Δανειστές ή δοσατζήδες;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τι ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται οι εταίροι και δανειστές μας σχετικά με την οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων πολιτών σε αυτή τη χώρα και ζητούν νέα αυστηροποίηση των ρυθμίσεων των 100 αλλά και των 12 δόσεων;

Αν υπάρχει ένα μέτρο το οποίο απέδωσε για το Δημόσιο και συνάμα έδωσε ανάσα στους φορολογούμενους, αυτό ήταν η ρύθμιση των 100 δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Τόσο επί κυβερνήσεως Σαμαρά, οπότε καθιερώθηκε, όσο και επί Τσίπρα, οπότε οι όροι της έγιναν σαφώς χαλαρότεροι και κατόρθωσαν να ενταχθούν σε αυτήν εκατοντάδες χιλιάδες φορολογουμένων.

Τα έσοδα του Δημοσίου τονώθηκαν, οι φορολογούμενοι μπόρεσαν να εντάξουν τις οφειλές τους σε ένα σχήμα αποπληρωμής και απομακρύνθηκε το ενδεχόμενο καλλιέργειας μιας κουλτούρας μη πληρωμών, εξ αδυναμίας ή από βούληση…

Σε συνδυασμό, δε, με την πάγια δυνατότητα ρύθμισης των τρεχουσών ληξιπρόθεσμων οφειλών σε 12 δόσεις, παρέχεται τουλάχιστον μία δίοδος για την επίτευξη προγραμματισμού τόσο από πλευράς κρατικών εσόδων όσο και σε ό,τι αφορά τους οφειλέτες του Δημοσίου, νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Μετά το Γ’ μνημόνιο που εξασφάλισε η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, το πλαίσιο που διέπει τις 100 δόσεις αυστηροποιήθηκε δε από επιτοκιακής πλευράς, αλλά και με τη σμίκρυνση της χρονικής περιόδου που απαιτείται μέχρις ότου καταπέσει η ρύθμιση εάν δεν εξυπηρετείται, από τρεις μήνες σε έναν.

Όλα αυτά, δε, κατ’ απαίτηση των ιδίων των δανειστών, οι οποίοι θέτουν εκ νέου το θέμα στο τραπέζι ζητώντας την κατάργηση του περιθωρίου των 30 ημερών που παρέχει ο νόμος, ώστε η ρύθμιση να καταπίπτει από την επόμενη κιόλας ημέρα, σε περίπτωση μη καταβολής της σχετικής δόσης.

Έχουν αντιληφθεί ότι σε περίπτωση που ισχύσει η τροποποίηση που ζητούν, θα τεθούν αυτομάτως εκτός ρύθμισης χιλιάδες άνθρωποι που σήμερα αγκομαχούν να εξυπηρετήσουν τις κάθε λογής υποχρεώσεις τους;

Έχουν αντιληφθεί ότι χιλιάδες επιχειρήσεις σε αυτόν τον τόπο δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους «στην ώρα τους» εξαιτίας της δραματικής οικονομικής τους κατάστασης, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην υπερφορολόγηση που υφίστανται;

Πού επιθυμούν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία; Στις ημέρες της δραχμής, όταν μόνη δίοδος σε δανεισμό για τα νοικοκυριά ήταν οι δοσατζήδες και όσοι εξέδιδαν συναλλαγματικές, οι οποίοι κυριολεκτικά έπαιρναν στο κατόπι όσους δεν έδιναν τη δόση τους;

Όσο προφανής κι αν είναι η ανάγκη διαχωρισμού της ήρας από το στάχυ σε ό,τι αφορά στους οφειλέτες του Δημοσίου, την οποία επικαλούνται, άλλο τόσο είναι και η ένδεια στην οποία έχει περιπέσει η ελληνική κοινωνία.

Εάν δεν αντιλαμβάνονται το απλό αυτό γεγονός και εμμείνουν στην απαίτησή τους για περαιτέρω αυστηροποίηση του καθεστώτος των 100 δόσεων, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι ο εκ νέου εκτροχιασμός των εσόδων του Δημοσίου και η μετάλλαξη των νοικοκυραίων που σήμερα εξυπηρετούν τις δόσεις τους -συχνά με ιδιαίτερο κόπο- σε «μπαταχτσήδες» κατ’ όνομα, αφού εκείνοι είναι που θα τους έχουν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια…

Για το θέμα αυτό, δε, ίσως θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουν με -κατά προτίμηση παλαιούς- τραπεζίτες στις πατρίδες τους και να τους ρωτήσουν τι διαχωρίζει έναν σοφό από έναν... απλό τραπεζίτη.

Διότι, είναι βέβαιον, ότι θα τους πουν πως ένας σοφός τραπεζίτης πρέπει να ακούει και να αφουγκράζεται τις ανάγκες όσων δανείζει, διότι διαφορετικά δεν διαφέρει πολύ από έναν απλό… δοσατζή.