Η Ευρώπη να κάνει το… χρέος της

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει κάποια ουσιαστική αξία στις ιδιαίτερα δυσοίωνες προβλέψεις που διατύπωσε η ελβετική Prognos AG σχετικά με τη μεσο-μακροπρόθεσμη πορεία της ελληνικής οικονομίας, τούτη αφορά, δίχως άλλο, στην ευρεία δημοσιότητα που αυτές έλαβαν στη Γερμανία και τη λοιπή Δυτική Ευρώπη, μέσω εντύπων όπως η έγκυρη Die Welt.

Στη σταδιακή εμπέδωση, δηλαδή, από την κοινή γνώμη και το εκλογικό σώμα των δυτικο-ευρωπαϊκών κρατών, της εκτίμησης ότι δίχως ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της η Ελλάδα θα φυτοζωεί επί μακρόν -κατά τη μελέτη, επί περίπου μια εικοσαετία- και ότι κατά αυτό το μακρύ διάστημα η χώρα μας θα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης και συνολικά της Ευρώπης.

Η εκτίμηση ούτε καινοφανής είναι, ούτε ακραία.

Τη συμμερίζονται περίπου όσοι κατοικούν στη χώρα μας και έχουν στοιχειώδη επίγνωση του δυσβάσταχτου φορτίου που έχουν επωμιστεί, αλλά και δύο τουλάχιστον εκ των κυριότερων θεσμών με τους οποίους συνδιαλέγεται η Ελλάδα αναφορικά με την οικονομική της πορεία. Το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.

Η φιλτάτη Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά και ο πάλαι ποτέ «δικός μας» Πολ Τόμσεν, επαναλαμβάνουν, περίπου όπου σταθούν και όπου βρεθούν, την ανάγκη ανασχεδιασμού (re-profiling) του ελληνικού δημόσιου χρέους, ώστε να μην αμφισβητείται η βιωσιμότητά του και να εκπληρούνται -άρα- οι καταστατικές προβλέψεις του ΔΝΤ αναφορικά με τον δανεισμό κρατών-μελών του.

«Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και η χώρα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της», μας είπε πρόσφατα ο νυν επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, από το μακρινό Περού.

Αντίστοιχα, ο επίσης φίλτατος Μάριο Ντράγκι, μόλις την προηγουμένη εβδομάδα, επίσης κατέστησε σαφή την ανάγκη ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, καλώντας εμμέσως πλην σαφώς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης -συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας- να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους.

«… Το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο αν, πρώτα από όλα, η κυβέρνηση εφαρμόσει τις υποχρεώσεις του προγράμματος που υπέγραψε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, την "κυριότητα" του προγράμματος», είπε και πρόσθεσε ότι «η βιωσιμότητα του χρέους απαιτεί μια ελάφρυνσή του. Και το τελευταίο αυτό πρέπει να είναι μεγέθους ανάλογου ώστε να απομακρύνει κάθε αμφιβολία σχετικά με τη μελλοντική βιωσιμότητα του ίδιου του χρέους, όταν η πρώτη προϋπόθεση θα έχει βρει εφαρμογή…».

Υπό το πρίσμα αυτό, με τους δύο εκ των τεσσάρων θεσμών να υπεραμύνονται της ανάγκης ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και με την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη -ήτοι το εκεί εκλογικό σώμα- να «εκπαιδεύεται» σταδιακά -και για πρώτη φορά- στο ενδεχόμενο να αναλάβει τμήμα της «ζημίας», το έδαφος εμφανίζεται ιδιαίτερα εύφορο για τις επιδιώξεις της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα αυτό.

Τυχόν απώλεια των δυνατοτήτων που προσφέρει η παρούσα συγκυρία, μέσω ενδεχόμενης εμπλοκής στην εξέλιξη της τρέχουσας αξιολόγησης της πορείας εφαρμογής του μνημονίου, θα συνιστούσε, άρα, μνημειώδες ολίσθημα για την ελληνική πλευρά. 

Η Ελλάδα οφείλει να καταδείξει ότι αποτελεί έναν αξιόπιστο εταίρο, ο οποίος θα τιμήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των εταίρων και δανειστών του και ως εκ τούτου αναμένει το ίδιο και από αυτούς.

Ούτως ή άλλως, το Eurogroup έχει ήδη δεσμευτεί σχετικά με την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, εάν τούτο αποδειχθεί «απαραίτητο», κάτι που τουλάχιστον δύο εκ των τεσσάρων θεσμών συνομολογούν…

Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι τη δουλειά μας…