Το καλό και συμφέρον…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε δεν αντιλαμβάνονται την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος, είτε δεν τους απασχολεί, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις, όπως η ΝΔ και η ΛΑΕ, προκαλούν θεσμική κρίση, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Με κυρίαρχη τη λογική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», Μεϊμαράκης και Λαφαζάνης, εμμέσως πλην σαφώς, συμφώνησαν χθες μόνο σε ένα πράγμα: οι εκλογές μπορούν να καθυστερήσουν, τουλάχιστον κατά μία εβδομάδα. 

Μολονότι οι δημόσιες επικλήσεις τους αφορούν στην ανάγκη σύγκλησης σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας των εκλογών, ή τουλάχιστον για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης, αμφότεροι ξεχνούν ένα πράγμα: τα πραγματικά τους ελατήρια είναι κάτι περισσότερο από διαφανή.

Κατά πόσον, όμως, αυτή η προσδοκώμενη κυβερνητική φθορά από τη σταδιακή εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων μπορεί να αποτυπωθεί εντός της μίας εβδομάδος την οποία μπορούν να εξασφαλίσουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι δύο πολιτικοί ηγέτες;

Κατά πόσον το διάστημα αυτό είναι ικανό ή αρκετό για την καλύτερη προετοιμασία του νεοσύστατου κομματικού σχήματος του οποίου ηγείται ο κ. Π. Λαφαζάνης;

Παραδόξως, οι δύο πολιτικοί άνδρες έχουν δίκιο σε ένα σημείο. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι εκλογές, ενώ αυτό που σαφώς απουσιάζει είναι η διακυβέρνηση.

Η οικονομία σιγοπεθαίνει, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία κορυφώνεται και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ώστε να τερματιστεί το άθλιο καθεστώς των κεφαλαιακών περιορισμών, εκκρεμεί.

Εδώ, όμως, προκύπτει ένα ακόμη παράδοξο της υπόθεσης.

Αν ο κ. Τσίπρας απεμπολεί τόσο πρόθυμα τη δυνατότητα κυβερνητικής συνεργασίας με τουλάχιστον κάποιους εκ των λοιπών πολιτικών αρχηγών, παραδίδοντας άμεσα τη διερευνητική εντολή στον φίλτατο κ. Παυλόπουλο, τότε πώς προσδοκά να συνάψει κάποιου είδους συμμαχία μαζί τους την επομένη των εκλογών;

Διότι καταφανώς εκεί οδηγούμαστε, όσο άγνωστο κι αν είναι σήμερα το αποτέλεσμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης.

Πρώτο κόμμα προφανώς θα υπάρξει, όχι όμως και αυτοδυναμία, με το έως τώρα κυβερνών κόμμα διασπασμένο και τη χώρα σε τρίτο μνημόνιο…

Το αποκορύφωμα, δε, της υπόθεσης εμφανίζεται από το Κοινοβούλιο, η Πρόεδρος του οποίου δείχνει να ακολουθεί, αν μη τι άλλο, τον δικό της δρόμο, προεδρεύουσα σε συνεδριάσεις εντός σχεδόν κενών αιθουσών και εμφανιζόμενη σε αντιπαράθεση θεσμικού χαρακτήρα με τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό.

Όμως, όλα αυτά συμβαίνουν, πρώτον, ενώ η χώρα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κατάντια της και δεύτερον, με θεατή το εκλογικό σώμα: δηλαδή, όλους εμάς…

Πρόκειται για τακτικές και συμπεριφορές ο αντίκτυπος των οποίων οφείλει να αποτυπωθεί στην κάλπη.

Ακόμη κι αν το διάστημα έως τις 20 Σεπτεμβρίου, οπότε είναι η πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών, είναι το ελάχιστο δυνατό που προβλέπει το Σύνταγμα, σήμερα ουδείς μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αρκετή διάχυση της πληροφόρησης, ή ικανός χρόνος για την ενημέρωση των εκλογέων σχετικά με τις θέσεις των κομμάτων.

Αυτό που οφείλουν τα πολιτικά κόμματα να πράξουν, ωστόσο, είναι να ανοίξουν  επιτέλους τα χαρτιά τους και -αντί να αναλώνονται σε κινήσεις τακτικού χαρακτήρα- να παρουσιάσουν τις θέσεις και το πρόγραμμά τους.

Εάν ο χρόνος έως τις 20 Σεπτεμβρίου εμφανίζεται λίγος, ας τον εκμεταλλευτούν στο έπακρο και αντί να ερίζουν για τον τύπο, να ασχοληθούν με την ουσία…

Ούτε οι κυβερνητικές ιαχές «με ανάγκασαν σε τρίτο μνημόνιο» αρκούν, ούτε εκείνες της αντιπολίτευσης, αξιωματικής και λοιπής συμπορευόμενης, «το ψηφίσαμε για να σώσουμε τη χώρα»…

Μπροστά στην κάλπη, ο πολίτης δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις και για τον λόγο αυτόν ουδείς δικαιούται να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του…