Δεν λείπουν τα κουκιά, αλλά η βούληση...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μνημόνιο για τρίτη κατά σειρά φορά, ενώ άλλες χώρες με παρεμφερή προβλήματα το έχουν αποχαιρετίσει εδώ και καιρό, τούτο οφείλεται στην άρνησή της να το εφαρμόσει.

Να εφαρμόσει, δηλαδή, τις θεμελιώδεις αλλαγές στη δομή της οικονομίας της, εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, ώστε να μπορέσει για ακόμη μια φορά να παράγει -κατά τρόπο ανταγωνιστικό- προϊόντα και υπηρεσίες και εντέλει πλούτο.

Όσο απλοϊκή κι αν φαντάζει αυτή η προσέγγιση, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι μεταρρυθμίσεις όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων ή των αγορών και μάλιστα της ενεργειακής -η οποία βαραίνει άμεσα στο κόστος παραγωγής αλλά και στην καθημερινότητα των νοικοκυριών- που προβλέπονταν από το αρχικό μνημόνιο του 2010, προβλέπονται και από το τελευταίο, που μόλις ψηφίστηκε.

Πρόκειται για μια άρνηση η οποία εκφράστηκε από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που κράτησαν τα ηνία του τόπου στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας και οι οποίες, με την εξαίρεση ελαχίστων περιπτώσεων επί διακυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, επέδειξαν μια συστηματική απουσία βούλησης στην κατεύθυνση της προώθησης μεταρρυθμίσεων.

Ακόμη και σήμερα, που η χώρα ανέλαβε νέες δεσμεύσεις έναντι των εταίρων και δανειστών της σχετικά με την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων, τι πρεσβεύουν οι κυριότερες πολιτικές δυνάμεις του τόπου και ποιες είναι οι προγραμματικές θέσεις με τις οποίες κατέρχονται στη νέα εκλογική αναμέτρηση;

Εάν όντως, «δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αλλά ούτε και περιθώριο προγραμματικής σύγκλισης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ», όπως διεμήνυσε χθες το Μέγαρο Μαξίμου στον πρόεδρο της ΝΔ, Ευαγγ. Μεϊμαράκη, τότε τι δουλειά είχαν αμφότεροι να υπογράψουν ένα τόσο δεσμευτικό κείμενο, όπως το τελευταίο μνημόνιο, το οποίο υπαγορεύει επακριβώς τι πρέπει να αλλάξει κατά την επομένη τριετία;

Η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παραλάβει διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης, όπως επίσης και η άρνησή του να συναντηθεί με τον Ευαγγ. Μεϊμαράκη στο πλαίσιο της εντολής που αυτός παρέλαβε, αποτυπώνει, μεταξύ άλλων, την πρόθεσή του να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές με συνοπτικές διαδικασίες.

Είτε αυτή αφορά σε προσπάθεια αποφυγής κυβερνητικής φθοράς εξαιτίας των μνημονιακών μέτρων και των φορολογικών βαρών που ήδη ξετυλίγονται, είτε αφορά στην ελαχιστοποίηση χρόνου προετοιμασίας των πολιτικών του αντιπάλων, ο κ. Τσίπρας οφείλει να αποσαφηνίσει ποιο είναι το «καπέλο» που θα φορά καθ' οδόν προς αυτήν την εκλογική αναμέτρηση.

Εάν όντως εγκατέλειψε το αντιμνημονιακό «καπέλο», τότε τι ακριβώς είναι αυτό που προτείνει προς το εκλογικό σώμα;

Αντίστοιχα, ποια είναι τα προγραμματικά σημεία στα οποία έχει μεταβληθεί η πολιτική της ΝΔ, έναντι της περιόδου διακυβέρνησης Σαμαρά, ώστε να αρθεί η εκτίμηση ότι και η ίδια δεν είναι προετοιμασμένη να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που... ουδέποτε προώθησε;

Με λίγα λόγια, ποιο είναι το πρόγραμμα των δύο ισχυρότερων πολιτικών δυνάμεων του τόπου και τι είναι αυτό το οποίο προτείνουν ώστε να εξασφαλίσουν την προτίμηση του εκλογικού σώματος;

Διότι, κατά τα λοιπά, οι θέσεις των υπολοίπων είναι λίγο-πολύ γνωστές: το ΚΚΕ, ως το συνεπέστερο των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, παραμένει αμετακίνητο των θέσεών του εδώ και δεκαετίες, ο φίλτατος Π. Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του μετά βίας συγκρατούνται ώστε να μην αναφωνήσουν «δραχμή» όπου σταθούν και όπου βρεθούν, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται σε περίοδο αναζητήσεων και τέλος, το Ποτάμι δηλώνει ότι έχει τις λύσεις, αλλά ακόμη δεν μας τις λέει...

Όμως, έτσι φίλτατοι, δεν θα πάμε μακριά.

Σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, το εκλογικό σώμα οφείλει να μην έχει ψευδαισθήσεις για το τι πρεσβεύει ο καθένας.

Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων οφείλει να ανοίξει πλήρως τα χαρτιά του και να πει καθαρά και ξάστερα τι πρεσβεύει, πώς προτίθεται να το εφαρμόσει και κυριότερα, πόσο θα κοστίσει αυτό.

Διότι χώρος για νέα «mea culpa», είτε αυτά αφορούν πρόσωπα που κατέχουν θεσμικές θέσεις, είτε συνολικά πολιτικές, πλέον δεν υπάρχει...