διάστημα, είναι βέβαιον ότι η κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός νέου… φυλλορροήματος έως το τέλος του έτους.

Ακόμη όμως και εάν παραμερίσουμε, έστω χάριν συζητήσεως, το μέλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας, το -επί της ουσίας- μέγα ζητούμενο ήταν και παραμένει η έξοδος της χώρας από την κρίση και η επάνοδός της σε μια στοιχειώδη κανονικότητα. Σε μα τροχιά ανάκαμψης.

Αυτό το ζητούμενο παραμένει σήμερα δίχως απάντηση και είναι ικανό να προκαλέσει, εύλογα, τριγμούς όχι μόνον στην πενιχρή κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά κυριότερα στην κοινωνική απήχηση της κυβέρνησης, οδηγώντας σε πολιτική αποσταθεροποίηση.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο στόχος της Άνοιξης, που έχει οριοθετήσει η κυβέρνηση ως το απαραίτητο διάστημα για την εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου αναπτυξιακού σχεδίου, δεν συνάδει ούτε με την ανάγκη άμεσης ανάσχεσης της υφεσιακής πορείας της χώρας, αλλά ούτε με την ανάγκη διασφάλισης της πολιτικής σταθερότητας.

Με λίγα λόγια, δίχως αφήγημα, είτε επί της ουσίας, είτε πολιτικό, το μέλλον της παρούσας κυβέρνησης είναι επισφαλές.

Η κοινωνική ανοχή στις επιταγές του Γ’ μνημονίου έως τώρα είναι υπαρκτή, αλλά σύντομα, και στον βαθμό που δεν θα υπάρξει ένα συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση, είναι βέβαιον ότι θα αρχίσει να φθίνει.

Αντίστοιχα, οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ίσως εκλαμβάνουν σήμερα ως ένα «πικρό φάρμακο» (σύμφωνα με ορισμένους… ως ένα μουρουνόλαδο) τα αλλεπάλληλα πακέτα προαπαιτούμενων που υπερψηφίζουν στη Βουλή, αλλά και οι ίδιοι οφείλουν να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένα συνολικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αν μη τι άλλο, ως απάντηση στις επικρίσεις των ψηφοφόρων τους.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο χρονικός ορίζοντας του Μαρτίου 2016, τον οποίο έθεσε ο φίλτατος κ. Γ. Σταθάκης ως το σημείο κατά το οποίο θα έχει ολοκληρωθεί το σχέδιο που εμφανίζεται να επεξεργάζεται το ΚΕΠΕ, είναι ιδιαίτερα μακρινός και δεν συνάδει ούτε με τις οικονομικές, αλλά ούτε και με τις πολιτικές ανάγκες του τόπου.

Μπορεί στο Μέγαρο Μαξίμου να υπάρχουν «εναλλακτικά σχέδια» αναφορικά με τη σύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όμως, είναι σαφές ότι ούτε κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να πορευτεί επί μακρόν η υπόθεση…

Αυτό το οποίο απαιτείται, κατά τρόπο επιτακτικό, είναι να υπάρξει ένα σχέδιο για την ανάταξη της χώρας. Ένα σχέδιο ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο, επί του οποίου θα προωθηθούν οι αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος και συνάμα θα υπάρξει ελπίδα για επάνοδο σε καλύτερες ημέρες.

Για αυτό το σχέδιο, καιρός μέχρι την… Άνοιξη δεν υπάρχει.