Μαγαζί της… πλάκας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ανάκαμψη μιας οικονομίας και τελικά η ανάπτυξή της κρίνεται από τα λεφτά που είναι κάποιος διατεθειμένος να επενδύσει σε αυτήν και από το προσδοκώμενο όφελος της επένδυσής του.

Στη χώρα μας ουδείς βάζει λεφτά γιατί, πολύ απλά, το μαγαζί είναι της πλάκας.

Όχι μόνον το νομισματικό του μέλλον είναι αβέβαιο, όχι μόνον η επιχειρηματικότητα εξακολουθεί να είναι μια ποινικοποιημένη έννοια, όχι μόνον η αδιαφάνεια, η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή ζουν και βασιλεύουν, όπως και η υπερφορολόγηση, αλλά -απλά, καθαρά και ξάστερα- πρόκειται για ένα μαγαζί της πλάκας.

Πρόκειται για ένα μαγαζί το οποίο έχει κάνει ανέκδοτο οποιαδήποτε ανάλυση ισοζυγίου προσδοκώμενου οφέλους έναντι αναλαμβανόμενου ρίσκου και έχει θέσει τους δικούς του -υπερβατικούς για οποιαδήποτε δυτική κοινωνία-κανόνες, τους οποίους εφαρμόζει κατά το δοκούν.

Κάτι το οποίο καθίσταται σαφές από όποια οπτική γωνία κι αν το εξετάσει κανείς.

Και για να μην πάμε μακριά, ας μείνουμε στην «καυτή» προεκλογική υπόθεση και στην περίφημη υπόθεση Φλαμπουράρη.

Δεν γνωρίζω και ούτε επιθυμώ να μετάσχω στη συζήτηση κατά πόσον όντως αυτός ο άνθρωπος μετείχε ή δεν μετείχε σε συγκεκριμένη τεχνική εταιρεία ενόσω κατείχε υπουργικό αξίωμα, ή εάν υπήρξε κάποιου είδους αδιαφάνεια στην υπόθεση αυτή.

Υπάρχουν άλλοι, αρμοδιότεροι εμού, ενώπιον των οποίων πιθανώς να φτάσει όλη αυτή η ιστορία και ας αποφανθούν εκείνοι.

Από όλη τη φιλολογία της υπόθεσης, όμως, επιλέγω να μείνω στο εξής: Βάσει των στοιχείων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η συγκεκριμένη εταιρία είχε καταθέσει στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο, το περίφημο ΓΕ.Μ.Η. -για τη δημιουργία του οποίου δαπανήθηκαν εκατομμύρια ευρώ-, απόφαση τροποποίησης του καταστατικού της και αύξησης του μετοχικού της κεφαλαίου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με χθεσινή ανακοίνωση του ΓΕΜΗ, στις 24.12.2013 ελήφθη η απόφαση της γενικής συνέλευσης των μετόχων της εταιρείας και στις 03.02.14 καταχωρήθηκε στο σχετικό αρχείο του ΓΕΜΗ.

Έπρεπε, όμως, να περάσουν 18 ολόκληροι μήνες έως ότου αυτή δημοσιοποιηθεί, με αφορμή κατά πάσα βεβαιότητα, την αντιπαράθεση που έχει υπάρξει αναφορικά με την υπόθεση Φλαμπουράρη…

Από τον Φεβρουάριο του 2014, οπότε και καταχωρήθηκε στο ΓΕΜΗ, δεν θα έπρεπε να είναι διαθέσιμη σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο περί την εταιρεία η σχετική πληροφορία;

Δεν θα έπρεπε, με το πάτημα ενός κουμπιού, να μπορεί ο κάθε προμηθευτής, ανταγωνιστής, πελάτης ή τρίτος να έχει πρόσβαση σε πληροφορίες του είδους αυτού, όπως βεβαίως και σε πράξεις που μεταβάλλουν αυτή την πληροφόρηση, όπως είναι η αποεπένδυση από τη συγκεκριμένη εταιρεία, που πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τον κ. Φλαμπουράρη, βάσει ενός ιδιωτικού συμφωνητικού;

Ο Ν. 2190 περί ανωνύμων εταιρειών ορίζει ότι αυτού του είδους η πληροφόρηση (πρακτικά Γ.Σ. μετόχων) δεν είναι διαθέσιμη και ότι μπορεί να την εξασφαλίσει κανείς μόνον εφόσον έχει έννομο συμφέρον και κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας…

Αν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε προς τι η πρόσφατη ανακοίνωση του ΓΕΜΗ;

Όλα αυτά, δε, το 2015 στη χώρα μας...

Αντίστοιχα -και μένοντας πάντα στην επικαιρότητα-, σε λίγες ημέρες οι ιδιοκτήτες ακινήτων ανά την επικράτεια θα λάβουν τις ειδοποιήσεις για την πληρωμή του διαβόητου ΕΝΦΙΑ.

Θα τις λάβουν, δε, βάσει των ιδίων αντικειμενικών αξιών, για τις οποίες  από πέρυσι το Συμβούλιο Επικρατείας έχει αποφανθεί, με την υπ’ αριθμ. 1055/2014 απόφασή του ότι πρέπει να τροποποιηθούν εκ μέρους της πολιτείας, όπως ορίζει ο νόμος 1249 του 1982.

Αντί, όμως, της αναπροσαρμογής τους εντός εξαμήνου -βάσει της απόφασης του ΣτΕ-, το κράτος επέλεξε για ακόμη μία φορά, στη λογική του «τόσα μου λείπουν, τόσα ζητάω» (τα περίφημα 2,65 δισ. ευρώ) να μην τις αναπροσαρμόσει και να επιβάλει για ακόμη μία χρονιά ακριβώς τον ίδιο λογαριασμό ΕΝΦΙΑ στον κάθε υπόχρεο…

Αντίστοιχα φαινόμενα, όμως, θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς για κάθε τομέα οικονομικής ή επιχειρηματικής δραστηριότητας, καταγράφοντας έτσι έναν προς έναν τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα απωθεί αντί να έλκει επενδύσεις.

Αν αυτούς τους λόγους δεν αποφασίσουμε κάποτε να τους αλλάξουμε και αν δεν μάθουμε ότι με τους κανόνες δεν πρέπει να παίζουμε, ας μην περιμένουμε άσπρη μέρα…