Έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η χθεσινή «Μαύρη Δευτέρα» για τις διεθνείς χρηματιστηριακές και συναλλαγματικές αγορές φέρνει στο προσκήνιο με έναν ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο ορισμένα από τα οφέλη που συνεπάγεται η παραμονή της χώρας μας σε μια νομισματική ένωση, όπως η ευρωζώνη.

Πέραν όλων των άλλων, που αφορούν την ευρύτερη πορεία μιας οικονομίας η οποία ευεργετείται -υπό κανονικές συνθήκες- από τα χαμηλά επιτόκια που χαρακτηρίζουν την ευρωζώνη, την απουσία κωλυμάτων εμπορίου (trade tariffs and other barriers), το ιδιαίτερο πλαίσιο κανόνων ανταγωνισμού, την απουσία ανάγκης διατήρησης υψηλών συναλλαγματικών αποθεμάτων και τόσων άλλων, η σύναψη του τρίτου μνημονίου καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας στην αυγή μιας, κατά τα φαινόμενα, ιδιαίτερα ταραχώδους περιόδου για τις αγορές.

Εάν ο φίλτατος κ. Βαρουφάκης και οι συνοδοιπόροι του είχαν οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, ποια θα ήταν σήμερα η θέση της, υπό το φως των αναταράξεων αυτών και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες της σε εισαγώγιμα προϊόντα;

Η χώρα θα βρισκόταν αντιμέτωπη όχι μόνον με τις ελλείψεις τελικών προϊόντων και πρώτων υλών, οι οποίες με μαθηματικό τρόπο συνοδεύουν τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα κατά άτακτο ή εντέλει μη επαρκώς συντονισμένο τρόπο, αλλά και με τις επιπρόσθετες εκείνες δυσκολίες δανεισμού που συνεπάγεται η κορύφωση της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας σήμερα στις αγορές.

Εάν, δε, μπούμε «στον κόπο» να μεταφράσουμε τι θα σήμαιναν οι ελλείψεις αυτές για την καθημερινότητα εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας αυτής, τότε η εικόνα θα ήταν -δίχως αμφιβολία- ιδιαίτερα ζοφερή.

Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως καταστεί σαφέστερη η σημασία της διαβόητης «κωλοτούμπας» στην οποία προχώρησε το -ακόμη- κυβερνών κόμμα, συμφωνώντας στη σύναψη ενός τρίτου μνημονίου με τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας.

Όπως αντίστοιχα, ίσως καταστεί σαφέστερο τι είναι εκείνο το οποίο πρεσβεύουν όσοι μας προτείνουν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και στην ανεξαρτησία, αλλά και συνάμα απομόνωση που αυτό προσφέρει.

Υπό τις παρούσες συνθήκες περιορισμών στην κίνηση και τη ροή κεφαλαίων, αλλά και με τη χώρα μας εκτός διεθνών αγορών, όλα αυτά ίσως ηχούν εκτός τόπου ή χρόνου.

Ωστόσο, σε εμάς εναπόκειται να αντλήσουμε τα διδάγματά μας από την παρούσα κρίση και να οδηγήσουμε τον τόπο στα προσφορότερα εδάφη που συνεπάγεται για τη χώρα η παραμονή της στην ευρωζώνη.

Διότι, καλώς ή κακώς, τόσο οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, όσο και ένα μεγάλο τμήμα, αν όχι η πλειονότητα, των κατοίκων της χώρας, ουδέποτε ασπάστηκαν τις θεμελιώδεις αλλαγές που προβλέπονταν στα τρία μνημόνια, για τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας και τη δομή του κρατικού μηχανισμού.

Αυτή η αντίσταση υπήρξε το κύριο αίτιο για τη διαιώνιση και μεγιστοποίηση πληγών όπως η γραφειοκρατία και η αδιαφάνεια που τη συνοδεύει, η φοροδιαφυγή, η απουσία ανταγωνισμού στις αγορές και τα εμπόδια στην ελεύθερη πρόσβαση στα επαγγέλματα.

Τα προβλήματα στον τόπο μας είναι παλιά και γνωστά. Τόσο γνωστά ώστε οι λύσεις τους συμπεριλαμβάνονται σε κάθε μνημόνιο που έχει υπογράψει η χώρα μας από το 2010 έως σήμερα.

Η αντιμετώπισή τους, έστω και τώρα, δεν θα διασφαλίσει μόνον την παρουσία μας σε ένα από τα ισχυρότερα «κλαμπ» παγκοσμίως, αλλά θα μας προσφέρει και τη δυνατότητα να σταθούμε για μία ακόμη φορά αυτοδύναμα στα πόδια μας.

Ίσως είναι καιρός να το αντιληφθούμε όλοι αυτό, στην πορεία προς την κάλπη…