Φτωχοί, μεροκαματιάρηδες και… κολλημένοι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όχι μόνον είμαστε φτωχοί -σύμφωνα και με την ετήσια έκθεση για τον Παγκόσμιο Πλούτο της ασφαλιστικής εταιρίας Allianz- αλλά ούτε και προβλέπεται να βγούμε από τη φτώχια μας, καθώς ακόμη και χώρες όπως το Τατζικιστάν, η Γουατεμάλα, η Μποτσουάνα και το θεοκρατικό Ιράν… είναι περισσότερο ανταγωνιστικές από εμάς.

Και καλά στο Ιράν, που έχουν και πετρέλαιο… Εδώ;

Η ταυτόχρονη δημοσιοποίηση δύο παγκόσμιων ερευνών, χθες, η πρώτη με αντικείμενο την κατάταξη ανταγωνιστικότητας, που εκπονεί το World Economic Forum, και η δεύτερη τον παγκόσμιο πλούτο (κινητά περιουσιακά στοιχεία, χρεόγραφα, καταθέσεις, ασφαλιστικά συμβόλαια κ.λπ.), από την Allianz, αποτυπώνει με τον πλέον σαφή τρόπο το κόστος της απουσίας προώθησης μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας.

Το κόστος της άρνησής μας -τόσο των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, όσο και των τμημάτων της κοινωνίας που τις στήριξαν- να υλοποιήσουν έστω και τις στοιχειωδέστερες των μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και εκείνων που προέβλεπαν τα δύο πρώτα μνημόνια.

Δείχνουν, δηλαδή, τόσο ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους η χώρα μας παραμένει κατά τρόπο εμμονικό σε κατάσταση ύφεσης, αδυνατώντας να προσελκύσει επενδύσεις ώστε να ανακάμψει από την πολύχρονη οικονομική και κοινωνική ταλαιπωρία της, όσο και το αποτέλεσμα αυτής της εμμονής, που συνοψίζεται στην ένδεια με την οποία βρίσκονται αντιμέτωπα εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στην πατρίδα μας.

Αν θέλετε, επειδή κάποτε μια ψυχή είπε ότι υπάρχουν «ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές», μολονότι αμφότερες οι έρευνες που δημοσιοποιήθηκαν χθες έχουν ιδιαίτερη σημασία, αυτή που αφορά στον πλούτο του μέσου νοικοκυριού στην Ελλάδα, ο οποίος συνοψίζεται σε 11.645 ευρώ, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην τελευταία θέση των 15 κρατών της Δυτικής Ευρώπης, αποτυπώνει εύγλωττα τη φτωχοποίηση στην οποία οδηγήθηκε αυτή η χώρα.

Μια κατάσταση που οφείλεται -κυρίως- στη στρατηγική επιλογή της υπερφορολόγησης αντί της μείωσης των κρατικών δαπανών, αλλά και στην -εξίσου στρατηγική, υπό μία έννοια- απουσία βούλησης για την προώθηση μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα επενεργούσαν ως αντίβαρο στη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης.

Ως αποτέλεσμα… βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε και θα βρεθούμε ακόμη χαμηλότερα, εάν και αυτή τη φορά αρνηθούμε τις αναγκαίες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας μας.

Πρόκειται για μια άρνηση η οποία δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στα άμεσα οικονομικά της αποτελέσματα, αλλά -ίσως κυριότερα- και στο επίπεδο αξιοπιστίας που «χαίρει» η χώρα μας διεθνώς.

Πώς είναι δυνατόν να ξαναβγούμε στις αγορές -με αξιώσεις χαμηλών και άρα βιώσιμων επιτοκίων-, όπως υποστήριξε χθες μια άλλη ψυχή από τις στήλες της WSJ, μόνον υπό την προϋπόθεση μιας νέας διευθέτησης του δημόσιου χρέους μας;  

Γιατί να μας εμπιστευτούν οι όποιοι -αλλοδαποί ή εγχώριοι- επενδυτές, όταν το μόνο που θα μπορούμε να επιδείξουμε θα αφορά πλέον δύο αναδιαρθρώσεις χρέους, ή ακριβέστερα δύο συλλογικές αθετήσεις χρέους, μια ιδιωτική (PSI του 2012) και μια κρατική, που διεκδικούμε σήμερα;

Θα απελευθερωθεί η οικονομία μας από τις μόνιμες και γνωστές αγκυλώσεις της, ώστε να σωρεύσουν εδώ άμεσες ξένες επενδύσεις με στόχο την παραγωγή και τις εξαγωγές; Θα μπορέσει ξανά η πατρίδα μας να παράξει πλούτο και να ανακτήσει την εξωστρέφειά της;

Δυστυχώς, όσο καίριας σημασίας κι αν είναι μια νέα διευθέτηση του χρέους για την περαιτέρω πορεία της ελληνικής οικονομίας, άλλο τόσο είναι και η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητάς της.

Εάν μετά από πέντε χρόνια και πλέον σε καθεστώς μνημονίου δεν το έχουμε μάθει αυτό, τότε τι μάθαμε;