Επιτέλους μεταρρυθμίσεις!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δίχως ουσιαστική αλλαγή, ο τόπος μας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σημερινή του κατάντια.

Δίχως το πλαίσιο εκείνο που θα καταστήσει τη χώρα μας ελκυστική σε επενδύσεις, ντόπιες ή ξένες, και θα της δώσει για μία ακόμη φορά τη δυνατότητα να παράγει πλούτο και να προσφέρει απασχόληση, έξοδος από την κρίση είναι αδύνατη.

Ούτε το χρέος θα μπορέσει ποτέ να γίνει διαχειρίσιμο, όσο κι αν αυτό «καλλωπιστεί», ούτε η ανεργία θα αποκλιμακωθεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς, ούτε, βεβαίως, θα μπορέσουμε να βαδίσουμε τον δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. 

Το γεγονός αυτό, όμως, ο πολιτικός κόσμος της χώρας χρειάστηκε πέντε χρόνια έως ότου κατορθώσει να το αντιληφθεί.

Ενόσω η κοινωνία μας, με την προτροπή του, έστηνε πρόχειρα στρατόπεδα στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας και ενοχοποιούσε το μνημόνιο για τα δεινά της, απεμπολούσε τη δυνατότητά της να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και σε γνήσιες τομές στην ελληνική οικονομία.

Χρειάστηκαν πέντε χρόνια και τρία διαφορετικά μνημόνια έως ότου να γίνει νόμος του κράτους η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και να δρομολογηθεί εκείνη της αγοράς ενέργειας.

Χρειάστηκε να φτάσουμε -κυριολεκτικά- στα πρόθυρα μιας άτακτης χρεοκοπίας και στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ώστε να υπάρξει πολιτική ομοθυμία στην κατεύθυνση της προώθησης ουσιαστικών αλλαγών στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας.

Ήταν όμως απαραίτητο να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού, ώστε να υπάρξει αυτή η πολιτική ομοθυμία; Ήταν απαραίτητος ο εξαναγκασμός, ώστε να υπάρξει συναίνεση στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων;   

Η εξασφάλιση πλειοψηφίας άνω των 2/3 του συνόλου των βουλευτών (222 «ναι») κατά την πρόσφατη ψήφιση του τρίτου μνημονίου οφείλει να σηματοδοτήσει την απαρχή μιας εποχής ουσιαστικής αλλαγής για τον τόπο μας. Μιας εποχής κατά την οποία δεν θα είναι αναγκαίο να δίνουμε μάχη για την επικράτηση του αυτονόητου ή του εύλογου. Υπό το πρίσμα αυτό, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα ο τόπος μας είναι μια νέα πολιτική περιπέτεια.

Δηλαδή, μια νέα περίοδος όξυνσης της πολιτικής αντιπαράθεσης με επίκεντρο το μνημόνιο, όπως θα μπορούσε να εξελιχθεί μια πιθανή εκλογική αναμέτρηση κατά το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να αποποιείται την πατρότητα των ρυθμίσεων που απαρτίζουν το νέο μνημόνιο, όμως είχε το σθένος να τις καταθέσει ενώπιον του Κοινοβουλίου, το οποίο τις υπερψήφισε με μια πρωτοφανή πλειοψηφία για νομοθέτημα του είδους αυτού.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση μπορεί να παραπέμπει στην κυβέρνηση για τη συμφωνία με τους δανειστές, λέγοντας ότι είναι δικό της έργο, όμως, επέλεξε να την υπερψηφίσει.

Από κοινού, πλέον, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να τιμήσουν τον λόγο τους και να υλοποιήσουν αυτές τις αλλαγές.

Οφείλουν πρώτον, να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της χώρας έναντι των εταίρων και πιστωτών της, τιμώντας τις δεσμεύσεις που αυτή ανέλαβε και δεύτερον, να αδράξουν την ευκαιρία που προσφέρουν οι μεταρρυθμίσεις αυτές ώστε να καταστεί για ακόμη μία φορά η Ελλάδα τόπος ελκυστικός στις επενδύσεις.

Ούτε «μαϊμού» μεταρρυθμίσεις χρειάζεται να υποστούμε για ακόμη μία φορά, αναζητώντας -αενάως- φούρναρη διατεθειμένο να ζυγίζει το καρβέλι, ούτε να θεωρήσουμε ξανά ότι όσοι μας δανείζουν είναι «κουτόφραγκοι»…

Εντέλει, ευκαιρίες όπως η παρούσα, προφανώς, δεν θα είναι πάντα διαθέσιμες.

Οικονομικοί οργανισμοί διεθνούς κύρους, όπως ο ΟΟΣΑ, χαράσσουν το μονοπάτι των αναγκαίων αλλαγών και η χρηματοδότηση για την επόμενη τριετία είναι διασφαλισμένη, αρκεί η Ελλάδα να τηρήσει τον λόγο της.

Είναι τόσο δύσκολο για εκείνους που κρατούν τα ηνία της χώρας;