Αυτόν τον αρχηγό θέλει η ΝΔ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση που άνοιξε και επίσημα χθες στη Νέα Δημοκρατία σχετικά με την ανάδειξη του νέου αρχηγού της εμφανίζεται να προσπερνά μια άλλη, θεμελιώδη, σχετικά με την ταυτότητα αυτού του κόμματος.

Όπως κάθε πολιτικό κόμμα που σέβεται τις δημοκρατικές του αρχές και παραδόσεις, η ΝΔ είναι ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό -και μάλλον ανεκτικό- σε απόψεις διαμετρικά αντίθετες εντός των τειχών του.

Ως αποτέλεσμα αντιμετωπίζει και προβλήματα ταυτότητας.

Πρόκειται για ένα παραδοσιακό δεξιό κόμμα, ένα φιλελεύθερο κόμμα, ένα κόμμα της κεντροδεξιάς, ένα κόμμα της «λαϊκιστικής δεξιάς», όλα αυτά μαζί, ή κάτι άλλο που μέλλει να προσδιοριστεί;

Στις τελευταίες εκλογές, ο μεταβατικός αρχηγός της, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αρνήθηκε επιμόνως να «τάξει» ή να υποσχεθεί διάφορα τινά προς το εκλογικό σώμα, στο πλαίσιο μιας στάσης η οποία χαρακτηρίστηκε μεν έντιμη, αλλά αποδείχθηκε ελάχιστα «αποδοτική» ως προς το αποτέλεσμά της.

Αντίστοιχα, σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση η ΝΔ κατήλθε απογυμνωμένη από προγραμματικές θέσεις, παρά μόνον με τη δέσμευση υλοποίησης του μνημονίου και συγκρότησης μετά τις εκλογές -εάν τις κέρδιζε- εθνικών ομάδων εργασίας για τη διαπραγμάτευση, την οικονομία και τον εθνικό σχεδιασμό.

Υπό το πρίσμα αυτό, η απουσία σαφούς ταυτότητας και κατά συνέπεια θέσεων, αντικατοπτρίζεται και στο επίπεδο του ακροατηρίου της, το οποίο έως τώρα είχε εθιστεί στις «πελατειακές σχέσεις» που χαρακτηρίζουν τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα.

Κατά συνέπεια, εάν το ερώτημα της ταυτότητας και της στόχευσης αυτού του κόμματος απαντηθεί, απαντάται σε μεγάλο βαθμό και εκείνο που αφορά στο πρόσωπο το οποίο θα κληθεί να αναλάβει τα ηνία του.

Σε μικρότερη και ίσως απλούστερη κλίμακα, αντίστοιχο πρόβλημα ταυτότητας και θέσεων αντιμετωπίζει και το Ποτάμι, γεγονός που επίσης αναχαίτισε την απήχησή του στο εκλογικό σώμα.

Στη διάρκεια της μακράς της πορείας κατά τη Μεταπολίτευση, η ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας συνδέθηκε με τον εκάστοτε επικεφαλής της και εκφράστηκε από αυτόν.

Ως αποτέλεσμα, όμως, σήμερα το συγκεκριμένο κόμμα εμφανίζεται -γεγονός όχι απαραίτητα αρνητικό για το ίδιο- να αποτελεί το άθροισμα αυτής της κληρονομιάς, τόσο σε επίπεδο θέσεων όσο και «ομάδων» ή «τζακιών».   

Έτσι, όμως, στέλνει πολλαπλά και συχνά αντικρουόμενα μηνύματα προς την ελληνική κοινωνία και τα επιμέρους τμήματά της, σε αντίθεση με τον βασικό της πολιτικό αντίπαλο, ΣΥΡΙΖΑ, που αν και φιλοξενεί -ακόμη και μετά τη διάσπασή του- σειρά επιμέρους τάσεων, εμφανίζεται να απευθύνεται με περισσότερο σαφή τρόπο στα πλέον αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.

Εάν η Νέα Δημοκρατία κατορθώσει να προσδιορίσει «με ποιους είναι και ποιους αφήνει» -όσο κι αν αυτό της κοστίσει από πλευράς «πελατείας»- και αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο ως προς αυτό, με στόχευση και όραμα, ίσως κατορθώσει να υπερβεί την εσωστρέφεια στην οποία εμφανίζεται να διολισθαίνει ενόψει της εκλογής του νέου της αρχηγού και να οδεύσει προς την επόμενη ημέρα.

Είναι υπέρ ενός μεγάλου κράτους με καθοριστικό ρόλο στην οικονομία, ή τάσσεται υπέρ των αποκρατικοποιήσεων ως ζήτημα αρχής;

Υιοθετεί την ανάγκη άμεσης μείωσης της φορολογίας, απελευθέρωσης των υγιών δυνάμεων της αγοράς από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό στον οποίο αυτές εξακολουθητικά βρίσκονται και είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί με συντεχνίες, καρτέλ και εστίες μονοπωλιακής συμπεριφοράς;

Διαθέτει τους ανθρώπους και την οργανωτική συγκρότηση για να κάνει τα λόγια της πράξη;

Αντίστοιχα, είναι ικανή να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο ως προς όλα αυτά;

Διότι χωρίς θέσεις, μηνύματα και ταυτότητα, ακόμη και ο πλέον χαρισματικός ηγέτης -και η ΝΔ πλέον δεν διαθέτει πολλούς από το συγκεκριμένο είδος-, ελάχιστα πειστικός μπορεί να αποδειχθεί απέναντι σε οποιοδήποτε ακροατήριο…