Το τέλος του μεγάλου συνασπισμού;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι επικεφαλής των δύο κυρότερων πολιτικών σχηματισμών της χώρας, Αλέξης Τσίπρας και Βαγγέλης Μεϊμαράκης, μας είπαν χθες, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι έκαναν λάθη και ότι έμαθαν από αυτά.

Μας είπαν, επίσης, ότι δεσμεύονται από το τρίτο μνημόνιο και ότι προτίθενται να το εφαρμόσουν -και πάλι ο καθένας με τον δικό του τρόπο-, αν και δεν μπήκαν στον κόπο να μας πουν πώς ακριβώς θα γίνει αυτό.

Το κυριότερο απότοκο της χθεσινοβραδινής τηλεοπτικής συνεύρεσης των δύο πολιτικών ανδρών, όμως, είναι το μήνυμα που αμφότεροι εξέπεμψαν -εμμέσως πλην σαφώς- προς το ελληνικό εκλογικό σώμα: ούτε θέλουν, αλλά ούτε και μπορούν να συγκυβερνήσουν αυτόν τον τόπο.

Ο μεν Τσίπρας ήταν σαφής και κατηγορηματικός ως προς αυτό, ο δε Μεϊμαράκης, παρά το «άνοιγμα» που απηύθυνε στον συνομιλητή του προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, ήταν κάτι περισσότερο από διαυγής. «Δεν μπορώ πλέον ούτε να τον ακούω», ήταν μια αποστροφή του.

Αν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, κι αν οι δύο κυριότεροι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας, οι οποίοι βάσει των δημοσκοπήσεων αφορούν περί το 60% του εκλογικού σώματος, δεν μπορούν να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους, τότε πώς ελπίζετε ότι θα υπάρξει η ευρεία κοινοβουλευτική αλλά και κοινωνική νομιμοποίηση που απαιτείται για την υλοποίηση ενός τόσο σαρωτικού μεταρρυθμιστικού πλαισίου, όπως αυτό που περιγράφει το τρίτο μνημόνιο;

Οι δύο άνδρες κατέδειξαν χθες ότι ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, οι οποίοι δεν αφορούν ούτε κατ' ελάχιστον το παλιό και το νέο, ή το εμπρός και το πίσω, όπως πρεσβεύουν οι ίδιοι.

Αφορούν, κυρίως, την αντίληψή τους για τον ρόλο της κυριότερης παραμέτρου λειτουργίας της οικονομίας στην Ελλάδα. Εκείνης του κράτους.

Για το αν ο τομέας της ενέργειας πρέπει να είναι κρατικός ή μη, για το αν οι επιχειρήσεις που τελούν σήμερα υπό δημόσιο έλεγχο πρέπει να «αξιοποιηθούν» ή να εκποιηθούν, ή για το αν η δημιουργία απασχόλησης είναι δουλειά κρατικών πόρων, ακόμη και με τον μανδύα του ΕΣΠΑ ή του πακέτου Γιούνκερ, ή του ιδιωτικού τομέα.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το αίτημα Μεϊμαράκη για συγκυβέρνηση με ορίζοντα εξαμήνου ή έτους εισακουστεί από τον Τσίπρα, πώς είναι δυνατόν δύο τόσο θεμελιωδώς αντίθετοι κόσμοι να συγκροτήσουν τον σχεδιασμό που απαιτείται ώστε να εξέλθει η χώρα από τη σημερινή της κατάντια;

Πώς είναι δυνατόν να διασφαλιστεί ότι η χώρα μας θα κατορθώσει να διανύσει κατά τρόπο σταθερό και εποικοδομητικό το επόμενο διάστημα, ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία της τόσο έναντι εταίρων και δανειστών όσο και του διεθνούς επενδυτικού κοινού;

Καλώς ή κακώς, η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα χαρίσει αυτοδυναμία στον νικητή της και θα απαιτηθεί ο σχηματισμός κυβέρνησης δύο ή και περισσότερων κομμάτων, πιθανώς με οριακή πλειοψηφία.

Ένα σχήμα, δηλαδή, κατά πάσα πιθανότητα βραχύβιο και ανοικτό σε κάθε λογής πιέσεις.

Όμως θα έχουμε καταλήξει εκεί επειδή οι πρωταγωνιστές του πολιτικού τοπίου θα έχουν επιδείξει για ακόμη μία φορά ότι δεν έχουν την ικανότητα να συναντηθούν σε έναν κοινό τόπο συνεννόησης, με κύριο γνώμονα την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Θα έχουν επιβεβαιώσει, με άλλα λόγια, το βαθύ έλλειμμα ηγεσίας της χώρας μας.

Είναι, άραγε, ανάγκη να βαδίσουμε για ακόμη μία φορά αυτό το μονοπάτι;