Γιατί έγινε ντέρμπι η κάλπη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, η μεθαυριανή εκλογική αναμέτρηση θα κριθεί κυριολεκτικά στο νήμα.

Σχεδόν το σύνολο των μετρήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας, κατά το μεγαλύτερο τμήμα της προεκλογικής περιόδου, δίνουν περίπου την ίδια εικόνα.

Μάχη στήθος με στήθος ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για την πρώτη θέση, με προβάδισμα είτε του ενός κόμματος, είτε του άλλου, δίχως να είναι σαφής η ύπαρξη «τάσης» του εκλογικού σώματος υπέρ κάποιου εκ των δύο σχηματισμών.   

Αν όλα αυτά ευσταθούν, βεβαίως, θα το διαπιστώσουμε την Κυριακή, μετά τις 9 το βράδυ…

Στον βαθμό, όμως, που οι μετρήσεις της κοινής γνώμης και των τάσεων του εκλογικού σώματος αποτυπώνουν κατά τρόπο ορθό τις κρατούσες απόψεις μεταξύ των εκλογέων, τότε η απουσία «ρεύματος» υπέρ του ενός ή του άλλου εκ των δύο κομμάτων «εξουσίας», έως και την ύστατη ώρα της προεκλογικής περιόδου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως αποτυχία.

Μια αποτυχία αυτών των δύο σχηματισμών να πείσουν και να συμπαρασύρουν έτσι ένα μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος, δημιουργώντας μια «τάση» ή ένα «ρεύμα» υπέρ τους.

Μετά από έξι χρόνια ύφεση, πέντε μνημόνια, επτά πρωθυπουργούς και σειρά κυβερνητικών σχημάτων, το ελληνικό εκλογικό σώμα εμφανίζεται, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, να μην πείθεται, τουλάχιστον όχι με την ίδια ευχέρεια που τούτο γινόταν κατά το παρελθόν.

Οι «κωλοτούμπες», η απουσία επίδειξης ικανότητας για την επιτυχή αντιμετώπιση των προβλημάτων του τόπου, η παράταση και βάθυνση της οικονομικής ύφεσης και αδυναμία ουσιαστικής αποκλιμάκωσης της ανεργίας, αναμφίβολα συγκαταλέγονται μεταξύ των κυριοτέρων αιτίων για αυτό το φαινόμενο.

Κυριότερα, όμως, η παρούσα τάση του εκλογικού σώματος θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των δύο κυριότερων πολιτικών σχηματισμών να δώσουν όραμα και προοπτική στους πολίτες.  

Αν μη τι άλλο, να παρουσιάσουν μέσω των προγραμματικών τους θέσεων τι σχεδιάζουν για αυτούς τους πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, σε μια χώρα η οποία διερωτάται σχετικά με τους λόγους για τους οποίους οδηγείται στις κάλπες για τρίτη φορά εφέτος, ελάχιστες είναι οι προσδοκίες ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα μπορέσουν να κάνουν πράξη όσα πρεσβεύουν ή όσα τολμούν να υποσχεθούν.

Κάτι το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τους λόγους για τους οποίους το ένα εξ αυτών, η ΝΔ, έκανε «παντιέρα»  κατά τη διάρκεια της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου την… απουσία υποσχέσεων.

Αντίθετα, η μόνη κοινή συνισταμένη την οποία εμφανίζουν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι η αποποίηση ευθυνών σχετικά με τις προβλέψεις του μνημονίου.

Του κειμένου, δηλαδή, το οποίο αμφότεροι δεσμεύτηκαν να υλοποιήσουν, από κοινού με τα λοιπά κόμματα ευρωπαϊκής «κατεύθυνσης» που υπερψήφισαν τη σχετική συμφωνία στη Βουλή.

Ο μεν φίλτατος Αλέξης Τσίπρας δεν χάνει ευκαιρία να επαναλάβει ότι η κυβέρνησή του εξαναγκάστηκε να συνάψει αυτή τη συμφωνία, η οποία επί της ουσίας τον βρίσκει αντίθετο, ο δε -επίσης φίλτατος- Βαγγέλης Μεϊμαράκης παραπέμπει στην κυβέρνηση Τσίπρα για τις προβλέψεις του νέου μνημονίου.

Αν όμως, στο ένα και μοναδικό ζήτημα, στο οποίο αμφότερα τα κόμματα αυτά είναι δεσμευμένα να εφαρμόσουν, επικρατεί η εικόνα αυτή, τότε το εκλογικό σώμα γιατί να τους εμπιστευτεί;

Αντίστοιχα, εάν όντως δεν «πιστεύουν» αυτή τη συμφωνία, γιατί δεν μας λένε ποια είναι τα συγκεκριμένα ισοδύναμα μέτρα που πιστεύουν ότι μπορούν να διαπραγματευτούν με τους δανειστές της χώρας, ώστε να βελτιώσουν -κατά την άποψή τους- τις προβλέψεις του μνημονίου;

Εάν όντως οι εκτιμήσεις αυτές απηχούν την κοινή γνώμη, τότε η παρούσα εκλογική αναμέτρηση -στην οποία τα πολιτικά άκρα αναμένεται να εμφανίσουν αξιόλογες επιδόσεις- ίσως επισφραγίσει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ένα από τα κυριότερα, αν όχι το πλέον σημαντικό, από τα προβλήματα αυτού του τόπου.

Το σαφές έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας και τους κινδύνους που η ύπαρξη αυτού του ελλείμματος σηματοδοτεί για το μέλλον της χώρας.