Εύκολα ψέματα, δύσκολες αλήθειες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τον Τζόν Στιούαρτ δεν τον ξέρω. Το «δημοσιογραφικό» σατιρικό πρόγραμμα «Daily Show», που παρουσίαζε έως πρόσφατα στην αμερικανική τηλεόραση ο Στιούαρτ, δεν έτυχε ποτέ να το δω «ζωντανά» και είναι βέβαιον ότι δεν πρόκειται να έχω την ευκαιρία αυτή στο μέλλον, αφού ο άνθρωπος βγήκε στη σύνταξη.

Για τον Τζoν Στιούαρτ διάβασα, για πρώτη φορά, σε αφιέρωμα που του έκανε η ηλεκτρονική έκδοση Flix, με την ευκαιρία της συνταξιοδότησής του, το οποίο μου «κέντρισε» το ενδιαφέρον.

Πρόκειται για μια εκπομπή, λοιπόν, η οποία στη διάρκεια του 16χρονου βίου της κατέκτησε 20 φορές το βραβείο Emmy, καθώς και πλειάδα άλλων διακρίσεων, λέγοντας τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, με χιούμορ αλλά και με μια συχνά αφοπλιστική απλότητα.

Τα πράγματα είναι έτσι και δεν είναι «γιουβέτσι», μόνο και μόνονεπειδή ορισμένοι το υποστηρίζουν, θα μπορούσε να είναι ένα αδρό μοτίβο των εκπομπών του, στις οποίες κυριαρχούσαν, βεβαίως, η σάτιρα αλλά και το –ενίοτε εξαντλητικό- ρεπορτάζ που διεξήγαγε η δημοσιογραφική του ομάδα.

Καυτηρίαζε τη μεροληψία και τη σοβαροφάνεια που ενίοτε επεδείκνυαν μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια, όπως το CNN, αλλά και την τρομολαγνεία του Fox και δεν «χαριζόταν» σε κανέναν πολιτικό, συμπεριλαμβανομένων των Δημοκρατικών, των οποίων ήταν δηλωμένος οπαδός.

Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έλεγε την αλήθεια -ή τουλάχιστον κατέβαλλε μια έντιμη προσπάθεια ως προς αυτό- και κατακεραύνωνε, με εργαλείο τη σάτιρα, όσους επέλεγαν την ατραπό του «κιτρινισμού», του λαϊκισμού, των διακρίσεων και της μεροληψίας.

Δημοσιογράφους ή πολιτικούς.

Το έργο του, δε, βρήκε ανταπόκριση. Από τα εκατομμύρια των τηλεθεατών του έως τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος τον χαρακτήρισε ως μεγάλο «δώρο» στην Αμερική. Καλοί ή κακοί δημοσιογράφοι -με ή χωρίς σάτιρα- υπάρχουν σε όλο τον κόσμο.

Κατά πόσον η δουλειά τους θα βρει ανταπόκριση, στην περίπτωση που αξίζει τον «κόπο», εναπόκειται στο κοινό.

Σε όλους εμάς, δηλαδή, που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από -είτε τον Τύπο, είτε τους πολιτικούς-, με πράγματα που δεν στέκουν στην -καλώς εννοούμενη- κοινή λογική.

«Λεφτά υπάρχουν», «δημιουργική ασάφεια», «μπορούμε και χωρίς τα δάνειά σας», όπως και τόσα άλλα που μας κατακλύζουν καθημερινά εδώ και χρόνια, θα αποτελούσαν τον περίγελο σε κοινωνίες οι οποίες μπαίνουν στην βάσανο του να αναρωτηθούν «πώς;» ή «γιατί;» και δεν αποδέχονται, συχνά ως τη μόνη αλήθεια, ό,τι τους «σερβίρεται» για ψηφοθηρικές ή άλλες σκοπιμότητες.

Με τη στάση τους αυτή, όμως, εκχερσώνουν το έδαφος από τα «ζιζάνια» και δίνουν έδαφος στην άνθηση της αλήθειας. Κομμάτι της δουλειάς των πολιτικών είναι να τάζουν, όπως κομμάτι της δουλειάς των δημοσιογράφων είναι να κάνουν το έργο τους ελκυστικό.

Όμως, το γεγονός αυτό δεν αίρει την υποχρέωση τόσο των μεν όσο και των δε να λένε την αλήθεια προς το ακροατήριό τους.

Μια αλήθεια η οποία -κατά κανόνα- δεν είναι ούτε εύπεπτη, ούτε ελκυστική, αλλά συνιστά τον μόνο δρόμο που μπορεί να επιλέξει κανείς ώστε να επιβιώσει διατηρώντας το κεφάλι ψηλά.

Συμφέρει την Ελλάδα μια ενδεχόμενη νομισματική αλλαγή και είναι δυνατόν να την υλοποιήσει δίχως την απαραίτητη προετοιμασία; Μπορεί η χώρα μας να συνεχίσει να πορεύεται δίχως παραγωγική βάση; Μπορεί η οικονομία να συνεχίσει να κυριαρχείται από την απουσία ανταγωνισμού, την αδιαφάνεια, τη φοροδιαφυγή, τις συντεχνίες και τα καρτέλ; Μπορεί ο πολίτης να αντέξει τα βάρη που θέτει σήμερα στην τσέπη του το κράτος; Ποια θα είναι η «επόμενη μέρα» της χώρας μας -ανεξαρτήτως νομίσματος- δίχως πραγματικές μεταρρυθμίσεις;

Πολλά είναι τα «γιατί;» και τα «πώς;» που πρέπει να ρωτήσουμε. Αν το πράξουμε, δε, με τη δέουσα σοβαρότητα, είναι βέβαιον ότι θα γελάσουμε πολύ…