Φτιάξτε το μαγαζί!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν θα έπρεπε κανείς να ονοματίσει έναν λόγο ως υπεύθυνο για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, αυτός δίχως αμφιβολία θα αφορούσε την πλήρη αποτυχία του μοντέλου διοίκησης, οργάνωσης και λειτουργίας της, τις τελευταίες δεκαετίες.

Τη χρεοκοπία, με λίγα λόγια, των κυριότερων κρατικών θεσμών της.

Η Ελλάδα έχει βρεθεί πολύ βαθιά μέσα στην κρίση, όλα αυτά τα χρόνια, και θα συνεχίσει σε αυτή την καθοδική της πορεία, εάν δεν συνειδητοποιήσει ότι οφείλει να αλλάξει.

Το κράτος έχει πάψει από πολλού χρόνου να βρίσκεται στην υπηρεσία όσων πληρώνουν αδρά για τη συντήρησή του και αδυνατεί -σε μεγάλο βαθμό- να καλύψει τις ανάγκες τους σε καίριους τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, η ταχεία απονομή δικαιοσύνης, η αστυνόμευση και βεβαίως η εύρυθμη εξυπηρέτηση της καθημερινότητας τόσο των πολιτών όσο και των επιχειρήσεων.

Αντίθετα, παραμένει σε μεγάλο βαθμό αδιαφανές, δίχως τις απαραίτητες διαδικασίες λογοδοσίας των λειτουργών του και έρμαιο των πελατειακών σχέσεων όσων εκάστοτε κρατούν τα ηνία του.

Υπό το πρίσμα αυτό, η αέναη και μάλλον μάταιη αναζήτηση «ισοδύναμων» στην οποία εμφανίζεται να έχει επιδοθεί η κυβέρνηση συνιστά μια σαφώς εμβαλωματικού χαρακτήρα προσέγγιση, σε ένα πρόβλημα το οποίο απαιτεί ριζικές και εκ βάθρων λύσεις.

Όταν οι ενδείξεις αστοχίας ενός μηχανισμού είναι τόσο σαφείς, η επιδιόρθωση -ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι επιχειρείται- δεν αρκεί και απαιτείται η αντικατάστασή του.

Όταν από τη στήλη αυτή πρεσβεύαμε ότι ακόμη κι αν το μνημόνιο δεν υπήρχε, οφείλαμε να το έχουμε εφεύρει εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα, ακριβώς αυτό υποστηρίζαμε.

Αυτό, δηλαδή, που η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της χώρας δηλώνει εδώ και χρόνια, σχετικά με το επίπεδο προσφοράς υπηρεσιών εκ μέρους των κρατικών θεσμών.

Η δημοσιονομική προσαρμογή που προωθήθηκε από το καλοκαίρι του 2010 και εντεύθεν, με τον λάθος τρόπο αλλά με σημαντικά αποτελέσματα, ουδέποτε συνοδεύτηκε από την υλοποίηση των δεκάδων μεταρρυθμίσεων οι οποίες θα εξουδετέρωναν τα αίτια της κρίσης και της δημιουργίας των ελλειμμάτων, και τελικώς του δημόσιου χρέους.

Η προώθηση οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, ούτε την αποτελεσματικότητα των δημόσιων υπαλλήλων και του κράτους ως συνόλου αυξάνουν, ούτε επιλύουν τα προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος.

Η υπερφορολόγηση μπορεί να αύξησε πρόσκαιρα τα δημόσια έσοδα, όμως, εξάντλησε τη φοροδοτική ικανότητα των συνεπών πολιτών και βύθισε την οικονομία στην ύφεση και την ανεργία.

Κατά συνέπεια, μπορεί να θεραπεύτηκε το σύμπτωμα, όμως η νόσος παραμένει βαθιά ριζωμένη σε αυτό το κράτος.

Ένα κράτος το οποίο διατηρεί σχεδόν ακέραιο τον ασφυκτικό του εναγκαλισμό στην οικονομία, στερώντας της οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης.

Συντεχνίες, καρτέλ και πελατειακές σχέσεις κάθε λογής εξακολουθούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο διοικείται αυτή η χώρα, αναπαράγοντας το μοντέλο που την οδήγησε στη σημερινή της κατάντια.

Είναι τυχαίο, άραγε, που μεταρρυθμίσεις οι οποίες προβλέπονταν ήδη από το πρώτο -τιμωρητικό για άλλους λόγους- μνημόνιο συμπεριλαμβάνονται και στο τρίτο, που μόλις συνήψαμε με τους εταίρους και δανειστές μας;

Στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας η Ελλάδα επέδειξε ακριβώς την ίδια άρνηση στην αλλαγή με εκείνην που τη χαρακτήρισε καθ' όλη τη διάρκεια της θεσμικά ολοκληρωμένης παρουσίας της στα ευρωπαϊκά δρώμενα, από την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ, την 28η Μαΐου 1979.

Από τότε μας δίνουν λεφτά για να γίνουμε –ευρωπαϊκό- κράτος και εμείς αρνούμαστε, δαπανώντας τα αλόγιστα...

Κάποτε δεν θα έφτανε ο κόμπος στο χτένι;