Έλλειμμα ηγεσίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα 

Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε επανειλημμένως υποστηρίξει, κατά το παρελθόν, ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, η Ελλάδα όφειλε να το είχε εφεύρει.

Όφειλε, δηλαδή, να είχε εντοπίσει από μόνη της τα στραβά αυτού του τόπου και να είχε θέσει σε τάξη τα του οίκου της, πριν αυτά τη συμπαρασύρουν στη σημερινή της κατάντια.

Καλώς ή κακώς, η χώρα μας βρίσκεται σήμερα για τρίτη, κατά σειρά, φορά σε μνημόνιο.

Οδηγήθηκε, δε, στο σημείο να αναγκαστεί να προστρέξει για μία ακόμη φορά στους εταίρους και δανειστές της για νέα χρηματοδοτική βοήθεια υπό όρους -διότι εντέλει αυτό αφορά η συμφωνία που συνάπτουμε κάθε φορά με τους δανειστές-, διότι δεν είχε κατορθώσει να θεραπεύσει τα χρόνια προβλήματά της.

Τόσο σε δημοσιονομικό επίπεδο, όσο και στο πεδίο λειτουργίας της οικονομίας της.

Τόσο επί διακυβέρνησης Σαμαρά, όσο και επί Τσίπρα, ο προϋπολογισμός μπορούσε να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα μόνον χάρη στην υπερφορολόγηση και την έμμεση «στάση πληρωμών» που είχε κηρύξει το κράτος έναντι του ιδιωτικού τομέα.

Δύο πολιτικών, οι οποίες από κοινού με τα οριζόντια «μαχαίρια» σε μισθούς και συντάξεις που προηγήθηκαν, μεγέθυναν την ύφεση και κορύφωσαν την ανεργία.

Στον δε τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ελάχιστα έχουν να επιδείξουν, συνολικά, οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας.

Για άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων μάς μιλούσαν, «μαϊμού» μεταρρυθμίσεις τούς προσφέραμε. Για επιτάχυνση του ρυθμού απονομής της Δικαιοσύνης δεσμευόμασταν, και την ίδια ώρα μεγάλωναν οι ουρές στην Ευελπίδων και οι καθυστερήσεις οδηγούσαν σε καταστάσεις αρνησιδικίας…

Για άνοιγμα της αγοράς ενέργειας και τόσων άλλων τομέων μάς μιλούσαν, και εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα…

Όλα αυτά, δε, σε υπερθετικό βαθμό, στο καταληκτικό εξάμηνο της διακυβέρνησης Σαμαρά και στο πρώτο της διακυβέρνησης Τσίπρα…

Ουδέποτε, όμως, υπήρξε πραγματική βούληση για την προώθηση του είδους των αλλαγών που προέβλεπαν αυτά τα μνημόνια και πραγματική «ιδιοκτησία» τους από τις κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας.

Ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο τον τιμωρητικό -και εσφαλμένο σε προβλέψεις του- χαρακτήρα του πρώτου μνημονίου, που αντιστράφηκε κατά τρόπο σημαντικό με τη σύναψη του δευτέρου, οι άνθρωποι που κράτησαν τα ηνία της χώρας το προηγούμενο διάστημα ουδέποτε, πραγματικά, «πίστεψαν» στην ανάγκη υλοποίησης των διαρθρωτικών αλλαγών που αυτά προέβλεπαν.

Αλλαγών, οι οποίες θα ήσαν το μέσο βάσει του οποίου η ελληνική οικονομία θα ανακτούσε την ανταγωνιστικότητά της και θα κατόρθωνε για ακόμη μία φορά να παράγει πλούτο.

Αντίστοιχα, ουδέποτε τόλμησαν, ακόμη κι αν ορισμένοι εξ αυτών το αναγνώριζαν, να περιορίσουν τον ρόλο και το εύρος της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα, συνεχίζοντας έτσι να βαρύνουν υπέρμετρα τον κάθε συνεπή φορολογούμενο.

Αντικατόπτριζαν έτσι, προφανώς, την απουσία βούλησης συνολικά εκ μέρους της κοινωνίας η οποία τους έδωσε τα ηνία της διακυβέρνησης, αλλά και τις επιμέρους «πελατειακές» σχέσεις που είχαν συνάψει με τμήματά της…

Σήμερα, ελάχιστα εικοσιτετράωρα πριν την κάλπη, οι κυριότεροι πολιτικοί «μονομάχοι», Τσίπρας και Μεϊμαράκης, αποποιούνται -ο καθένας με τα δικά του επιχειρήματα- την «ιδιοκτησία» αυτού του μνημονίου.

Ο μεν απελθών πρωθυπουργός παραδέχεται δημοσίως ότι εξαναγκάστηκε να συνάψει αυτό το μνημόνιο και πως είχε κάνει λάθος υπολογισμούς κατά την πολύμηνη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Ο δε πρόεδρος της ΝΔ παραπέμπει στον πρώτο για τα όσα προβλέπει αυτό το μνημόνιο, λέγοντας ότι το υπερψήφισε, ώστε να διατηρήσει η χώρα την ευρωπαϊκή της πορεία.

Λαμβάνουμε ως δεδομένο ότι αμφότεροι έχουν δίκιο και ότι έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα.

Αυτό που απομένει, ωστόσο, είναι ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, επιτέλους, να θεραπεύσει τα προβλήματα της χώρας, εφαρμόζοντας όσα προβλέπει αυτή η συμφωνία αλλά και πηγαίνοντας ακόμη παραπέρα με ένα συνολικό σχέδιο ανάταξής της.

Διότι, εντέλει, φίλτατοι,  τα μνημόνια, όπως και οι πολιτικοί αρχηγοί, μπορεί να έρχονται και να φεύγουν, αλλά τελικά το μόνο που μένει είναι τα προβλήματα και η κατάντια μας…