Εμείς τα κάναμε, εμείς τα λουζόμαστε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν σήμερα κυνηγάμε την ουρά μας για να βρούμε «ισοδύναμα» για το ασφαλιστικό, το ΦΠΑ, την παιδεία, τα ακίνητα και τόσα άλλα «ανοικτά» ζητήματα, αυτό συμβαίνει, προφανώς, διότι ουδέποτε θελήσαμε να βρούμε τις πραγματικές λύσεις για αυτά.

Το γεγονός και μόνον ότι στο τρίτο μνημόνιο συμπεριλαμβάνονται μεταρρυθμίσεις τις οποίες περιείχαν και τα δύο προηγούμενα, που επίσης είχαμε δεσμευτεί να εφαρμόσουμε, είναι ενδεικτικό της απουσίας βούλησης για αλλαγή.

Πολλώ δε μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμη και τώρα αναζητούμε «ισοδύναμα», ακριβώς επειδή δεν επιθυμούμε να εφαρμόσουμε όσα συμφωνήσαμε μόλις πρόσφατα…

Εάν αυτή η χώρα είχε ασχοληθεί συστηματικά και εντίμως με το ζήτημα του ασφαλιστικού συστήματος, ήδη από το 2001 επί κυβερνήσεως Σημίτη, θα οδηγούμασταν σήμερα σε περικοπές επί περικοπών και σε νέους φόρους για να σώσουμε όσα δεν σώζονται;

Αντίστοιχα, θα είχε επιβαρυνθεί τόσο το δημόσιο χρέος από τις συνεχείς μεταφορών πόρων στο ασφαλιστικό σύστημα μέσω του προϋπολογισμού;

Εάν είχε ελεγχθεί η μαύρη αγορά εργασίας και η ακόμη ανοικτή πληγή της φοροδιαφυγής, θα αναζητούσαμε σήμερα ισοδύναμα μεταξύ της επιβολής ΦΠΑ 23% στο βόειο κρέας ή στην ιδιωτική παιδεία;

Φίλτατοι, ας μην κρυβόμαστε.

Η φαινομενικά αέναη και προφανώς μάταιη αναζήτηση ισοδύναμων μέτρων στην οποία έχει επιδοθεί η παρούσα κυβέρνηση αντικατοπτρίζει, πρώτον, την πρόδηλη επιθυμία της να μην υλοποιήσει όσα -ή τουλάχιστον ένα τμήμα τους- συμφώνησε με τους εταίρους και δανειστές και δεύτερον, την απουσία βούλησης που η ίδια η ελληνική κοινωνία τρέφει, ή τουλάχιστον ένα μέρος της, αναφορικά με την ύπαρξη ουσιαστικής αλλαγής. 

Εάν το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας λειτουργούσε εύρυθμα, θα προσέτρεχαν τόσες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες στις αγκάλες της ιδιωτικής εκπαίδευσης;

Αντίστοιχα, στη δημόσια υγεία, ικανοποιεί πολλούς η σημερινή εικόνα των δημόσιων νοσοκομείων;

Ο κατάλογος όσων πληρώνουμε σήμερα ακριβά, δίχως όμως ουσιαστικό αντίκρισμα, είναι μακρύς και εκτείνεται σε όλο το εύρος της δημόσιας διοίκησης, συμπεριλαμβανομένου του σκληρού πυρήνα της, δηλαδή των υπουργείων, αλλά και των τομέων υγείας, παιδείας και απονομής δικαιοσύνης.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία υπερφορολογούμεθα δίχως ρανίδα ανταποδοτικότητας για τα χρήματα που καταβάλλουμε, χάριν της διατήρησης του κράτους στις παρούσες διαστάσεις του.

Ουδεμία κυβέρνηση της τελευταίας -μνημονιακής- πενταετίας θέλησε πραγματικά να αλλάξει τις βασικές δομές λειτουργίας είτε της κρατικής μηχανής, είτε των φορέων που εντάσσονται στη λεγόμενη «Γενική Κυβέρνηση», επικαλούμενη το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», αλλά στην ουσία στηρίζοντας τις εκάστοτε πελατειακές της σχέσεις.

Πόσοι ανενεργοί φορείς καταργήθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας και τι είδους αξιολόγηση υπήρξε σχετικά με την αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών και όσων τις στελεχώνουν;

Είναι ή δεν είναι ακόμη ανάθεμα για τον δημόσιο τομέα, την υγεία, την παιδεία και τις λοιπές δημόσιες παραφυάδες του κράτους, η έννοια της «αξιολόγησης»;

Εάν, όμως, έχουν έτσι όντως τα πράγματα, και η ελληνική κοινωνία είναι έρμαιο συνδικάτων, συντεχνιών, καρτέλ και πελατειακών συμφερόντων τμημάτων της, τότε προς τι ο κόπος;

Είναι χαμένο το παιχνίδι από «χέρι» και ας μην ερίζουμε κατά πόσον ανήκουμε στον λεγόμενο προηγμένο κόσμο και στην Ευρώπη…

Όσο υπάρχει κοινωνική στήριξη για τη διατήρηση του κρατικού οικοδομήματος ως έχει, ουδεμία ελπίδα έχει αυτός ο τόπος να δει μια άσπρη ημέρα.

Η επιχειρηματικότητα θα παραμένει εσαεί «ποινικοποιημένη», η επιτυχία θα ισοδυναμεί με έγκλημα και η μιζέρια θα θριαμβεύει στον τόπο μας.

Τόσο απλά.